mila1

Wiosna tego roku dość późno zawitała w ukraińskich stepach. Wschodnie wiatry do ostatnich chwil mroziły budzące się w przyrodzie życie. Podole. Jedna z setek zagubionych, ukraińskich wiosek wśród jarów i wąwozów Dniestru. Cisza, spokój. Ot, zwykła ukraińska wioska, rytm życia dla tutejszych mieszkańców wyznaczają pory roku… Senność wioski zostaje zmącona basowym pomrukiem silnika. Po chwili dołącza drugi motocykl. Mieszkańcy przystają, by obejrzeć nie codzienność zjawiska. Z za zakrętu wyłaniają się kolejne motocykle… Kawalkada czterech motków przetacza się praz wioskę. Zobaczcie na gest mieszkańca – no i ch…j. Pojechali, został tylko kurz…:) To drugi dzień naszego szwędu, z Buczacza wyjechaliśmy bez śniadania, więc pierwszy postój na śniadanie w okolicach Koropca. Nr 1 na mapce. Miejsce przepyszne, widok na zakole Dniestru i to nie byle jaki. To był znany od wieków bród, miejsce przeprawy wojsk Rzeczypospolitej. To tędy przeprawiali się hetmani: Tarnowski, Koniecpolski, Żółkiewski potykając się z Tatary, Turki i Mołdawianami. Widok na lewo. Widok na prawo. Pytam Dziadka, co sądzi o okolicznościach postoju. No, ba. Ku…a pięknie. Organizowanie jedzenia to domena Jury i Jacka. Pierwszy sporządza kawę, a drugi przygotowuje coś konkretnego. Wespół tworzą zgrany duet, ku uciesze pozostałych szwędaczy. Pokrzepiwszy ciała, możemy zająć się podziwianiem okolicznych widoków, a jest na co popatrzeć. Dniestr wyrzeźbił w podolskiej równinie prawie 200 metrowy kanion, więc jest co podziwiać. Poniżej wioski Delawa i Ścianka. Jest niedziela, więc z pobliskiej cerkwi dochodzą religijne śpiewy. Podniosły nastrój.

Marzy mi się ponowna wycieczka w tamte strony, tylko tym razem może wjechać ciut wyżej, na połoniny z noclegiem nie jak ostatnio w Wierchowynie/Żabie, tylko gdzieś w górach w jakiejś wiosce nad Czarnym Czeremoszem. Z tydzień bym się tam po szwędał. Z dobrą ekipą ma się rozumieć. Czerwiec?

Się mi tak, tą huculszczyzną wspomniało, dzisiaj trafiłem na ten filmik. T e góry wołają, by je ponownie odwiedzić...

W górę, wzdłuż Czeremoszu?

Pięknie. Tyle znajomych miejsc...

Na tym portalu, to jak na Dzikim Zachodzie wszyscy do wszystkich strzelają, trzeba uważać, by w łeb nie oberwać. No. Czasami są piękne strzały, jak ten… Popłakałem się, ale nie ważne… ale to jednak PROWOKACJA!!! Tak wiem, już cytuję: Siemanko. Słyszałem, że u was we Wrcku trochę śnieży? Do kraju Prusów i Jaćwingów wybraliśmy się we czwórkę, prezentowany powyżej Przemekdab oraz: Jestem Bond A to jego Dżejms: Gsdakar, człowiek o najczystszym motocyklu. No i ja ze swoim niemytym osiołkiem. Ja z Przemkiem ruszamy wcześniej, by jeszcze za dnia rozstawić namioty i przygotować biwak nad Nidzkim. Tym razem jedziemy na bogato, na trzy dni zabieramy tyle klamotów co na miesięczną wyprawę. Ma nie być żadnej improwizacji i prowizorki. Taktownie jest zabrać ze sobą srebrną zastawę i sztućce, do posiłków wymagane są wygodne fotele, a całkowitym nietaktem jest kucanie jak zając przy ognisku. Nooo. Paniska. Wyruszamy niespiesznie rano któregoś lipcowego dnia. Oczywiście jedziemy bocznymi drogami i szutrami. Trasy wiodące na Mazury mam już od wielu lat opanowane, niby te same drogi i te same miejsca, ale za każdym razem zupełnie inaczej wyglądające. Pierwszy postój gdzieś w zakolach starorzecza Narwi. To chyba tutaj zakopał się Jacek pokonując tę trasę jesienią. Pogoda dopisuje, humory też, robimy postój na śniadanie i kawę. Kulturalnie i bez pośpiechu, filiżanki, spodeczki serwetki, by nie jak te dzikusy, po 10 godzin dziennie, bez wytchnienia zap…ć po dziurach i błocie. Po kilku godzinach pięknej jazdy przez Kurpie i Puszczę Piską docieramy nad jezioro Nidzkie. Jest dobrze, a nawet bardzo, gdyż po drodze, jeszcze w Karwi zrobiliśmy zapas piwa. Gdzieś tam, na horyzoncie zaczyna grzmieć, więc rozstawiamy namioty i cały szpej, by nie dać się zaskoczyć przyrodzie. Oprócz namiotów rozstawiamy płachtę, którą przezornie woziliśmy ze sobą po Białorusi, a która nigdy nie miała potrzeby być rozstawioną. Prace obozowe zakończone, Przemek jedzie do smażalni po rybkę, a ja przezornie zostaję, co by w przypadku nadejścia burzy nie trzeba było płachty szukać na drzewach. Zostaję sam. Siadam wygodnie w fotelu, wyciągam nogi, otwieram pierwsze piwo. Przede mną roztacza się widok na jezioro i las. No i jak tu nie lubić jazdy motocyklem? Prawda? Niestety, sielanka się kończy, nieubłaganie nadciąga burza Wkrótce zaczyna lać, podstawiam jakiś patyk, by woda spływała z plandeki, niestety wiatr się wzmaga i grozi rozerwaniem płachty, dopijam szybko piwo i zabezpieczam końcówkę kija. Uff. Zdążyłem. W samą porę gdyż wiatr zaczyna porządnie tarmosić całą konstrukcję. Zachowuję spokój, ponownie siadam w fotelu i otwieram drugie piwo. Niestety, wiatr nie daje za wygraną, mam nie odparte wrażenie, że za chwilę wszystko zostanie podarte na strzępy. Nie zastanawiając się długo dopijam duszkiem piwo i zabezpieczam drugą końcówkę. No, uratowałem nas od katastrofy. Zadowolony z siebie otwieram trzecie piwo i ponownie siadam w fotelu. Lecz to dopiero początek burzy, wiatr się rozkręca goniąc przed sobą po jeziorze ściany wody. Zafascynowany widokiem zjawiska odruchowo sięgam po czwarte piwo. Z każdą minutą obserwuję wzmaganie się otaczającego mnie żywiołu, widzę już nie tylko falowanie jeziora, wyraźnie odczuwam kołysanie się ziemi. Z trudnością wstaję z fotela, kurczowo trzymając się puszki z piwem. I w tych warunkach, w strugach deszczu, szalejącej wichurze i kołyszącej się ziemi nadjeżdża Przemek. Podziwiam jego umiejętności, kiedy ja w tych okolicznościach ledwo stoję na nogach on pewnymi ruchami prowadzi motocykl… Mistrz. Przemek odstawia motka i dołącza do mnie niosąc ze sobą wszystko co niezbędne do życia. No. Przestało wiać i padać, chociaż ziemia nadal lekko się kołysze, zabieramy się do pracy. Trza narąbać drzewa, ja nie pomagam, jak na ten dzień wystarczająco się narąbałem. Przyjeżdżają gsdakar i Bond, dziarsko zabierając się do roboty. Starając się nie przeszkadzać cykam tego dnia jeszcze parę fotek… No? Jeździ się jednak na te Mazury… I tym miłym akcentem kończymy pierwszy dzień wycieczki.

