Jagna

Zostały tylko 3 dni na zamówienie!

35 zł i cały zysk leci na operacje biodra Steve'a!

www.izimeeting.com

Kolejna kartka z naszego kalendarza! 

Tym razem Marta i Łukasz, w pogoni za marzeniami, w motocyklowej podróży z Polski do Nowej Zelandii przez Europę, Azję i Australię, czyli Dream Catchers' Journey. 

Zapraszamy do kupna na izimeeting.com

JEEEST!  

Kalendarz IZI Meeting 2021 !!!

Tak jak w ubiegłych latach, cały zysk ze sprzedaży przekażemy na cel charytatywny. 

W tym roku ponownie chcemy wesprzeć naszego kolegę Steve’a, który nadal wymaga kosztownej rehabilitacji po wypadku motocyklowym. 

Sprzedaż kalendarzy prowadzimy wyłącznie przez naszą stronę https://www.izimeeting.com

Gorąco zachęcamy do kupna! 
Czekamy na zamówienia tylko do 5 grudnia!

Wysyłamy kalendarze kurierem oraz InPostem po 15 grudnia.

Możliwy odbiór osobisty w Warszawie, Krakowie, Wrocławiu i Zielonej Górze.

Koszt: 35 zł

Dziękujemy wszystkim!

300 egzemplarzy w druku, w przyszłym tygodniu pofruną do nabywców.

Jeszcze tylko do środy czekamy na zamówienia na www.izimeeting.com

Takie piękne zdjęcie będzie w sierpniu w naszym kalendarzu.

A na nim Steve, na którego rehabilitację przeznaczamy cały zysk.
Kalendarz do obejrzenia i kupienia wyłącznie tu: izimeeting.com

Jak co roku przygotowaliśmy nasz charytatywny kalendarz.

Mamy nadzieję, że przypadnie Wam do gustu!

W tym roku cały dochód z kalendarza przeznaczony jest dla Steve’a naszego kolegi , który bardzo ucierpiał w wypadku motocyklowym i będzie wymagał długiej rehabilitacji.

Steve gościł na tegorocznym Izi Meetingu i znajdziecie go także na jednej z kalendarzowych fotek.
Kalendarz możecie obejrzeć i kupić na naszej stronie: http://www.izimeeting.com/ do 11 grudnia.

Wysyłkę planujemy tydzień później.

Możliwy odbiór osobisty w Warszawie, Krakowie, Wrocławiu oraz Zielonej Górze, adres i termin zostanie przesłany mailem jak tylko kalendarze dotrą na miejsce.

Zapraszamy na izimeeting.com !

Dzięki!

Dzięki.

Rocznik pisałam, bo chyba te najnowsze w salonie mogą mieć inne, choć nie sprawdzałam. 

Jeszcze jedno - piszesz, że nie da się zamienić od wersji ADV, a gdzie indziej piszą, że wersja kanapy Rallye pasuje do każdego... to jak w końcu?

Szukam jak najwyższej kanapy do mojej 700...

Pytanie mam: czy kanapy w f700gs i f800gs są wymienne? 

Mam na myśli rocznik 2014...

22 godziny temu, Mario 6na9 napisał:

 jadąc wzdłóż zachodniej granicy dużo czerpałem z Twojej relacji.

Miło, takie rzeczy są dla mnie najfajniejsze

Dnia 8.08.2019 o 21:59, Mario 6na9 napisał:

Dziękuję  z wyprawę na Białoruś. Bez wątpienia masz dar pisania. Szerokości.

Dzięki. To już pewnie z piętnasta moja relacja tutaj.

Dzień ósmy, czyli powrót do macierzy i dwie miłe niespodzianki po drodze

Poprzedniego  wieczoru coś mnie tchnęło i zaczęłam przeglądać przewodnik.
„Raf, a może trochę romantyzmu, co? Pojedzmy nad Niemen do Bohatyrowiczów, to całkiem niedaleko!”
(Romantyzm romantyzmem, ale „Nad Niemnem” Orzeszkowej to piekielnie nudne było…)

Wyznaczam więc trasę najcieńszymi kreskami na garminie, będzie jeszcze trochę offa na koniec

Rano mijamy chmurną jak burza gradowa panią z pokoju obok, pompujemy znów moje koło (no rzadka ta guma, naprawdę) i jedziemy.

Znów piękne szutry!

Przed samymi Bohatyrowiczami garmin wyprawia jakieś dziwne rzeczy, a my chcemy jechać drogą wzdłuż Niemna. 
Po chwili już wiemy – szlaban, teren prywatny. No ciekawe.
Trafiamy na asfalt tuż przed wsią i mamy:

Hmm, widać ze trzy rozpadające się gospodarstwa, ale ani śladu drewnianej figury, która miała wskazywać drogę na grób Cecylii i Jana. 
No dobra, jedziemy do wsi. 

Na szczęście w polu stoi młody mężczyzna i piękną polszczyzną tłumaczy, że owszem, drogowskaz jest, ale od strony głównej drogi. 
A my jak zwykle, przyjechaliśmy z lasu

Po samym dworze nie został żaden ślad.

Tu trzeba skręcić z asfaltu do pomnika/grobu:

Grób (raczej symboliczny) Jana i Cecylii Bohatyrowiczów:

Grób położony jest na skarpie Niemna, do którego można zejść drewnianymi schodami:

No i ostatni punkt programu zaliczony, bierzemy kurs na przejście w Bobrownikach.

W tamtą stronę było dość miło i szybko, liczymy na podobny przebieg wydarzeń, ale niestety. :mur:

Przejście puste, ale obsługę też jakby wymiotło. 
Jest nawet okienko oznaczone „European Games”, ale zamknięte na głucho, więc stajemy z innymi. 

Po dojechaniu do okienka słyszymy, że to nie ta kolejka i mamy się ustawić obok. 
Ale tam nikogo nie ma! 
Nie szkodzi, tam mają stać ci z Unii.

Grrr, przenosimy się 5 metrów w bok i czekamy, aż ktoś raczy do nas przyjść. Oglądanie wszystkich papierów, tabliczek znamionowych, itp., itd.

A teraz proszę przejechać do następnego okienka. 
I znów zamknięte na głucho, czekamy, czekamyyyy..
Aż zjawia się pograniczniczka i każe podejść do okienka obok, do którego staliśmy w pierwszej kolejce, ale nas przegoniła …

Kurczę odzwyczaiłam się już od takich szopek granicznych

Teraz sprawdzanie wszelkich możliwych papierów ludzi. 
Bilety na igrzyska , ubezpieczenie, zameldowanie. 
No właśnie – byłam przekonana, że to już martwy przepis, a pani twardo: jeden meldunek na 5 dni, potrzebne więc dwa. 
Na szczęście dostaliśmy taki w hotelu w Nowogródku… Tyle, że miałam go na samym spodzie sakwy

Uff, Białoruś nas w końcu wypuściła, jeszcze tylko Polacy.