Nieśmiało włączę się do tematu sakw. Od 50000 km użytkuję na szutrach i bezdrożach sakwy "21brothers". To są ziomki z Polski piszący na naszym forum. Jakość produktów genialna. Co do ceny się nie wypowiadam, pewnie adekwatna do jakości. Od 5 lat nie zdejmuję ich z motka, szwędają się ze mną na okrągło. Jedyne co robię z sakwami, to raz na dwa lata z zewnątrz myję je Kercherem...

Budzą mnie promienie Słońca, a raczej nieznośny upał jaki zaczyna robić się w namiocie. No cóż, wykazałem się małą wyobraźnią, rozstawiając go wieczorem. Oczywiście trzeba było go ustawić tak, by był w cieniu, ale nie wieczorem tylko rano. Robię łyk zbawiennej wody i wychodzę z tego piekarnika. Zawsze lubię takie poranki, ten kto wcześnie zaczyna zazwyczaj pierwszy kończy, nagrodą za zbyt szybki wieczór jest piękno i samotność poranka dnia następnego. Świt, cisza, poranna mgła, pierwsze promienie słońca nad jeziorem są wynagrodzeniem za przedwczesne zakończenie wieczoru. Dokonuję lustracji otoczenia, motki stoją, przy pozostałościach ogniska też żadnych zwłok nie ma. W tę niepokalaną ciszę bezgłośnie wkracza kot, wbrew utartym poglądom nie tupie, lekki szum w głowie to tylko resztki uwalniającego się C2H5OH… Siedząc w fotelu i popijając kawę obserwuję pierwsze, niemrawe ruchy budzących się do życia kompanów. Dochodzę do wniosku, że nic tak dobrze nie koordynuje ruchów kończyn górnych i dolnych jak wieczerza dnia poprzedniego. Drapiemy się po przedziałkach i niespiesznie zaczynamy delektować się kolejnym rozpoczętym dniem. Sielanka. Taki czas, to stan równowagi pomiędzy siłą ciężkości wgniatającą w fotel, a działaniem enzymów trawiennych na ściany żołądka. Po wypiciu kawy (płynnie) przechodzimy do następnego etapu. Śniadanie. Przy tej okazji następuje pokaz użyteczności i miniaturyzacji posiadanych sprzętów. To ta jedna z tych nielicznych sytuacji, kiedy mniejsze może być jakimkolwiek atutem… Płachty, płachetki. Rumuńskie miasteczko. Chociaż ten namiot Bonda wygląda całkiem ciekawie, mniejsze odseparowanie od otoczenia i jak by trochę bliżej natury, oczywiście jeśli deszcz nie zacina, ale koncepcja warta zastanowienia. Po śniadaniu każdy organizuje sobie jakąś pracę, Gsdakar rozpoczyna irlandzki taniec segregując opał na wieczorne ognisko, wedle długości i średnicy gałązek. Przemek pojechał na rekonesans bindugi w poszukiwaniu jakichś dziewczyn, co by się tak fajne chłopaki nie marnowały (Himilsbach- „Wniebowzięci”). Ja, patrząc na jezioro zajmuję się kontemplacją. Fota dla Stonera? Podkład muzyczny i jedziemy dalej z relacją. Jeszcze przed południem ruszamy na szwęd. Łączymy przyjemne z pożytecznym, Gsdakar ma za zadanie zlinczować jakiegoś dłużnika mieszkającego w okolicy, a my jedziemy jako obstawa i gawiedź żądna sensacji i wrażeń. Mordobicia nie było, zawiasy w drzwiach zostały na swoim miejscu, klient nie odrzucił zaoferowanej mu propozycji… Jedziemy dalej i nawijamy kilometry mazurskimi drogami w pewnym momencie robimy stopa na popas i pamiątkowe zdjęcia. Przemek wraca do romantycznych chwil i miejsca lat minionych, kiedy czarującym uśmiechem zniewalał niewieście serca. To ciekawe, kiedy przychodzi ten moment kiedy coraz rzadziej patrzymy do przodu, a coraz częściej oglądamy się do tyłu… Późnym popołudniem wracamy na biwak. Oj pięknie było, czas kończyć, idę odśnieżyć przed domem, bo okrutnie nawiało…

Właśnie wróciliśmy z czterodniowego wypadu na Ukrainę: JacekJ, Dziadek, yejyej i ja. Dla mnie to była pierwsza wyprawa w tamte strony, wyprawa o której marzyłem od wielu lat, wyprawa do krainy o której słuchałem i czytałem od dzieciństwa. Po przekroczeniu granicy chłonąłem widoki i otoczenie jak Dyzma jedzenie na raucie ze znalezionego zaproszenia…ale od początku. Piątkowy poranek, Chełm i pierwszy papieros Dziadka na tej wyprawie. Pogoda dopisuje, przyjemne ciepełko, coś ok. 35 stopni i pierwszy postój w okolicach Horodła, wymuszony okolicznościami… …a oto powód - kapeć w yejyej’owym motku. Pechowiec wraz z motocyklem udali się do najbliższego warsztatu wulkanizacji… …a jego towarzysze podróży postanowili poszwędać się wzdłuż Bugu. Cyknąć parę fotek… …podziwiać meandrujący leniwie Bug… …zapalić fajkę…

Podróżniczy szum łba powoli ustaje, pierwsze co robię po rozpakowaniu klamotów, to przeglądam zrobione zdjęcia, by jeszcze raz poczuć to, co wydarzyło się w ostatnich dniach… Te kilka zdjęć, to nie jest jeszcze relacja z podróży, tę zacznę pisać jak się trochę ogarnę w domu. Myślę, że ten clip pozwoli wczesać się w klimat wyjazdu, proponuję go obejrzeć, a potem potraktować jako podkład muzyczny przy oglądaniu zdjęć. No to jedziemy:

6 dzień. W nocy trochę pokropiło, ale poranek przywitał nas ładną pogodą. Kolejność wiadoma: siusiu, śniadanko, ząbki, pakowanie bambetli i w drogę! O dziwo, pomimo tak licznej ekipy kolejność i sprawność wykonywanych czynności jest nienaganna. Wkrótce cała ekipa szwędaczy jest gotowa do drogi. Pierwszy przystanek dzisiejszego dnia to Uła, senna mieścina, a raczej wioska. Zapewne niewielu jej mieszkańców wie, że w 1579 znajdował się tutaj zamek, a raczej warowny, drewniany gród zdobyty w tymże roku przez Polaków. Szkic zamku. Dzisiaj w centralnym punkcie byłego grodu znajduje się cerkiew. Tankujemy paliwo na jakiejś stacji i ruszamy dalej, dzisiaj będziemy jechać samymi zadupiami, więc nie ma co liczyć, że szybko napotkamy kolejną stację. Lejemy do pełna i w drogę! Dzisiejsza trasa to chyba najtrudniejszy dzień wyprawy, w sumie przed nami ponad 200 km szutrów, najpierw suchych, a potem to już rozmiękłych w strugach deszczu… Tereny przez które jedziemy są praktycznie bezludne, to kres, kresów Białorusi, jej północno wschodnie rejony, tuż przy granicy z Rosją. Zdjęć robię niestety niewiele. Jedziemy godzinami, szutry, szutry, szutry. Czasami szutry zamieniają się w polną drogę… Po kilku godzinach takiej jazdy Przemek rzuca: może już skręćmy na asfalt, na główną drogę? Nie da rady, my już jedziemy główną drogą… Do asfaltu i cywilizacji mamy ze 100 kilometrów… Nie mam zdjęć, teraz żałuję, że nie zrobiłem stopa dla kilku fotek. Widoki były niesamowite, bezludne tereny, opuszczone domy, a nawet całe wioski, czasami wioska, którą widziałem w nawigacji była polem łubinu w bezkresie lasów i bagien. Tutaj można poczuć smak Kresów… Po kilku godzinach jazdy docieramy do wioski gdzie są mieszkańcy i sklep To właściwa pora i miejsce na postój, odpoczynek i jadło. Kawalkada tylu motocykli na takim zadupiu musi budzić pewną sensację, wkrótce podchodzi do nas starszy jegomość, w ręku wiaderko – wiadomo, woda bieżąca tylko w jednej studni we wsi. Obraca kilka razy do domu z wiaderkiem i w końcu do nas podchodzi. Nie wygląda na wioskowego chłopa, zadbany, uczesany i ręce pomimo sędziwego wieku nie wydają się by zaznały fizycznej pracy. Wie, że Polacy, rzuca krótkie pytania niczym śledczy KGB: skąd, po co, gdzie i dlaczego. Mówi coś o Iwanie Groźnym, Armii Radzieckiej i wdzięczności jaką powinniśmy darzyć naszych oswobodzicieli spod hitlerowskiego jarzma. Widać, że bierze go kurw, pewnie po raz pierwszy widzi Polaków, oczywiście pewnych siebie, roześmianych i buńczucznych. Czary goryczy dopełniał zapewnie fakt, iż zdaje sobie sprawę, iż każdy z motków był więcej wart niż jego chata do której nosił wodę. Ale tym bardziej był agresywny i wojowniczy. No ale trafiła kosa na kamień. Oczywiście jako pierwszy harcownik do boju ruszył Kaes, rozpoczynając polityczną debatę. Po chwili na środku wioskowej drogi rozpoczęła się głośna polityczna dyskusja. No, ku…a pięknie, zaraz się zbiegnie cała wieś i będzie mordobicie. Nieco uspokaja nas AgreSorek stwierdzając, że jak przyjdą w wieku naszego rozmówcy, to damy radę . Ostatecznie sprawę załatwia Przemek, przemawiając do gościa krótko i treściwie: spierdalaj chuju! Podziałało. Tym miłym akcentem żegnamy wioskę, wsiadamy na motki i jedziemy dalej. A dalej tylko szutry, szutry i w końcu deszcz, na dodatek w niektórych motkach zaczyna kończyć się paliwo. Desperacko jedziemy dalej, mając nadzieję, że w końcu trafimy na jakąś stację, przecież to niemożliwe, aby tutejsi mieszkańcy dojeżdżali 100 km po paliwo… Jest stacja! Tankujemy i w drogę, ale … w strugach deszczu. Rozmiękłe szutry nie są najlepszym podłożem do jazdy, motkami wozi na lewo i prawo. Jedyna rada: zapier…ć. Widzę zmęczenie w grupie, to zrozumiałe, jedziemy już z 8-10 godzin i to w dość trudnych warunkach… Po jakimś czasie docieramy do asfaltu, którym można dojechać na zaplanowany nocleg w hotelu w Połocku. Lecz ja mam inne plany, chcę dotrzeć do pewnej niewielkiej i zapomnianej wioski. Jestem zdeterminowany, muszę tam być. Rozdzielamy się, do hotelu tylko rzut beretem, więc większość jedzie na zasłużony odpoczynek. Zostajemy w cztery motki. Ruszamy po błotnistej drodze ku zagubionej wiosce leżącej na szlaku wypraw Batorego… Sokół. Dzisiaj ta nazwa pewnie nie mówi nic okolicznym mieszkańcom. Była tu twierdza, drewniana, wybudowana przez Moskwicinów w 1566 roku, kiedy zdobyli te tereny na Rzeczpospolitej. Dzisiaj będziemy nocować w Połocku, który z rąk moskali został odbity przez Batorego w 1579 roku, po miesięcznym oblężeniu. Lecz największy dramat pierwszej wyprawy Batorego (której efektem było właśnie odbicie Połocka) wcale nie odbył się pod murami Połocka, lecz tutaj w tej położonej w widłach rzek twierdzy oddalonej o kilkanaście kilometrów od Połocka. Oblężenie Połocka trwało ponad miesiąc, zapamiętali je dobrze piechurzy niemieccy zwerbowani przez Batorego na wyprawę. Którejś nocy popili się, pech chciał, że tej nocy Rosjanie zrobili wypad z twierdzy, biorąc pijanych Niemców w niewolę. Z jeńcami postąpiono okrutnie, przebito im brzuchy, przewleczono liny i zawieszono na murach, by godzinami konali na oczach atakujących… Takie czasy… Połock padł. Obrońcom pozwolono odejść, ale kurw wśród wojska pozostał. Żołnierze chcieli zemsty, a potencjalna ofiara i sprawca odeszli wolno. To już teraz wszyscy się domyślają co wydarzyło się pod twierdzą Sokół. Zemsta rozkoszą Bogów… Połocka broniło ok. 10 000 ludzi, zginęło ok. 1000. Sokoła broniło 5000 Moskali. Sokół był drewnianą twierdzą, a na nie mieliśmy swoje sposoby, strzelano do niej rozżarzonymi kulami. Po kilku godzinach ostrzału twierdza stanęła w płomieniach, a jej załoga rzuciła się do ucieczki. Na to tylko czekali atakujący - jazda polska i piechota niemiecka zapędzały nieszczęśników z powrotem do płonącej twierdzy. Nie brano jeńców, widowiskiem i zemstą stało się mordowanie przeciwników. Ginęły ich tysiące, tylko niewielu udało się przedrzeć przez nurty rzeki, bo i tam czekali rządni krwi zdobywcy. Skalę dramatu potęgowała szczupłość miejsca na którym rozegrał się cały dramat, to obszar zaledwie 300x300 metrów. Pod Sokołerm w ciągu kilku godzin zginęło pięć razy więcej Moskali niż w trakcie miesięcznego oblężenia Połocka… Odwiedzając wioskę stanęliśmy w pobliżu fosy otaczającej niegdysiejszy zamek, tyle zostało z miejsca w którym wydarzył się największy dramat pierwszej wyprawy Batorego… Deszcz przestał padać. W promieniach słońca w cztery motki dojeżdżamy do hotelu. Jesteśmy wykończeni całym dniem jazdy, docieramy na miejsce. Ulga. Wyciągam z sakwy pół litra jakiejś białoruskiej wódki, którą wożę od wczoraj w sakwie, a która jakimś cudem nie stłukła się na tutejszych bezdrożach. Puszczam ją w ruch pomiędzy kompanami towarzyszącymi mi do końca. Nie zdejmując kasków pijemy z gwinta. Po chwili butelka zostaje osuszona, to był piękny dzień. Białoruska rzeczywistość. Ekipa „hotelowa” i „szwędaczy” w komplecie. cdn.