„Dzień dobry, wódkę macie? Papierosy macie? A skąd wy, z Bielska?”
„Nie, z Zielonej Góry, ale znamy kilka ludzi z Bielska”.
„A Wasyla znacie?”
„Znamy”
„A Ivi i Szymka też?”
„Też. Nawet na weselu u nich byłam”
„Niemożliwe, ja też!”

Jak miło wrócić do kraju!
(…ale bagaże i tak nam sprawdzili )

Polska w okolicy Bobrownik pozwala na płynne przejście z białoruskich krajobrazów:

zajeżdżamy na pierekaczewnik do Kruszynian (niedziela, dzikie tłumy), gdzie wspominamy nasz pierwszy wspólny wyjazd , który wiódł wzdłuż białoruskiej granicy. 

A ponieważ dziś jest dzień na niespodziewane spotkania, to spotykam kumpla z akademika po 17 chyba latach!

Po konsumpcji uświadamiamy sobie, że nie mamy żadnej rodzimej gotówki. A kart w „Tatarskiej Jurcie” o dziwo nie przyjmują. Za to euro już tak

Z Kruszynan bocznymi asfaltami dojeżdżamy do Bielska.

No cóż. Dobrnęliśmy do końca. 
Teraz tylko zapakować się na lawetę i 700 km do domu
.
.
.
.
.
.

Na koniec powinno być jakieś podsumowanie, zatem:

To był naprawdę udany wyjazd. 

Ale kiedy ktoś pyta, czy polecam Białoruś, to mam lekkiego zgryza. 

Ten kraj nie oszałamia krajobrazami ani zabytkami. 
Jednak kiedy do niekończących się szutrów i polnych ścieżek doda się drewniane wioseczki i życzliwość mieszkańców, to wychodzą z tego całkiem fajne okoliczności przyrody.
Oczywiście ci, którzy mają na tym terenie swoje korzenie, znajdą jeszcze inne powody przyjazdu (i tu nieoceniona będzie relacja Atomka).

Ja z chęcią pojeździłabym jeszcze po północnej i południowej Białorusi.
Kto wie?
Może miłościwie panujący Łukaszenka znów zorganizuje jakieś bezwizowe zawody?

A czy pojechałabym jeszcze raz w tak dużej i w zasadzie nieznanej prawie grupie?
Tak, pod pewnymi warunkami
Wydaje mi się, że jazda w podgrupach+wspólne wieczory integracyjne są całkiem dobrym rozwiązaniem. 
Jednak żeby nie dyskutować godzinami, którędy jechać i gdzie spać, ktoś powinien być "psem przewodnikiem" i mieć decydujące słowo. 
Oraz być kontaktem w razie "W". 
Oraz mieć włączony telefon

Dziękuję wszystkim czytającym, że zabrnęliście tak daleko, a moim „współpisaczom” za posty. Chyba całkiem fajnie wyszła nam taka przeplatana narracja :Thumbs_Up:

A szczególne podziękowania dla Chemika za pomysł, organizację, a w szczególności przygotowanie tracków. Bez nich nie zaliczylibyśmy połowy tych offów!

Wasilczuk - dzięki raz jeszcze za zabunkrowanie auta z lawetą.

Marysia&Janina  - uwielbiam z Wami jeździć Szczególnie, jak towarzyszą Wam kabanosy

Do zobaczenia & usłyszenia!

Jagna

W Szczuczynie dopada nas kolejny deszcz, nie mamy ochoty znów zmoknąć do majtek. 
Próbujemy więc uciec, mamy już popołudnie, i tak trzeba myśleć, gdzie się przespać .

Rzut oko na mapę, na północy jakieś jezioro i nawet zaznaczona turbaza.

Turbaza Chimik? Jezioro Białe? Czy to nie o tym właśnie wspominał Atomek?
Dobra nasza, kurs na „Chimika”!

No i będzie dla Chemika jak znalazł. O ile on sam się znajdzie

Jedziemy cały czas w lekkim deszczyku, ale da się przeżyć.

Ośrodek też da się przeżyć, podróż w czasie do lat 80tych w cenie
Z zewnątrz całkiem ładnie:

Nieco gorzej w środku:

Dostajemy pokoik w takim oto domku:

Pozostałe pokoje zamknięte na głucho, w kuchni czysto i pusto, oprócz kawałka kiełbasy i dwóch pomidorów w lodówce.

Niechybnie ktoś zostawił.

Robi się pogoda, robimy kolację, w roli głównej okropna sałatka ziemniaczana ze sklepu.

A skoro ktoś zostawił w lodówce pomidora, to może z pomidorem będzie bardziej jadalna

Dajemy znać braciom i Ance, gdzie się zabunkrowaliśmy, ale oni postanawiają zostać w Szczuczynie. 

No cóż, trzeba to jasno powiedzieć. Zostało nas dwoje murzynków ;)

Na wieczór robimy mały spacer po ośrodku podziwiając infrastrukturę:

wspomnienie radzieckiego programu kosmicznego?

Nie prościej byłoby przesunąć się metr w lewo? 

Wracając widzimy ludzi kręcących się po naszym domku. Jakaś pani niezbyt miło pyta, czy przyjechaliśmy na długo i ile nas jest. 

No i po chwili uświadamiam sobie, że zjedzony przeze mnie pomidor mógł mieć właściciela

Nie mija 5 minut, kiedy ta sama pani wpada do naszego pokoju krzycząc coś o pomidorze. Mój rosyjski jest mizerny, na pytanie „English? Deutsch?” pani tylko prychnęła, oj łatwo nie będzie.

W końcu po polsku przepraszam za pomyłkę, usiłuję się tłumaczyć, mogę zapłacić, ale pani nie może przeżyć straty pomidora i koniec.

Na moje słowa, że byłam pewna, że ktoś po prostu to zostawił pani  znów prycha: „no jak ktoś miałby zostawić jedzenie!”

No cóż, znów mamy różnice cywilizacyjne… (2 tyg. temu w domku nad polskim jeziorem zastaliśmy kawę, herbatę, ciastka i sto różnych rzeczy po poprzednikach). 

Na szczęście mąż prychającej pani zaczyna ją ciągnąć za łokieć w stronę drzwi i mamy koniec polsko – białoruskiej wojny o pomidora

[cdn]

Na kogo z forum FAT można wpaść na Białorusi, jak nie A'Tomka, znanego ze swych wschodnich opowiadań!