5 dzień, wyjeżdżamy z Mohylewa i ruszamy dalej na szlak, kierunek wschód… Pierwszy postój robimy gdzieś nad niewielką rzeczką Basią, tak oczywiście, dobrze się domyślacie, była tutaj bitwa . Jesteśmy bowiem dalej na szlaku Pana Paska, który uczestniczył i w tej potrzebie, barwnie opisując w swych pamiętnikach całe starcie (bitwa nad Basią odbyła się kilka miesięcy po bitwie pod Połonką -pierwszy nocleg). Wyniku bitwy pewnie też się domyślacie, tak wygraliśmy. Konsekwencją tej bitwy był carski rozkaz wydany moskiewskim dowódcom, zabraniający im przyjmowania bitew w otwartym polu z Polakami, gdyż zawsze kończyły się tak samo i robiło się to już powoli nudne… Po krótkiej pogadance i lekcji historii odbytej gdzieś na poboczu drogi, lecimy dalej do następnego punktu wycieczki. Tak, dobrze zgadujecie, to też będzie pole bitwy. Wiem, wiem, to też powoli robi się już nudne… Lenino. To tu w 1943 roku miała miejsce pierwsza bitwa LWP tworzonego u boku armii radzieckiej. W czasach PRL-u bitwa służyła za symbol polsko-radzieckiego braterstwa broni. Jako wychowanek tegoż PRL-u mam uraz i jednocześnie ugruntowany stosunek do tamtych czasów, podobnie jak i do Ludowego Wojska Polskiego, w związku z czym przez wiele lat zupełnie nie interesowałem się bitwą, gdyż wszystko co dotyczyło tamtych czasów pogrążone było w morzu kłamstw i przeinaczeń. Warto jednak spojrzeć na uczestników tamtych wydarzeń po odrzuceniu polityki. Niezwykły jest los i decyzje zwykłych żołnierzy, którym obca była polityka. Ci ludzie, którzy w wyniku represji Stalina znaleźli się w ZSRR mieli tylko jeden cel – wyrwać się z tego raju na ziemi jakim był ZSRR. W tej bitwie szafowano ich krwią, nikt nie robił tego specjalnie, taka była po prostu natura frontu wschodniego i Rosji – życie ludzkie nigdy nie było tam wiele warte… Ginęli tutaj tysiącami i to na stosunkowo niewielkim odcinku (ok. 2km linii frontu), warto w tym miejscu pochylić głowę. Ich śmierć nie miała żadnego wpływu na przebieg ogólnych zdarzeń, ot zwykły bez znaczenia epizod, w którym w ciągu niecałych dwóch dni walk ginie, bądź jest rannych lub zaginionych ok. 3 tys. ludzi… Chylę głowę tak nisko jak tylko mogę... Polacy atakowali z tego wzniesienia, atakując w dół w dolinę rzeczki Mierei… …a potem w kierunku w oddali leżących łąk. Zwiedzamy mauzoleum, cykamy foty. Dać chłopcom zabawkę. A tak się niektórzy oburzali, kiedy stwierdziłem, iż fakty z naszej 1000-letniej historii mówią, iż jesteśmy narodem zmilitaryzowanym i o zgrozo! lubiącym wojaczkę i podboje (o tej agresji wobec innych narodów to jeszcze będzie…). Obserwuję wprawne ruchy kanonierów i uśmiech na gębach. Sami pacyfiści... Jeszcze chwilę rozmawiamy o wydarzeniach z minionych lat i lecimy dalej. Część drogi to oczywiście szuterki, trafiamy na jakiś długi, prosty odcinek na którym trudno się zgubić, więc odkręcamy manetki i kolumna rozciąga się w długiego węża, każdy jedzie swym tempem. W takich sytuacjach poszkodowanym jest zamykający, który ma obowiązek jechać na końcu, na tej pozycji zawsze był to artex, zbierał na siebie cały pył wszystkich uczestników. Artur - wielkie dzięki, dla Ciebie i taty. A pyliło się coraz bardziej, gdyż po kilku dniach ładnej pogody szutry zdążyły obeschnąć. Kolejny postój wypada pod Orszą w pobliżu zakola Dniepru. To na tych polach w 1514 roku doszło do bitwy pomiędzy wojskami Rzeczpospolitej, a Moskwicinami. Starcie było jednym z największych w ówczesnej Europie, na tym stosunkowo niewielkim terenie mordowało się tu w sumie ok. 100 tys. ludzi. Bitwa wygrana przez wojska Rzeczpospolitej. Wiem, że dużo tych pól bitewnych na naszym szlaku i zaczyna się to wszystko się mieszać (a to jeszcze nie wszystko), ale taki był zamysł, by pokazać uczestnikom wyprawy jak wiele się tu działo z naszym udziałem na tych terenach. Na przestrzeni kilku wieków było tu więcej walk niż w tym samym czasie na terenach centralnej Polski. To tutaj przez ponad dwa stulecia toczyliśmy rywalizację z Moskwą, którą to rywalizację przegraliśmy. I to sromotnie. Skończyło się zaborami. Lecz tak na prawdę nic się nie zakończyło, życie toczy się dalej, a piłka w grze... Gdzieś na trasie wita nas Lenin ze słowami: Towarzysze! Zapraszam do baru!” …a w barze: Jemy posiłek w przydrożnej knajpce i jedziemy dalej, oczywiście szutrami i bocznymi asfaltami. Po drodze agreSorek chwyta prawym okiem osę, czy pszczołę. Efekt wiadomy, twarz się powiększa, ale dobrze, że tylko na tym się skończyło… Robimy przymusowy postój. Wieczorem, już po zachodzie słońca docieramy na miejsce noclegowe nad jeziorem. Z tymi miejscami to nigdy nie jest do końca pewne co zastaniemy, gdyż wybierałem je na etapie planowania trasy, posiłkując się jedynie zdjęciami satelitarnymi z googla. Miejsce niby fajne, ale nigdy nie wiadomo, czy za kolejnym zakrętem nie znajdziemy czegoś lepszego. Szukanie taką zgrają motocykli było by kłopotliwe, więc na zwiady rusza zawsze szpica. Tu właśnie „szpica” wraca. Decyzja – na nocleg pozostajemy tutaj. Miejsce nie jest przypadkowe, przypadkom jak wcześniej napisałem trzeba trochę pomagać. Oczywiście będzie trochę historii, tym razem i przez następnych kilka dni motywem przewodnim będą kampanie Stefana Batorego (Batory, to nie tylko nazwa statku, mieliśmy kiedyś też takiego króla), lata kampanii to 1579-1581. Rys historyczny Moskwicini zawsze mieli i mają parcie na zachód, w 1564 roku Iwan Groźny postanowił przesunąć swoje granice nad Bałtyk (wiadomo nie od dziś, że kasiorę trzepie się dzięki handlowi i umożliwiającym go portom), na drodze stało jednak Wlk. Księstwo Litewskie. W zasadzie ówczesna Litwa, to był taki nadmuchany balonik, wystarczyła jedna kampania i praktycznie połowa Litwy (czyli i Białorusi) znalazła się pod skrzydłami Moskwy, tak z grubsza to tereny dzisiejszej Estonii, Łotwy i części Litwy znalazły się w raju, czyli w Rosji. Pech chciał, że ówczesna Litwa była w związku (małżeńskim, ale luźnym i bardzo tolerancyjnym) z Koroną, czyli Polską. A w związku małżeńskim jaj wiadomo, partnera kochamy bardziej jak życie zagląda nam do dupy. Podobnie było z Litwą. Rzuciła się w nasze ramiona z okrzykiem: kochanie ratuj! Bardzo Cię kocham! Już nie będę miała nikogo na boku. Cóż było robić, trza było pomóc kobiecie. W Rzeczpospolitej uchwalono gigantyczne podatki, zgromadzono wojska i kolejno rok po roku ruszyły trzy wyprawy na Moskwę ( na Połock i Psków). Te wyprawy to arcydzieło umysłu ludzkiego w dziedzinie organizacji i logistyki, a przypominam, nie było wtedy telefonów komórkowych. Rosjanie, a raczej Moskwicini po wkroczeniu na ziemie Litwy, budowali bardzo sprawnie zamki, dookoła było dużo lasów, więc budulcem było drewno. Na terenach dzisiejszej pn-wsch Białorusi (czyli tam gdzie się szwędaliśmy) jak grzyby po deszczu zaczęły wyrastać moskiewskie fortece i to w miejscach bardzo przemyślnych- na wyspach wśród jezior, czy w widłach przy ujściu rzek. Poniżej zamieszczam zdjęcie z trasą dojazdu na biwak, tak nie mylicie się na tej wysepce na j. Susza zlokalizowana była rosyjska forteca wybudowana przez wojsk Iwana Groźnego. Wygląd ówczesnej fortecy Susza. Susza Wielka forteca z liczną załogą i do tego na wyspie, prawie nie do zdobycia. Ale prawie, robi wielką różnicę. Jaki wynaleźliśmy sposób na zdobywanie takich zamków? Bardzo prosty. Ówcześnie strzelano z dział kulami żelaznymi, no ale kule grzęzły w drewnianej budowli nie czyniąc żadnych szkód. Do czasu. Do czasu, aż wymyślono, że należy strzelać kulami uprzednio rozgrzanymi w piecu do białości. Nie muszę mówić jaki efekt dawało naszpikowanie drewnianej fortecy rozżarzonymi kulami…Po jakimś czasie wszystko stawało w ogniu, a obrońcy zamku myśleli tylko o jednym: znaleźć się jak najdalej od płonącej fortecy. Proste? Proste. W przypadku Zamku Susza nie trzeba było nawet strzelać, obrońcy sami uciekli pozostawiając cały dobytek i uzbrojenie Polakom. Kiedy przejeżdżaliśmy przez zabudowania wioski znajdującej się na wyspie zastanawiałem się ilu jej mieszkańców wie coś o jej historii… No biwaku: Niektórzy są przed… \ Inni już po… a\\ a niektórzy jak Przemek są akurat w trakcie…dmuchania. Miejscówka jest naprawdę przednia, nad samym jeziorem i z dogodnym zejściem do wody. Nawet komarów jak by ciut mniej. Zabieramy się za rozkulbaczenie motków i stawianie namiotów. Po kilkunastu minutach nad brzegiem jeziora wyrasta miasteczko namiotowe Wieczór to dobra pora na składanie raportów z całego dnia… Potem jest kąpiel. Jest moc . Raportów ciąg dalszy... Trafiamy na klimatyczny zachód słońca, jest naprawdę ładnie. Takie chwile to dla mnie kwintesencja motocyklowego szwędu. Sami zobaczcie. Humory nam dopisują. Potem kolacja. ...a na koniec ognicho i % Jest pięknie. c.d.n. Ostatnie zdjęcie ogniska, to jednak nie ten dzień i nie ten biwak, ale klimat oddaje...

Dla mnie ten wyjazd, to trochę taki rzucony kamień - może nie na szaniec, ale na pomost łączący Polskę i Białoruś, drobny przyczynek do uświadomienia sobie czym była i jest obecnie dla nas Białoruś - naród żyjący tuż za miedzą, a odległy jak Papuasi na Nowej Gwinei. W rzeczywistości, patrząc chłodno na fakty, to jest to jedyny sąsiadujący z nami naród z którym nie mieliśmy większych sporów, czy konfliktów. Przez 1000 lat sąsiedztwa, było wręcz przeciwnie, zgodna koegzystencja – a przez 400 lat wspólnie tworzyliśmy nawet, budowaliśmy i broniliśmy jednego państwa – Rzeczpospolitej. To walę: Pewnie wszystkim jest znany fakt, że bez mała 400 lat tworzyliśmy kiedyś wspólne państwo z Litwą. Tyle teoria, a w praktyce? W praktyce wyglądało to tak, że 90% mieszkańców Wlk. Księstwa Litewskiego stanowili… No kto? Oczywiście Białorusini, ich możnowładcy, szlachta (bojarzy), mieszczanie i chłopi. Czyli de facto unię i wspólne państwo tworzyliśmy głównie z Białorusinami, a Litwa tylko firmowała całe przedsięwzięcie, dając swój szyld. Drugim ważnym faktem jest, iż nikt Białorusinów nie zmuszał do akcesu przystąpienia do Rzeczpospolitej, oni sami żądali przyłączenia do Polski, bo w ten sposób nabywali prawa, o których wcześniej mogli tylko marzyć. I teraz drobna uwaga: w jakichkolwiek publikacjach i tekstach, czytając o niegdysiejszych przedsięwzięciach polsko- litewskich, musimy mieć świadomość, że były to „de facto” działania polsko-białoruskie. To tyle o historii, bo to w końcu forum motocyklowe, a nie historyczne. Po jednym dniu wypoczynku, (trzeci dzień wyprawy) pakujemy klamoty… robimy pamiątkowe foty… Siergieju, dziękujemy za gościnę. Grupa szwędająco-szutrowa w pełnym składzie. …i ruszamy dalej, oczywiście tą samą drogą, którą przybyliśmy… Podążamy ku cywilizacji. W najbliższej wiosce robimy pierwszego STOPA, trzeba naciągnąć łańcuchy, korzystając z kluczy miejscowego warsztatu. Dzisiejszy, czwarty dzień wyjazdu jest lajtowy, do pokonania coś ok. 270-300 km szutrów i bocznych asfaltów, więc jedziemy niespiesznym tempem oglądając Białoruś. Mijamy okoliczne wioski i miasteczka przypatrując się życiu Białorusinów. W wioskach nie ma bieżącej wody w domach. Są za to przydrożne hydranty z których mieszkańcy noszą wodę do domów, a to patent – pozwalający nabrać wodę, ale tylko wtajemniczonym, niezbędny jest bowiem do tego specjalny klucz... i cegła. Charakterystyczne domy białoruskich wiosek, we wschodniej Białorusi drewniane domy to prawie 100% zabudowy, im bliżej zachodniej części, tym udział domów murowanych wzrasta. Szutrowanie… Jadąc jako pierwszy w grupie, oglądam w lusterku niesamowity widok: gromada motocykli jadąca całą szerokością szutrowej drogi w tumanach pyłu przez, który przebijają się światła reflektorów. Cykane foty niestety nie oddają tego zjawiska, gdyż tutaj kolumna jest zbyt rozciągnięta i nie ma efektu skumulowanej chmury pyłu… Po drodze zatrzymujemy się w różnych, dziwnych miejscach. Tutaj to Druck, stare słowiańskie grody pamiętające czasy Rusi Kijowskiej i Waregów. W tym miejscu w 1660r miała miejsce potyczka oddziału Kmicica ( tak, tego z sienkiewiczowskiego „Potopu” z wojskami moskiewskimi. Po pierwszej porażce wojsk Rzeczpospolitej (Kmicic pokpił sprawę), kiedy z odsieczą przybyły chorągwie Czarnieckiego, Moskali rozbito. Po południu docieramy do Mohylewa, tutaj czeka na nas hotel i grupa „szosowo-hotelowa”. Po czterech dniach podróżowania nareszcie możemy się domyć i wyspać bez towarzystwa meszek i komarów. Ale zanim pójdziemy spać ruszamy na podbój miasta :). „Trzej Panowie w fotelach ( nie w łódce) nie licząc psa…” Mohylewski ratusz, najstarsza część miasta – tutaj stał niegdyś zamek. Dniepr – dla mnie niezwykła rzeka, to tędy przed tysiącem lat płynęli Wikingowie podbijając okoliczne ludy i ustanawiając swą władzę. Dawali płatną ochronę okolicznej ludności, mniej więcej to samo co oferuje dzisiejsza mafia… i demokratycznie wybrane władze państw szczycących się wolnością . W jakiejś knajpce. Ten wieczór, to dla mnie wielka nauka i lekcja życia. Mam okazję zaobserwować profesjonalne zachowanie swoich kompanów, którzy niczym skanery omiatają wzrokiem znawców niewieście kształty sunące deptakiem. Co ja naiwny robiłem przez tyle lat??! Marnowałem tylko czas… Upojeni zapewne widokami i atmosferą tego europejskiego miasta wracamy do hotelu, trochę gadamy, a w zasadzie to głośno się drzemy ( no,dobrze - dyskutujemy) w hotelowym hallu, a potem walimy się spać... Bez komarów i meszek...baaajka.

Przepraszamy za usterki. Przerwa techniczna, komp złapał syfa, w sobotę ciąg dalszy.