Usiłuję sobie przypomnieć, gdzie miałam okazję go poznać (oprócz forumowych relacji rzecz jasna) - słynne podlaskie wesele Ivi i Szymona, gdzie zawitaliśmy wesołą ekipą jadąc do Murmańska

Tak dla wspominki jak dwóch pieronów, jedyn gizd i dwie frele do Murmańska pojechali i wrócili:

Wesele to jest tak słynne, że jeszcze raz będzie tu wspomniane

Domek rodziny Wydrzyckich jest nader skromny:

Pan przewodnik piękną mieszanką polsko-białoruską ciekawie opowiada o życiu Niemena, w szczególności tej białoruskiej części

Ale największą atrakcją i tak był występ rodziny A'Tomka, która zagrała i zaśpiewała, oczywiście Niemena! :bow:

Nawet filmik nagrałam, tylko bez dźwięku :mur:

Posłuchaliśmy jeszcze z ust A'Tomka opowieści o ciekawej historii tamtejszego kościoła i pościeranych napisów jego fundatorów:

Wśród ekipy A'Tomka byli prawdziwi mordercy:

Trochę rozmów i ploteczek  forumowych w cieniu kościoła:

i chłodzie studziennej wody:

Piękne są takie spotkania, a wiedza A'Tomka o tym kraju niezmierzona :bow:
Oby znów udało się kiedyś spotkać na drodze!

Ale na razie jedziemy dalej.

Tuż za Niemenową wsią mały bród, taki po prostu do przejechania, nawet się nie zatrzymaliśmy, więc posiłkuję się fotą Chemika:

Szutrami i ścieżkami gładkimi jak stół (jak oni to robią?? Dlaczego prawie nie ma tam tarki?? ):

(Ciągle się też dziwimy, dlaczego nie doganiają nas Chemiki)

Docieramy do Szczuczyna, gdzie szukamy knajpy.

Obowiązkowy pomnik wojenny:

Szukając knajpy stosujemy sposób peruwiański, czyli najpierw znajdujemy dworzec.

W Szczuczynie akurat autobusowy, ale knajpa była. Szaszłyki i ryba  smażona, jedno i drugie z mikrofalówki

Kolejny punkt programu to poszukiwania bankomatu w mieście. W sumie znaleźliśmy trzy, ale 2 nie chciały współpracować z naszymi kartami, a przy trzecim musiała pomóc nam pewna Szczuczynianka.

Patrzymy w niebo, a tam kroi się powtórka z dnia wczorajszego, czyli nadciąga ogromna, czarna chmura...

[cdn]

Dzień siódmy, czyli mała wojna polsko – białoruska

Jeszcze wieczorem umawiamy się SMSowo (ciekawe, ile Olek zabulił za roaming, bo robił za sekretarkę Chemika) na 9 rano przed naszym hotelikiem. 

Hotel zajęty prawie przez samych Polaków, wszyscy oczywiście jadą bezwizowo na European Games do Mińska

Czekając „zwiedzamy” zamek w Nowogródku:

I decydujemy, że niezbyt nam zależy na bliższym poznaniu

Apex śpieszy się już do domu i kończy dziś zabawę z Białorusią.
Czekamy, i czekamy na Chemiczne towarzystwo, w końcu odpalamy Messengera, a tam wiadomość, że znajdziemy się później na tracku, bo Olek jeszcze się suszy. 
A dokładniej rogal Olka, który był tak wodoodporny, że nie chciał tej wody ze środka wypuścić

No to jedziemy sami. Punkt nr 1 to dom rodzinny Adasia M.

Podobnie jak dom Kościuszki, bardzo zadbany i czyściutki.

Leżąca Grażyna nie wiem, czy wiecie, ale to imię wymyślił Mickiewicz właśnie):

W domu rodzinnym Mickiewicza muzeum i mnóstwo pamiątek, wejście płatne symbolicznie.
Chłopakom się bardzo podobało:

Po muzeum żegnamy się z Apexem (fajnie się z Tobą jeździło, tylko krótko ) no i mamy pięć ostatnich Murzynków. 
W dodatku w dwóch podgrupach

Na parking muzealny zajeżdża motocyklista na kartuskich blachach i zaraz po „cześć” słyszę: 
„a nie masz za mało luftu w przednim kole?” 
Ano mam

Kolega oferuje kompesorek, bo na wierzchu (to BMW z kuframi, więc nie mógłby nie mieć), nasz schowany głęboko pod sakwami i można ruszać dalej. 

A Chemików nadal nie widać… Trudno, jedziemy sami

Kolejny track ma 90 km i wiedzie nas do kolejnego domu rodzinnego, tym razem Niemena.

Jest sporo lasu, a w nim nawet ciut błota.
Fajnie się jedzie, ale Raf o mało co miałby bardzo bliskie spotkanie z Dacią, która z środku lasu z impetem wjechała z bocznej dróżki na naszą. 
Pewnie się nas nie spodziewali :mad:

Po lesie ciut kluczymy, bo objeżdżamy najbardziej błotnisty kawałek i jedziemy chwilę na azymut.

Piękna łąka przy prawie bezludnej wsi:

Ale jest stadko kóz, więc pewnie ludzie też:

Jest ciut asfaltu:

A dalej droga wiedzie polami, szutrami i cmentarzami też
Cmentarz po lewej:

cmentarz po prawej:

Zatrzymując się przy tym, podzielonym cmentarzu sprawdzam, co mi tak przeszkadza zmieniać biegi. 
No i już wiem, naderwał się kawałek buta.
No nic, będzie bardziej rejli:

Dojeżdżamy do Wasyliszek i od razu wiemy, gdzie ten dom Niemena – stoi z dziesięć motocykli.

Raf: „Ja gdzieś już widziałem tę Afrę”

Wchodzimy do środka, gdzie przewodnik snuje już opowieść o dzieciństwie pieśniarza i słyszymy:
„Cześć Jagna, cześć Raf”

Świat jest malutki

[cdn]

No to proszę bardzo z różnych perspektyw  

3+1 murzyniątek się oddzieliły i pojechały na Litwę.

I piszą tak:

Novy:

Od początku założenie było takie, że wcześniej odłączę się od grupy (o czym starałem się wszystkich informować), żeby na spokojnie dojechać do Germanii.