Po dojechaniu polną drogą przez las na nocleg na działkę Siergieja, znajdującą się gdzieś po środku bezkresnych lasów Parku Berezyny czuję pewną ulgę. Po dwóch dniach bardzo intensywnej jazdy czeka nas dzień wypoczynku. To nic, że nie ma prądu, ani bieżącej wody, a w zamian są roje komarów i meszek. Mycie głowy to wspaniały luksus nawet i w takich warunkach. Domek i działka Siergieja znajdują się na leśnej polanie, która niegdyś była ludną wioską, teraz stoi tylko jeden dom – Siergieja, a z sąsiednią wioską łączy go zarastająca ścieżka, którą właśnie przyjechaliśmy. Miejsce to urokliwe, gdzie fizycznie odcinamy się od cywilizacji. Jak dla mnie jest genialnie i myślę, że to nie tylko moje odczucia… Namioty rozstawiamy przy akompaniamencie brzęku roi komarów, czegoś takiego jeszcze nie widziałem. Potem to już standard: piwo, kolacja, nocne pogaduchy i walę się jak kłoda w namiocie. Budzę się dopiero nad ranem, kiedy jakiś kret, akurat właśnie pod moim namiotem postanowił zaczerpnąć świeżego powietrza… Ten dzień to całkowity chillout. Każdy może robić co chce, jedni mają niedosyt jazdy i szutrują po okolicy, drudzy per pedes idą na zwiedzanie sąsiedniej, opuszczonej wioski. Ja z Przemkiem pozostaję w trzeciej grupie – zajmujemy się degustacją. Przedtem jednak wraz z Przemkiem i Siergiejem jedziemy jego samochodem po wodę i zaopatrzenie dla całej ekipy do najbliższego sklepu (jednorazowo to pani w sklepie pewnie już dawno nie miała takiego utargu) . Ku uciesze ekipy, Siergiej wyciąga z garażu swojego motura. Do następnych fotek niezbędny jest podkład muzyczny: Ogólnie, to byczymy się, szwędamy po obejściu, nikt nie narzeka na nudę. Czarek i Przemek dokonują prezentacji liofilizowanej żywności. Potem to już ognisko i dłuuuuga kolacja. . Mięsiwo było pieczyste, było i gotowane, były i ogóreczki… Sprawami kulinarnymi zajmował się Kaes. Do wyboru, do koloru. I najważniejsze: były długie, polsko-białoruskie przy ognisku rozmowy. Nasz gospodarz – Siergiej, któremu jesteśmy niezmiernie wdzięczni za okazaną gościnę. Wiemy, że to specjalnie dla nas przygotowałeś całe obejście. Z pewnością będziesz czytał relację, więc korzystając z okazji jeszcze raz: bardzo Ci dziękujemy i gorąco pozdrawiamy! c.d.n.

Rano, po spakowaniu klamotów opuszczamy biwak nad jeziorem w Połonce i ruszamy w dalszą drogę. Wczoraj przejechaliśmy coś ok. 500 km, a dzisiaj czeka nas chyba jeszcze dłuższa trasa i do tego kilka miejsc w których na pewno chwilę staniemy na popas. Z uwagi na wczorajsze szutrowe doświadczenia modyfikuję wcześniej zaplanowaną trasę na korzyść asfaltu, wywalając wszelkie szutry, które mogą nas spowolnić. Trudno, tym razem nie pojeździmy, ale chciałbym jeszcze przed nocą dotrzeć na działkę do Siergieja, a ostatni odcinek to jakaś zagubiona ścieżka w lesie, która ze względu na opady może i za dnia przynieść pewne atrakcje. Pierwszy przystanek robimy w Lachowiczach, w zasadzie nie ma tu nic do oglądania, ot zwykłe miasteczko, żeby nie powiedzieć „dziura”, ale tak to już będzie na tej wycieczce, że celem odwiedzin będą miejsca banalne, ale związane za to z dramatycznymi wydarzeniami z przeszłości. Tak jest i z Lachowiczami, mało kto dzisiaj wie, że w XVII wiecznej Rzeczpospolitej była to jedna z najpotężniejszych twierdz, a co więcej zyskała sobie miano białoruskiej Jasnej Góry. Nie tyle jednak dzięki świętemu obrazowi, co dzielnej obronie podczas „potopu” moskiewskiego. Tylko dwie twierdze w Wlk. Księstwie Litewskim oparły się wojskom moskiewskim: Słonim i Lachowicze. To właśnie w murach tej twierdzy schroniła się okoliczna szlachta białoruska (tak głównie białoruska), wytrzymując wielomiesięczne oblężenie i kilka szturmów. Prawdę powiedziawszy obrona kilka lat wcześniej ( dokładnie to 5 lat) Jasnej Góry to pikuś w porównaniu z tym czego dokonali obrońcy Lachowicz. Lachowicze zostały wyzwolone kilka dni po bitwie pod Połonką, gdzie mieliśmy ostatni nocleg. Oczywiście wśród oswobodzicieli był imć Pan Pasek. Tu są jego pamiętniki, polecam lekturę: https://wolnelektury.pl/katalog/lektura/pamietniki.html No właśnie, a gdzie jest ta twierdza? Obecnie już jej nie ma, a nawet trzeba pewnej spostrzegawczości, by zlokalizować ją w terenie. To zdjęcie centrum miasta: A to szkice dawnej twierdzy i pozostałości starych map: To teraz już widać, gdzie znajdowała się twierdza: Krzyżykiem zaznaczyłem miejsce naszego postoju. Poniżej filmik z wizualizacją twierdzy: Ruszamy dalej do Nieświeża, tabuny turystów i całkiem ładnie wyglądające miasteczko. Zamek, jak zamek. Rodzili się tu, umierali i bzykali Radziwiłłowie. Zupełnie nie moje klimaty, myślę (sądząc po ilości czasu poświęconego na zwiedzanie), że dla pozostałych uczestników również. Spędzamy tu jednak kilka godzin, jedząc, szwędając się, odpoczywając, a niektórzy nawet wymieniając między sobą buty… Lecimy dalej, następny przystanek to dla mnie miejsce kultowe – przeprawa Napoleona przez Berezynę, podczas odwrotu z pod Moskwy, zimą 1812 roku. Kiedyś, w młodzieńczych latach, kiedy z tornistrem biegałem do szkoły nad biurkiem w swoim pokoju miałem wyciętą z jakiegoś kalendarza i zawieszoną reprodukcję obrazu Suchodolskiego przedstawiającą właśnie ten epizod. To ten obraz: Zawsze marzyłem, by zobaczyć to miejsce w rzeczywistości. Ileż tu musiało być wtedy emocji i ludzkich tragedii. Dzisiaj wygląda tak: Z 500 000 żołnierzy idących z Napoleonem na Rosję wracało 50-70 tys. wygłodniałych maruderów, przemarzniętych i pragnących tylko jednego: wydostania się z tego bezludnego i lodowego piekła na Zachód, do cywilizacji. Na drodze stała ostatnia przeszkoda - rozmarznięta Berezyna, tworząca ponure topielisko dla tysięcy ludzi. Dodatkowo Napoleona osaczały rosyjskie armie. Beznadziejna sytuacja. A jednak udało mu się oszukać i wywieźć w pole Rosjan. Prawie wszystkim udało się przeprawić na zachodni brzeg. Walnie przyczynili się do tego Polacy, którzy jako jedni z nielicznych uczestników tej wyprawy zachowali zdolność bojową do samego końca. Niewielu przeżyło tylko napoleońskich saperów (w tym Polaków), którzy stojąc po szyje w lodowatej wodzie budowali zbawienne mosty. Dodatkową atrakcją miejsca był kot i dwie białoruskie motocyklistki. Proszę o zamieszczenie zdjęć motocyklistek i kota. Powoli Słońce zaczyna zachodzić, więc lecimy na nocleg do Siergieja. Jego działka znajduje się w środku Parku Berezyny, totalne odludzie, brak wody i prądu, ale jest za to wiele innych rzeczy… Jakimś cudem już prawie o zmroku odnajdujemy właściwą drogę i dojeżdżamy do celu. Uff! To był również emocjonujący dzień. To droga dojazdowa, zdjęcia robione za dnia w następnych dniach, ale o tym w następnym odcinku… c.d.n.