To spokojnie miało przebiegać może przez Ukrainę, Słowację, Czechy, może przez środkową Polskę. Ważne, aby bez ciśnienia, jadąc dziurami, omijając wszelkie główne trakty i asfaltowe arterie, sunąć przed siebie niemalże na azymut. W tym momencie to nie cel był istotny, lecz droga, której miałem doświadczać, degustować i chłonąć.
Moim planem był bezplan.
Jak to jednak w życiu bywa, w tak zwanym międzyczasie otrzymałem info, że moja lepsza połowa spędzi długi weekend w Łebie... 

Mój plan bezplan natychmiast musiałem zweryfikować i po pożegnaniu się z murzyniątkami obrałem kierunek - Litwa.

Kierowałem się na Wilno wciskając w opcjach drogi kręte i ruszyłem przed siebie. Tym samym po drodze jeszcze raz widziałem murzyniątka i to pewnie o mnie chodzi, a nie o Calgona.


Ruch minimalny, droga fantastyczna i mocno urozmaicona. Naprawdę można, a wręcz trzeba oczekiwać, że asfalt może ze średnio dobrego zmienić się natychmiast w dziury, jakby jeszcze tydzień temu był nalot dywanowy, szutry lub łaty piachu.

Mijają kilometry, docieram na granicę i widzę długaśną kolejkę. Kilka samochodów przede mną stoi grzecznie w kolejce inny motocyklista. Chyba będzie ciężko się przebić.
Na granicy nie widać żadnej aktywności, zero ruchu. Żar leje się z nieba, ale na niebie od tyłu nadciągają ołowiane bałwany. Podchodzę do budki, przedstawiam swój punkt widzenia, że gorąco, że być może deszcz i celnik lituje się, żeby od razu podjechać bez kolejki. Kiwam drugiemu motocykliście, że mamy zielone światło i ruszamy. 
Odprawa idzie sprawnie, cały czas poruszam się korytarzem dla autobusów, które odprawiane są na bieżąco.
Litwo, ojczyzno moja...
Zatrzymuję się w Wilnie. Niemożliwie gorąco i duszno. Teraz żałuję, że nie zobaczyłem chociażby kawałka tego miasta. Zjadłem, nieco odpocząłem, wyjrzałem za okno, sprawdziłem pogodę i stwierdziłem, że jednak czas na mnie.

Nawigacja, opcja trasy - najszybsza.

Chmury kłębiły się i co chwilę oddawały nadmiar wody.
W okolicach Kowna urwanie chmury i boczny wiatr powodował, że nawet osobówki stawały na poboczu. Afryką tak miotało, że musiałem zrobić przymusowy postój.

Granica Polski, kierunek Łeba - lecimy.
Wciąż uciekam przed deszczem. Już zdążyłem wyschnąć. Muszę uciec tej chmurze.
Komunikaty radiowe podają liczne wzmożone lokalne wichury, podtopienia i zalania gospodarstw. Utrzymuje się wysoki stan wód. Dobrze, że jadę na zachód i zostawiam za sobą kiepską pogodę.

Na wysokości Orzysza dzwoni telefon...
Czarek (Termos) - Novy, gdzie jesteś? Bo my aktualnie stacjonujemy w Augustowie.
Jak jesteś gdzieś niedaleko to fajnie byłoby się spotkać. 
Ja - moment, zatrzymam się, sprawdzę, oddzwonię.

po chwili
Ja - jestem od Was jakieś 80 km - znajdzie się dla mnie miejsce?
Czarek - no ba! Tylko kup po drodze coś do picia 

Nawrotka i dalej do murzyniątek. Jadę i widzę przed sobą chmurę, przed którą tyle uciekałem 
Tego dnia zmokłem jeszcze trzy razy, nim osiągnąłem cel.

Na miejscu już czekają na mnie i są w dobrych humorach: Calgon (Książę Cyganów), Czarek (Termos) i Teddy-boy (Człowiek bez butów).

I już wiem, że ten dzień jeszcze się nie skończył... 

A Teddy-boy pisze tak:

Pusty Rotopax Calgona sni mi się do dziś. I do dziś Calgon nie odpowiedział mi na zadawane 10 razy dziennie pytanie: Po chuj ci ten rotopax skoro jest pusty?

Ale...
Tego ranka trzej murzyńscy muszkieterowie obudzili się w przyczepodomku w Druskiennikach. Szybkie pakowanko i próbuję namowić kolegów na małe zwiedzanie Druskienników, bo miasteczko naprawde jest tego warte. Entuzjazmu nie ma  W końcu któryś proponuje krakowskim targiem - "to jeździj po miasteczku, my za tobą i sobie popatrzymy" Zwiedzanie typu japońscy turyści w autokarze 

Zgodnie z planem odbijamy kilkadziesiąt km na północny zachód, żeby wjechać na TET. Na trasie jest punkt widokowy i tam chcemy zacząć. Wąski asfalt, ale mocno kręty prowadzi na miejsce, jedziemy dość dynamicznie. Wjeżdżamy na parking pod punkt widokowy, a zaraz za nami policyjny bus Jesteśmy przekonani że złamaliśmy prędkość lub inne przepisy i że jadą do nas. A tu się drzwi odsuwają i ze środka wypada cała gromada roześmianych gliniarzy i gliniarek, wołają do nas radośnie helou i biegną na górę. Robią szybkie zdjęcia, zbiegają i jeden z policjantów mówi do nas całkiem sprawnym polskim: - jak zaraz pojawi się tu kolejny radiowóz to powiedzcie że pojechaliśmy i ich pozdrawiamy 

My zdecydowanie wolniej i w ciszy kontemplujemy piękne widoki z wieży...
Już mamy się zbierać, a z lasu wypadają 3 motki i jadą do nas. 3 KTMy, dyskretny rzut oka na tablice - poljaki. No i teraz rozkmina nad dzisiejszymi czasami i ludźmi - zamiast zbić pionę, pogadać, pożartować, panowie mają strasznie długie kije w dupach. Rzucili okiem na skrzywione koło Czarka Termosa - e to chujowe koło, trzeba zmienić, to się nie nadaje, bla bla bla. O, GS Calgona, e to to to takie udawane, ciężkie, chujowe, nie no weź, a Tenera, e, niby fajna ale to kondon. Niewolnicy lansu i wyznawcy jedynie słusznych opinii. My się do siebie uśmiechamy i bez żalu mówimy im NARA i jedziemy w swoją stronę. Na spokojnie docieramy litewskim TETEM do granicy. Mała przerwa i jadziem dalej. 