Witam uczestników wyprawy, oraz wszystkich tych, którzy poszukują inspiracji do odbycia kolejnych podróży. Białoruś? Tak, to dobry kierunek. Szczerze polecam. Niezwykle bliski nam kraj i ludzie, odległy w wyniku od lat sprawnie działającej propagandy, ale bezsilnej wobec osobistej konfrontacji, do której zachęcam … Zawsze mój podziw wzbudzali Czarniecki i Batory, którzy potrafili prowadzić na tych terenach kampanie, wiodąc ze sobą dziesiątki tysięcy ludzi, godząc emocje, oczekiwania i możliwości uczestników wypraw. Jak w kalejdoskopie rozwiązanie ich problemów widać było w naszej ekipie. Historia i geny, które kierowały naszymi wyborami wzięły górę nad prywatą. Samoorganizacja, to naprawdę niezwykłe zjawisko, fenomen i istota I Rzeczpospolitej, wszyscy działali dla ogółu, a nie dla własnej wygody ( no, ba – każdy chciałby zapierdalać pierwszy po szutrach, a jednak była dyscyplina i każdy, trzymając na wodzy swoje upodobania i bezpieczeństwo, jechał w określonym miejscu i szyku. Szacun. Wielki szacun dla wszystkich uczestników. Wybaczcie. Pierwszego dnia, zaaferowany pomyślnym przebiegiem eskapady nawet nie myślałem o wyciągnięciu aparatu, by robić foty. Całą uwagę skupiłem na celu - dotrzeć szczęśliwie i w pełnym składzie na biwak. To był ciężki dzień, 12 godzin w siodle, a na deser 30-40 km rozmiękniętych w wyniku deszczów, szutrów. Błoto, glina, piach i Kropka jadąca motkiem na szosowych oponkach… Jeden piruet, to naprawdę dobry wynik na takiej trasie . Jesteś dzielna. W Kosowie Poleskim łączymy się z grupą suwalską, to fenomen. Dwa tygodnie wcześniej umawiamy się luźno z Kaesem w tym punkcie na spotkanie. Do celu obydwie grupy przyjeżdżają w odstępie 3 minut. Przypadek? Nie wiem, ale gra muzyka . Kosów Poleski. Tak to tutaj urodził się białoruski rewolucjonista, walczący o niepodległość USA, niejaki Tadeusz Kościuszko. Kościuszko Białorusinem? To jeszcze nic, nie wiem czy wiecie, ale znanym twórcą białoruskiej opery jest Moniuszko, a piękno białoruskiej przyrody rejonu Nowogródka opisywał znany białoruski poeta, Adam Mickiewicz. Pewien szok? Drobny w kurw? Wyluzujmy. Zamiast złorzeczyć Białorusinom, że zabierają nam stu procentowych Polaków zastanówmy się chwilę. Oni mają rację, to byli Białorusini, ale jednocześnie ci ludzie byli gorliwymi obywatelami Rzeczpospolitej poświęcającymi swoje życie dla jej dobra. To jest właśnie ta nić, która łączy nas z Białorusią, 400 lat historii tworzenia wspólnego państwa do którego nikt nikogo nie zmuszał, to był wolny wybór. To jest właśnie główny powód dla którego warto odwiedzić Białoruś. Na biwak w Połonce dojechaliśmy szczęśliwie. Podziękowania dla Andrzejka. AgreSorku wykonałeś rekonesans biwaku i zorganizowałeś opał na ognisko. Wielkie dzięki. Poranek. Po pierwszym dniu jestem jak w szoku pourazowym. Dopiero teraz wyciągam aparat i nieśmiało robię pierwsze foty. Stres powoli odpływa… W wyniku wczorajszych szutrowo-błotnych doświadczeń zapada nieuchronna decyzja. Trzeba się rozdzielić na dwie grupy – szwędająco-szutrowo-namiotową i szosowo-hotelową. W sumie nie jest źle, spotykamy się we wcześniej zaplanowanych miejscach hotelowych. Bonusem jest dodatkowa radość wynikająca z powitań i integracji w miejscach wspólnych noclegów Połonka. To nie był przypadkowy nocleg (wobec przypadków nie należy być biernym, zawsze trzeba podawać im wyciągniętą rękę). Trochę wstępu. Potop szwedzki, wszyscy go znamy, Sienkiewicz, trylogia, Hoffman, Olbrychski… 1655 rok, Szwedzi prawie bez walki opanowują całą Polskę. W tym samym czasie, a nawet ciut wcześniej do podobnego „potopu” dochodzi na wschodzie. Moskwa w 1654 zajmuje prawie całe Wlk. Księstwo Litewskie. Moskale dochodzą do Brześcia, a Litwini biorą w skórę, aż miło. Po paru latach my jakoś się ogarniamy ze Szwedami i wyrzucamy ich z Polski. Litwini nie są w stanie zrobić tego samego z Moskalami, czekają na naszą pomoc. Jest 1660 rok. Po gościnnych występach w Danii dywizja Czarnieckiego wraca do Polski ( to stąd słowa naszego hymnu „przejdziem się przez morze” – ale to inna bajka i inspiracja do kolejnych wypraw) i aktywnie wspiera Litwinów w walce z Moskalami. Do pierwszej bitwy dochodzi właśnie pod Połonką, Litwini wsparci przez Polaków, a bardziej przez naszego ducha walki i zadziorności odzyskują utracone morale. Bitwa. Żółty fluorescent, to trasa rajderów, czerwony krzyżyk, to miejsce noclegu. 1. Litwini. 2. Husaria, szarża na moskiewską piechotę. 3. Obejście lewej flanki Moskali, w tym uderzeniu uczestniczył Imć Pasek. 4. Moskiewska piechota, która przeszła przez groblę (dotarła w okolice kościółka, gdzie spotkaliśmy się z ekipą suwalską). Husaria. Czym była? Husaria to takie narzędzie zbrodni, zbierające krwawe żniwo przez prawie 200 lat… Jak działała husaria? Wyobraźmy sobie 200 GS-ów 1200 ustawionych w linię, jadących ławą kolano w kolano z prędkością ok. 100 km/h wjeżdżających w tłum bezbronnych ludzi. Nie udało się wszystkich rozjechać? No to robimy nawrót, cofamy się ze 200 metrów, ustawiamy linię i jeszcze raz wpadamy zwartą linią na pełnym gazie w w stojący przed nami tłum. Robimy tak aż do skutku, nawet 10 razy… Skuteczne? Baaardzo. Na ogół wystarczały 1-2 uderzenia, a czasami sam widok husarii, by przeciwnik uciekał w panice. Stojących na drodze szarży husarii czekała śmierć okrutna, ale przynajmniej pewna... Szanse pozornie są wyrównane, Moskale i wojska Rzeczpospolitej liczą po 12 tys. ludzi. Tylko pozornie szanse są wyrównane, w rzeczywistości po stronie polskiej są sami weterani i zabijacy. W tym miejscu przypominam – w armii polskiej żołnierze nie służyli by dorobić się majątku, czy oczekiwać zysku, oni już musieli posiadać majątek, który pozwolił by im na taką rozrywkę jak turystyka połączona z możliwością zbijania przeciwników. To całkowita analogia do nas: nie po to się szwędamy by zarabiać, ale po to zarabiamy, by móc to robić. Wracamy do bitwy. Czarniecki miał problem, no bo co zrobić i jak się zachować, aby będąc silniejszym pokazać swą słabość? No cóż, udał ucieczkę, tabory, które stały tam gdzie dzisiaj jest kościółek rozpoczęły odwrót. Moskale, myśląc, że ofiara się wymyka rzucili do ataku za mostek piechotę. W tym momencie do szarży rusza husaria, no efektów nie muszę tłumaczyć. Padł rekord, jeden z husarzy nabił na swoją kopię sześciu ludzi. To był rekord w dziejach husarii. Reszta to już była rutyna - pogoń i dożynki (dożynanie) na odcinku 60 km. Wyróżnił się w tym nasz bohater Samuel Kmicic. A jakże, by Białorusin – chorąży orszański . cdn.