Plan jest taki że planu nie ma, po prostu dojeżdżamy dokąd się da i szukamy na wieczór noclegu. Gdzieś przed Sejnami zaczyna padać, przez jakiś czas mocniej, więc kryjemy się pod drzewami, bo tylko ja posiadam przeciwdeszczowe ciuszki, Calgon ma tylko pustego Rotopaxa 

Cały czas nie zbaczamy z trasy TET i przed Augustowem robi się pora kiedy wypada zaplanować nocleg. Czarek wykonuje kilka telefonów do znalezionych w internecie kwater i ośrodków. Wszystko zajęte, aż ktoś nam uświadamia, że właśnie zaczął się długiiiiii weekend, każdy prawdziwy Polak przyjechał właśnie na mazury pić piwo i grillować. Nam wszystko jedno, to się rozbijemy na dziko gdzieś, luz, ale Czarek znajduje ośrodek gdzieś nad jeziorem, gdzie za parę groszy możemy się rozbić i na miejscu jest sklep i bar. Tankujemy i te kilkanaście km pokonujemy już asfaltem. Tankuję pierwszy raz od wyjazdu z Białorusi. Chyba mają dobre paliwo, przejechałem Teresą dobrze ponad 400 km a jeszcze nie mruga rezerwa. Jestem w szoku bo to rekord chyba mój.

Ośrodek pełen ludzi, każdy domek zapełniony na 200%. Przed każdym grill z kiełbasami, piwerka i Sławomir lecący z głośników zaparkowanego obok grilla BMW E36, koniecznie z naklejkami M3. Panowie rozprawiają o cziptuningu, a małżonki troskliwie zajmują się Brajankami i Dżesikami. - Ziemniaki możesz zostawić, ale mięso i surówkę musisz zjeść bo lodów nie będzie!
Ojczyzna... Jestem u siebie 
Niby wiocha, ale coś tam w serduszku gra, ma to każdy z nas, chodź czasami głęboko ukryte. 

Rozbijamy się pod laskiem na uboczu. Idę z Czarkiem na obiad do Baru, a Calgon postanawia w końcu sprawdzić jak smakuje obiad w proszku. Leniwy ciepły wieczór z piwkiem w ręku, chociaż tam za jeziorem robi się coraz ciemniej i zaczyna coś grzmieć... 
Nagle ktoś rzuca - ej, a ciekawe czy Novy już dojechał nad morze, zadzwonimy do niego? Dzwonimy, szybkie "gdzie jesteś?" Aaaa, tego no, to może przyjedź do nas, co tam jeden wieczór cię nie zbawi. A, no i po drodze weź kup proszę coś do picia bo chyba nie starczy 

Mija godzina, dociera Novy, mordy się wszystkim cieszą, bo jest chłop i jeszcze dużę zakupy ma  Rozkłada namiot... no właśnie, "NAMIOT" - przetrwalnik holenderskiego komandosa który wygląda jak śpiwór z wyjętym ociepleniem. Ale wg. Novego to spełnia normy NATO, kosztuje majątek, przeżyje każdą burzę, testowany był na szczycie Mont Everestu gdzie można w tym spać w samych slipach, a my to się nie znamy, pewnie zazdrościmy i sami mamy chujowe namioty 

Zaczyna padać, więc przenosimy się z napojami pod wiatę Baru. Potem zaczyna lać, potem jeszcze mocniej lać. Nocne polaków rozmowy przy herbacie i energetykach z ulewą w tle. Wracamy do namiotów i pękamy ze śmiechu na widok turbo wyczesanego "namiotu" Novego. Wygląda jak kawałek przemoczonej szmaty, cały mokry, masakra. Novy chcąc niechcąc ląduje gościnnie u Czarka Termosa - doceniam w takim momencie moją skromną jedyneczkę 

Plan na jutro - Novy W KOŃCU chce dojechać nad morze, a my dalej jedziemy TETem ile się da do wieczora.

Aaaa!!!!
Pożegnałam juz w relacji Marysię, a nie napisałam o najważniejszym wydarzeniu z nią związanym!

Tak mniej więcej trzeciego-czwartego dnia listonoszowania po piachach Marysi coś się stało. 
Wyglądało to tak, jakby w jej głowie coś zrobiło głośne "pstryk".

Otóż Marysia odkręciła w piachu manetkę. I to konkretnie. Bardzo konkretnie.
Jadę sobie, a tu nagle wyprzedza mnie obładowany GS z kierowniczką na stojąco i z przepisowo wypiętym tyłkiem
I tak już jej zostało do końca

Z mojej strony wielki szacun!

11 godzin temu, KaeS napisał:

 

@Jagna ociupinkę nie te końcówki 

... w Lubczy 

... Krewa 

Co do Lubczy, jest różnie. Polska nazwa to Lubcz , a białoruska  Любча.

Googlowałam PRZED napisaniem tego posta i było tak 50/50. Niektórzy piszą zamek w Lubczy, a niektórzy w Lubczu. 

Podobnie jest z miejscowością Krewo (biał. Крэва, Krewa). Którą wersję przyjmiemy, taka będzie odmiana.

Duże zmiany widzę zaszły na forum, jeśli chodzi o komentowanie relacji. Dawno mnie tu nie było...

Nieutuleni w żalu za kabanosami i pasztetami (tfu, za Marysią i Janiną oczywiście!!!!), jedziemy dalej trackiem. 

A kończy się on, jak to ostatnio prawie zawsze, zamkiem.

Ale wjeżdżając do Krewy w oczy rzuca nam się o wiele ciekawsza rzecz:  bar, a pod nim 3 motocykle.
Dobrze znane motocykle

Wchodzimy do knajpy, witamy się i czekamy, aż ktoś zauważy, że znów nas ubyło. 

W barze zebrał się bowiem cały skład wycieczki: całych sześć murzyniątek...

Ale przynajmniej w końcu porządne, miejscowe wiejskie jedzenie!
Pyszny chłodnik z gęstą śmietaną oraz pierogi/racuchy/pampuchy, jak zwał, tak zwał, były świetne

Na szczęście Bracia i Szynszyla nie zjedli wszystkich

Raf i Apex zamawiają mięsne,  ja z powidłami. Wiejski bar wiejskim barem , podgrzane w mikrofali

Ekipa szybsza rusza szybciej, my rzucamy okiem na zamek w Krewie:

a w zasadzie resztki resztek, które się ostałyâŚ

choć ciut jakby odbudowane...

Zamek w Krewie jest dość istotny w naszej historii, bo tu 14 sierpnia 1385 Jagiełło podpisał umowę  unii polsko - litewskiej. 

Podobno trwa zbiórka kamieni na odbudowę zamku, więc jeśli coś wam zalega w ogródku, to wiecie, gdzie słać

Dzień szutrów, albo inaczej autostrad szutrowych.

Apex w końcu stwierdza: "Mówili o was grupa emerycka, a po szutrach jedziecie szybciej niż oni ".
Niech ja się w końcu dowiem, kto to powiedział :mur:

W pewnym momencie koniec polnej ścieżki, ktoś zaorał, rosną sobie kartoszki. No nie, kartoszek rozjeżdżać nie będziemy, omijamy jakoś bokiem, po czym lądujemy na środku łąki.
Grrr.
No ale łące wielkich szkód nie narobimy, jedziemy na azymut do tracka, choć widzimy, że Bracia pojechali jakoś inaczej

Tracki lecą dziś jak szalone, ładujemy już chyba trzeci, a na jego końcu - no cóż by innego - zamek.

Zamek (czytaj: ruiny) Sapiehów w Holszanach:

Robiąc zdjęcia tych wszystkich zamków i ruin miałam nieodparte wrażenie, że słupy elektryczne montowano specjalnie tak, aby były na KAŻDYM UJĘCIU. 

Chłopakom nawet się zejść z motocykla do tych ruin nie chciało

Wbijamy następnego tracka. 

No końcu, no niemożliwe - zamek. 

Ale najpierw trzeba zatankować. Zjeżdżamy w bok na najbliższą stację, gdzie widząc szybko nadchodzące czarne chmury postanawiamy zostać na kawę.

Stacja jakaś taka bardziej markowa, wszędzie plakaty z European Games (dzięki którym mamy bezwizowy wjazd) oraz foldery o Białorusi. Nawet po arabsku. 

Najbardziej podobał mi się folder "Białoruś -kraina zamków i pałaców

Kawa wypita, zatankowane, popadało, można jechać dalej.

Trafiamy na fajny mostek, Raf twierdzi uparcie, że to był Niemen, ALE TO NIE BYŁ NIEMEN.

Zamek w Lubczu jest nieco lepiej zachowaną ruiną:

w dodatku cały czas odnawianą.

Niestety nie było nam dane przyjrzeć się dokładniej, bo goniła nas ogromna czarna chmura i grzmiało.

Zdołaliśmy schować się do sklepu, kiedy lunęło.
A niestety odzież przeciwdeszczowa nie była priorytetem na tym wyjeździe...

Mieliśmy nadzieję, że się rozejdzie po kwadransie, ale nic z tego. Po 1,5 godziny zero zmian.

Krótki wywiad u miejscowych - pensjonatów tu niet.

No nic trzeba jechać tam, gdzie się umówiliśmy, czyli do Nowogródka.

Ale już nie do Adasia M., tylko do pierwszego lepszego hotelu/hostelu czy co się tam trafi. 

Garminy widzą hotel "Krokus" na wlocie, 21 km, jakoś przeżyjemy.

Raf i Apex maja przeciwdeszcze (Raf także dżinsy ), ja naciągam dodatkowo kurtkę, jedziemy.
Ale nie ma lekko, offem
Jeszcze nigdy nie jechałam szutrem w czasie ulewy, no cóż, da się

Po 5 km mam wodę w butach (skórzanych), po 10 już wszędzie

Wpadamy do recepcji , leje dalej, pani strasznie smutna mówi: mamy tylko jeden trzyosobowy pokój, w dodatku za 70 rubli. 
Alleluja!! 

Oczywiście pani chce najpierw paszporty. Wszystkie. Tłumaczę, że mamy na samym dnie, a wszystko mokre, nic to, porządek musi być.

Po jakiś 3 minutach, kiedy kałuża  dokoła moich butów w pięknej recepcji osiąga jakiś metr średnicy, a dookoła leżą: kask, cieknące rękawiczki, mokry namiot, mokre sakwy, a ja nadal nie dokopałam się do paszportów, panienka wydusza z siebie:
"to może jednak później pani przyniesie..."

Chwilę później wpadają Bracia z Szynszylą, równie przemoczeni (czyli gdzieś musieliśmy ich wyprzedzić...). 
Niestety, to był naprawdę ostatni pokój. 
Na szczęście dostają namiary na jakiś inny ośrodek i nawet nawiązujemy łączność via wifi.

A to już po godzinie oraz gorącej kąpieli

Trzy pary mokrych buciorów zostawiamy na hotelowym korytarzu, może się ludzie nie potrują

[cdn.]

PS. Włączyliśmy TV, bo chcieliśmy zobaczyć te słynne zawody, co to na nie przecież jedziemy. Ale wszędzie były tylko wywiady z Putinem

Silnik Januszowy chlapie olejem, którędy tylko może. A teraz jeszcze zaczął niepokojąco stukać.

Białoruska prowincja nie jest miejscem, gdzie Janusz chciałby wykonywać remont generalny silnika, więc zapada decyzja o natychmiastowym odwrocie do macierzy. Korzystając z tego, że właśnie dobiliśmy do asfaltu.

Smutna to decyzja.

Kto będzie nas karmił kabanosami w trzech rodzajach?
A pasztety?
A miód z pasieki?
Kawa z aromatem migdałowym?
Kto będzie tak spokojnie i wyrozumiale jeździł za Jagną, jak Janusz?

Ehhh, to już nie będzie ten sam wyjazd…

Ustalamy, którędy będzie im najprościej dojechać na przejście (jesteśmy w okolicy Lidy), ale chyba nie do końca wszystko poszło jak trzeba, bo Marysia i Janusz minęli nas jakąś godzinę później

Swoje dalsze perypetie mam nadzieję opiszą sami zainteresowani (przynajmniej Marysia się tak dziś odgrażała) .

Ja tylko jedną fotę, ze specjalną dedykacją dla Calgona.

Zamiast wozić puste rotopaxy, Książę patrz i ucz się!

Nim przejdę do dnia następnego warto wspomnieć o przepięknej reklamówce, w jaką zapakowano Marysi zakupy we wioskowym magazynie:

BMW? A gdzież tam, WWW!

Rano chłopaki oczywiście musieli zrobić zakupy akurat w tym sklepie, żeby dostać taką samą

Dzień szósty, ubywania murzyniątek ciąg dalszy

Spod jeziora nie chce się wyjeżdżać, w dodatku żegnamy się z Novym, który udaje się mniej lub bardziej prostu do domu.
 
Ale przedtem podnosi wszystkim ciśnienie, chwaląc się swoim kosmicznym kompresorkiem

Zostało nas osiem murzyniątek, pada propozycja, by jeździć razem, ale nam jakoś tak spodobało się jeżdżenie bez spiny, że postanawiamy pozostać w swoim towarzystwie
Ale umawiamy się na wieczór u Adasia M. w Nowogródku.

Po wizycie w sklepie i zakupie reklamówek (coś tam przy okazji innego też kupili) jeszcze raz żegnamy się z Novym i jedziemy w stronę tracka. 