Aby doznania z wykonywanej czynności przynosiły maksimum przyjemności i satysfakcji ważne jest: z kim oraz gdzie i jak się to robi. z kim: JacekJ, artex, enlil; gdzie: Bieszczady; jak: na szlaku, a w zasadzie po za nim… 30 marca w czwartek po południu w okolicach Przemyśla jesteśmy już w komplecie, całą wycieczkę zaplanował i zorganizował Jacek. Trasy zaplanowane doskonale. Już od pierwszych kilometrów, zanim dotarliśmy w Bieszczady dane nam było delektować się widokami Roztocza i Pogórza Przemyskiego. Każdy kilometr drogi to raj dla oczu i motocykla, szutry i boczne asfalty. Bajka… Pierwszy popas w dolinie rzeczki Wiar, ustronna dolina między grzbietami gór, gdzieś na wschód od Arłamowa. Swoje piętno na tych terenach wywarła „Akcja Wisła” w wyniku której wysiedlono z tego regionu niemal wszystkich mieszkańców. Do dzisiaj cały obszar jest niemal bezludny i dziewiczy, po byłych mieszkańcach zostały tylko pozostałości sadów i miejsca siedlisk. Bezcennym towarzyszem podróży jest Jura – zawsze pomocny w trudnych sytuacjach. Tuż przed zachodem słońca docieramy w Bieszczady, połoniny witają nas jeszcze ośnieżonymi szczytami. Kolejny dzień, pogoda wspaniała, jesteśmy na szlaku, a w zasadzie po za nim… Wodospad na strumieniu Hylaty. Jesteśmy na tarasie widokowym, piękny widok na dolinę Sanu i nie istniejącą wieś Tworylne, patrząc na te pustkowia, aż trudno uwierzyć, że przed II wojną były to najbardziej zaludnione obszary II Rzeczpospolitej… Jedziemy dalej w górę Sanu, widoki przepiękne. Taka pora odwiedzin Bieszczad ma swoje zalety, bujna roślinność jeszcze nie ogranicza pięknych widoków. Pierwszy postój robimy na polanie położonej w rejonie Sękowca, zachęca do tego piękna panorama z widokiem na połoniny. Jura i Artex zabierają się do rozpalenia ogniska na kiełbachy. Jura zabiera się do roboty, która pali mu się w rękach… Do pomocy rusza Artex. To skubanie siana, to nie część posiłku, a podpałka. Ruszamy dalej, pogoda dalej nas rozpieszcza, temperatura coś ok. 20 C i żadnej, nawet najmniejszej chmurki na niebie. Bieszczadzkimi szutrówkami docieramy nad brzegi jeziora solińskiego. To zdjęcie, jak rzadko które zupełnie nie oddaje rzeczywistości – Artex od niczego nie umywał rąk… Stara, poczciwa Omega, jeszcze dzisiaj ograła by nie jeden luksusowy jacht... Chmiel, taras widokowy. Przed wieczorem, na koniec dnia docieramy do cerkwi w Łopience. Po byłej wsi nie ma oczywiście ani śladu, zapaleńcy i społecznicy postanowili przywrócić jednak do życia chociaż tę budowlę. Oryginalny wystrój i architektura wywołują chwilę refleksji…

Z pogodą i śniegiem mieliśmy szczęście. Filmik z dzisiaj, droga z Mucznego na Bukowiec ( autorstwa leśniczego, który nam pomagał).

Miałem podobne myśli, by nabyć CRF-a. Wybrałem opcję Dakarowego (no, może prawie ). CRF 144 kg X Country 164 kg, ale w zamian koników ciut więcej...

Nie mogę tego ogarnąć, jedni widzą, drudzy nie, to wykracza po za zakres mojej wiedzy. Będę usatysfakcjonowany, jak przez krótko, ale każdy będzie mógł zobaczyć...

Zdjęcie do kalendarza...

Człowiek strzela, a internet kule nosi, może moderator zrobił by porządek w bardaku, który narobiłem. Chciałbym miec jeden post, a nie trzy...

Kolejny dzień, sobota. Od rana na szlaku, a w zasadzie po za nim… O Jacku można powiedzieć słowami klasyka z „Alternatywy 4”: „ Nad wszystkim czuwa gospodarz domu, nie do on krzywdy zrobić nikomu, wszystkim pomoże o każdej porze…” Jadąc z Ustrzyk Górnych na północ w miejscowości Widełki robimy skok w bok i górską ścieżką kierujemy się na Muczne. Trasa przepiękna, niestety podobnie uznali organizatorzy narciarskiej trasy biegowej. Efekt? Na trasie pozostał solidnie ubity śnieg, który teraz przyjął postać lodu. Raj dla motocyklistów . Bezcenne doświadczenie na zjazdach, motek jedzie szybciej niż obracające się koła. Nieustanna jazda na listonosza, a nawet na zrozpaczonego listonosza… W pewnym momencie pocieszam współtowarzyszy, że jest dobrze, bo nie mamy przed sobą zwalonych po zimie drzew, a jesteśmy pierwszymi, którzy przecierają ten szlak w tym roku. Powrót bowiem pod górę po tym lodzie byłby trochę utrudniony… No i wypowiedziałem. Za kolejnym zakrętem pojawia się przeszkoda. Boczkiem, boczkiem, ale udaje się pokonać przeszkodę. Koledzy pomogli, ja swoje kluczyki oddałem Jackowi – umiejętności i nogi za krótkie. Uff. Przeszkodę udało się ominąć. Lecz kilka zakrętów poniżej… Szybki rekonesans i ocena sytuacji nie są pozytywne. Tego zwalonego drzewa nie da się prosto ominąć, po bokach mokradła i zabagnione rowy, może być problem z przeciągnięciem Artkowego 1200 GS-a. Ale opatrzność czuwa, wczorajsze chwile skupienia w świątyni dały pozytywne efekty. No bo któż inny jak nie OPATRZNOŚĆ pozostawiła by terenowy samochód z leśniczym na środku zagubionej drogi? Wybawca coś tam pomruczał o mandacie, po czym wręczył mi siekierę do rąbania drzewa. Dalej to już poszło gładko, rąbanie drzewa i przeciągnięcie samochodem zawalidrogi. Droga wolna, nie ma już nic. „To już jest koniec, nie ma już nic, Jesteśmy wolni, możemy iść To już jest koniec, możemy iść, Jesteśmy wolni, bo nie ma już nic „ W głowie kłębią mi się kolejne wizje, a jak ten lód pojawi się nie tylko na zjazdach, ale trzeba będzie podjeżdżać ostro pod górę? Na szczęście limit przepowiedni na ten dzień wyczerpałem i spokojnie dotarliśmy w okolice Sianek. Bajkowo, prawda? Takie chwile i widoki chciałoby się mieć na co dzień. Rozbić tam namiot i pozostać kilka dni. Rozmarzyłem się… Jedziemy dalej. Jacek prowadzi. Zjeżdżamy w dolinę nadgranicznego Sanu. Szczęka opada z wrażenia jakie wywierają mijane krajobrazy. Pod koniec dnia, lajtowo, asfaltami dojeżdżamy w rejon zalewu solińskiego, widoczki i owszem… Niedziela. Najsmutniejszy dzień wycieczki. Trzeba się rozstać z Bieszczadami. Wracamy do domu, na osłodę odwiedzamy ruiny klasztoru w Zagórzu. Było jak zwykle, jest pięknie kiedy ruszy się d…ę!

O słonince zapomniałeś...