Ścieżki jak zwykle fajne, trochę pola, trochę lasu, trochę szuterautostrad.
Jak zwykle zatrzymujemy się na dolewki oleju. 
Nie wygląda to najlepiej, bo zużycie wzrasta, butelka idzie za butelką. Olej wycieka, którędy tylko może.

Marysia gubi po drodze jeden, Janina się wraca szukać.
Janiny nie ma, Raf jedzie szukać  i oleju, i Janiny

w końcu wszystko się znajduje

Pierwszy punkt na dzisiejszym tracku to Malinowszczyzna, dawny folwark rodziny Świętorzeckich. 
Jak prawie wszędzie, z dworu nie ostał się kamień na kamieniu. 
Tu zachował się grobowiec/mauzoleum rodzinne.

Żeby jednak nie było zbyt widoczne, dookoła zbudowano gorzelnię.

Można pójść do fabryczki i poprosić o wejście, co uczynili Bracia przy Kasie. My pozostaliśmy przy podziwianiu z  zewnątrz:

a tu środek (by Chemik):

Podziwiamy piramidę, ładujemy tracki, a Janina patrzy i patrzy w swój silnik. 
W sumie to ciężko ten silnik wypatrzyć, tak wszystko jest obrzygane olejem.  

Mina Janusza nietęga, kolejna dolewka.

W końcu pada trudne pytanie:
"Słuchajcie, jak daleko mamy do granicy?"

[cdn]

Apex dołącza do naszej ekipy i wpasowuje się bezproblemowo

W barze wyznaczamy sobie tracka szuterkami i polnymi dróżkami nad jezioro, licząc na możliwość rozbicia się nad wodą. 
Na Openstreecie jak wół jest znaczek pola biwakowego
(Tak dokładniej, to nie jezioro, tylko zalew na rzece Wilia)

Przez fajną wioskę będziemy jechać:

Dojeżdżamy w końcu w kurzu do wioski na końcu świata i od niej ma prowadzić droga na półwysep.

Ale nie wiem czemu, Raf zamiast jechać polną drogą, ciągnie nas jakimiś ledwie widocznymi śladami w trawie

Dojeżdżamy i widzimy dokładnie to, o co nam chodziło: pole, wodę i miejsce na ognisko!

Rozpakowujemy się i słyszymy warkot Afryki. 
Niechybnie zmierza do nas Novy, który wybrał dziś samotną jazdę.
Jest i Novy:

No to zebrało się już nas sześć murzyniątek, zajmujemy najlepsze miejsca (czyli takie, gdzie o 5 rano słońce nie wchodzi do namiotu)

po czym wysyłamy delegację do sklepu.
Rusza Marysia z Janiną, dołącza Apex. Jestem pewna, że chce posłuchać ich dialogów w sklepie

Jagna, Raf i Novy korzystają z wody (nie wiem jakim cudem, ale woda ma chyba ze 30 stopni, a to w końcu przepływowe jest), po czym Novy zaczyna się rozbijać.

I już wiemy, dlaczego ma tyle sakw.
Novy ma leżaczek.
Novy ma kuchenkę.
Ma komplet narzędzi.
Hi-tech kompresor.
Płachtę pod namiot oraz namiot.

I pewnie pierdyliard rzeczy, których nam jeszcze nie pokazał

Śmiejemy się i nazywamy gadżeciarzem, ale i tak połowy zazdrościmy  (Novy, ale na tym leżaczku NAPRAWDĘ bolał kark )

Wszystko bije jednak na głowę Novego namiot.
Na poniższym zdjęciu są CZTERY namioty. Novego jest ten drugi z lewej:

Namiot (a może raczej sarkofag?) został ochrzczony pieszczotliwie "norką".

Trio wraca ze sklepu, przywozi, to co niezbędne, czyli m.in. oliwki, musztardę oraz salami;

oraz przepyszną słoninę:

W końcu najważniejsze:

Dobijają do nas Bracia przy Kasie +Szynszyla, którzy zwiedzali Mińsk (reszcie nie bardzo chciało się ładować w miasta) i dołączają do ogniska.

Chemik miał bliskie spotkanie z jakimś owadem (a dzień wcześniej napadły ich pszczoły, ciekawe) i ma pięknie spuchnięte oczko.

Generalnie wszyscy są zadowoleni, dostajemy info, że Calgon i reszta bezproblemowo przedostali się na Litwę.

Pięknie jest

A kiedy kładziemy się spać (ekipa I wymiękła długo przed nami) dogryzamy Gadżeciarzowi, czyli Novemu, który wczołguje się do swojej norki:

Novy, a możesz choć rozłożyć ręce?
Novy, a przewróć się na lewy bok!
Novy, masz tam jeszcze czym oddychać?

Takie tam małe złośliwostki
 
[cdn]

Jeszcze 2 słowa od Novego:

Cytat:

Napisał teddy-boy  Jedziemy dalej, ale okazuje się, że jesteśmy jakby w delcie tej rzeczki, wg osmanda jedyne drogi to ten bród, albo wyjazd jak wjechaliśmy i nadrobienie drogi dookoła. To co, wracamy?

...OK, wracamy. Pada hasło, żeby kierować się do ostatniego miejsca postoju, czyli tam, gdzie Teddy luzował łańcuch, a resztę grupy żywcem zjadały komary.


Chopaki ruszyli raźnie i z kopyta. Teraz na końcu peletonu została Szynszyla. W pewnym momencie w lusterku widzę, że Jej nie widzę. Wracam i okazuje się, że zacisk przedniego hamulca zblokował jej koło. Coś tam majstruję, koło się odblokowuje i jedziemy dalej. 

Reszty grupy ani widu, ani słychu - paaajechali...!

Puszczam Szynszylę przodem, żeby jej nie zgubić, gdyby znowu miał się pojawić problem z hamulcem. Poza tym ma navi z trackiem, niech prowadzi.
W tym całym zawirowaniu jak na złość chyba nawigacja Szynszyli odmówiła posłuszeństwa i chwilowo jechaliśmy na pamięć. Albo na azymut. A może na gwiazdę polarną? Sam już nie wiem. Szynszyla chyba też nie, bo zarządza, że skręcamy w lewo. Czyli jedziemy w zupełnie innym niż powinniśmy kierunku.

Jedziemy przed siebie asfaltówką, a z naprzeciwka ni stąd, ni zowąd Milicyjna Łada chce jakby wjechać we mnie. Odpuszcza, ale widzę w lusterkach, że zawraca. Po chwili widzę niebiesko-czerwone światła. 
Se myślę, a co on mię tu tak mryga tymy światłamy? Przycisnę gaz, chłop nie ma szans 

No dobra, prawy kierunkowskaz, zwalniam, zatrzymuję się. 
Szynszyla 'nie zauważa' całej sytuacji i odjeżdża swoim tempem.

Zatrzymuję się, ściągam rękawice, kask i mówię z uśmiechem od ucha do ucha:
Hallo, wie geht’s? 
[M]ilicjant patrzy na niemiecką rejestrację, drapie się po głowie przykrytej czapką wielkości potężnego talerza i mówi - panimajesz pa ruski?
[j]a - odpowiadam - ciut, ciut,
[M] - pakażi bumagi motocikla i pasport,
[j] - ein Moment bitte...
podaję dokumenty
[M] - Poliak 
[j] - tak,
[M] - to dlaczego paszport polski, a motocykl niemiecki?
[j] - motocykl japoński, tylko tablica niemiecka, a ja Polak, dlatego polski paszport. A co - tak nie wolno?
[M] - (wyraźnie zbity z tropu) - Można, można...
ludzie skarżyli, że wy po polach jeździli. O wot - wskazując na barana na siedzeniu - i tu pełno siana. Przyznajesz się?
[j] - NIE!
[M] - jak nie, jak wszędzie masz siano! Dokąd jedziesz? I skąd? Inne motocykle widział? A dlaczego pierwszy motocykl się nie zatrzymał? Gdzie spał? Gdzie będzie spał? Ile kilometrów zrobił? 
...

Spokojnie odpowiadałem na lawinę wszelkich pytań.
Do tego dojeżdża UAZem nadszyszkownik z kolegą (przejazdem był czy jak?) Pytania te same i przestaje mi się podobać branie mnie w dwa ognie, a właściwie trzy.

Całego dialogu też nie będę przytaczał, bo i nie ma sensu i zajęłoby to sporo miejsca i czasu. A i sama rozmowa z Milicjantem wydawać by się mogło nie miała końca.

Pytam wreszcie, o co chodzi i że chciałbym dalej kontynuować jazdę, bo przecież jadę tyle kilometrów z Niemiec do Mińska, na Igrzyska, na Sambo, a wy mnie zatrzymujecie i mówicie o jakimś sianie.
No wiec śpiewka się zaczyna, że po polach jeżdżę, bo siano na baranie jest i w kółko i apiać i od nowa...

Moje zniecierpliwienie osiągnęło zenitu i mówię spokojnie, ale stanowczo:

- a jeździłem po polu! Bo u was drogi płoche, nie jak w Europie i nawigacja za tyle pieniędzy nie radzi sobie i pokazuje, że droga, a to nie droga tylko kamienie! Albo pole i zboże rośnie na drodze! Innym razem, że droga, a to kukurydza rośnie - też na drodze! Potem, że droga, a tam doły i błoto! O patrz - cały motocykl brudny od błota! O to ludzie też skarżyli? O to nie pytasz? A na baranie to wszystko jest, siano, zboże i trawa i robaki pewnie też są! Jeszcze z Portugalii jak byłem! I co?!

Panowie zdziwieni odeszli na bok celem skonsultowania i usłyszałem, jak jeden z nich mówi, że to przecież normalne, bo drogi są, jakie są i chyba lepiej mnie puścić, żeby nie było międzynarodowego skandalu (niemiecka rejestracja )

Po chwili podchodzą...
[M] - pasliednij wapros, skolko stoit taka maszina? (tłum. - ostatnie pytanie, ile kosztuje taka maszyna?) - wskazując na motocykl 

Jeszcze chwilę rozmawiamy i okazuje się, że w sumie to czasu upłynęło sporo, wiec kończymy gawędę, pytam, którędy na Mińsk i odjeżdżam.

Bojąc się, że nie znajdę reszty murzyniątek kupuję po drodze zestaw przetrwania, czyli wkusną kałbaskę, kwas i swojaka 
Na stacji benzynowej tankuję, dopompowuję koła i staram się skontaktować z resztą stadka. Otrzymuję namiary z pytaniem, gdzie jestem i za ile będę, ale TomTom za żadne skarby nie znajduje wybranej lokalizacji (Zamek Dudutki). Nie pomaga również podłączenie do netu, co czynię. Myślę sobie - klawiatura - ha! Tu cię mam - ściągam rosyjską, żeby literki były bardziej popieprzone i trudniej było wpisać. No nie, to też nie klawiatura! W końcu literki trochę się różnią od rosyjskich! ...rwa mać!

Każdy zapytany mówi, żebym korzystał z map Yandex, nie Googla - na wschodzie to wszystko jest na Yandeksie...
Tłumaczą, pytają czy umiem przeczytać nazwę. Jadę, jeden życzliwy jedzie przede mną kawałek i pokazuje, gdzie skręcić.

Faktycznie jadąc szybko, przeczytanie nazwy cyrylicą i zrozumienie, co się przeczytało to wyczyn.

Do Zamku Dudutki mam ca. 60 km. Odkręcam na ślicznej, nowiutkiej i pustej autostradzie. TomTom oczywiście pokazuje piękną zieleń, czyli brak drogi w tym miejscu, eeeech...
Co chwilę dla upewnienia się zatrzymuję i pytam czy dobrze jadę.
Aha! Są tablice z podaną odległością.
Jest brązowa tablica z nazwą.
Udało się, trafiłem! Ale nikogo nie ma!
No jak? Mieli czekać. Hmm...
OK. Nawrót, bo to tylko atrakcja turystyczna, miasteczko jest dalej. Wyjeżdżam na asfalt i tym samym mijam Maryśkę, która wskazuje dokąd jechać. Widzieli i słyszeli mnie z daleka, jak błądziłem...

Po ogólnym streszczeniu mojej przygody Maryśce, Janinie i Teddy’emu dostajemy namiar na kwaterę. 
Jedziemy, gdzie spotykamy się znowu pełną grupą. 


Dzień obfitował w niesamowitą ilość różnych zwrotów akcji z pewnością dla każdego z nas. Doświadczyliśmy wiele i każdy z nas miał swój worek wrażeń, z którego po skosztowaniu lokalnych delikatesów w ilościach ponadnormatywnych wyciągał różne opowieści, emocje i przeżycia z minionego dnia i dzielił się z pozostałymi uczestnikami wyprawy. 


Późnym wieczorem natchnęła nas chwila ciszy i zadumy, po czym każdy poszedł do swojego i łóżka na zasłużony odpoczynek.
Jutro kolejny dzień i kolejne atrakcje... 

2 godziny temu, KaeS napisał:

@Jagna czy masz obywatelstwo Bundesrepublik Deutschland? 

Prawie