Skocz do zawartości
Jagna

Tydzień na Białorusi, czyli jak zgubić 10 osób na jednym wyjeździe

Recommended Posts

Nieutuleni w żalu za kabanosami i pasztetami (tfu, za Marysią i Janiną oczywiście!!!!), jedziemy dalej trackiem. 

A kończy się on, jak to ostatnio prawie zawsze, zamkiem.

Ale wjeżdżając do Krewy w oczy rzuca nam się o wiele ciekawsza rzecz:  bar, a pod nim 3 motocykle.
Dobrze znane motocykle ;)

Wchodzimy do knajpy, witamy się i czekamy, aż ktoś zauważy, że znów nas ubyło. 

W barze zebrał się bowiem cały skład wycieczki: całych sześć murzyniątek...

Ale przynajmniej w końcu porządne, miejscowe wiejskie jedzenie!
Pyszny chłodnik z gęstą śmietaną oraz pierogi/racuchy/pampuchy, jak zwał, tak zwał, były świetne ;)

Na szczęście Bracia i Szynszyla nie zjedli wszystkich ;)

Raf i Apex zamawiają mięsne,  ja z powidłami. Wiejski bar wiejskim barem , podgrzane w mikrofali ;)

Ekipa szybsza rusza szybciej, my rzucamy okiem na zamek w Krewie:

gG26yQt7vyLT_0KaBxpLvxlEpOCSggevvGJPb-73

a w zasadzie resztki resztek, które się ostałyâŚ

L8QgdF9Zwp3gEwA6_vaUUDD4g4_r7PtC4hcZGMW-

choć ciut jakby odbudowane...

pwY21H120BkuqXSFmzmWDaMn4AgvsNQJ3YFcE7rG

Zamek w Krewie jest dość istotny w naszej historii, bo tu 14 sierpnia 1385 Jagiełło podpisał umowę  unii polsko - litewskiej. 

Podobno trwa zbiórka kamieni na odbudowę zamku, więc jeśli coś wam zalega w ogródku, to wiecie, gdzie słać ;)

Dzień szutrów, albo inaczej autostrad szutrowych.

Apex w końcu stwierdza: "Mówili o was grupa emerycka, a po szutrach jedziecie szybciej niż oni ".
Niech ja się w końcu dowiem, kto to powiedział :mur:

W pewnym momencie koniec polnej ścieżki, ktoś zaorał, rosną sobie kartoszki. No nie, kartoszek rozjeżdżać nie będziemy, omijamy jakoś bokiem, po czym lądujemy na środku łąki.
Grrr.
No ale łące wielkich szkód nie narobimy, jedziemy na azymut do tracka, choć widzimy, że Bracia pojechali jakoś inaczej ;)

Tracki lecą dziś jak szalone, ładujemy już chyba trzeci, a na jego końcu - no cóż by innego - zamek.

Zamek (czytaj: ruiny) Sapiehów w Holszanach:

p5TUvc8dI1McfR7b2TZR4TFghKClybCX3R8oBVxQ

Robiąc zdjęcia tych wszystkich zamków i ruin miałam nieodparte wrażenie, że słupy elektryczne montowano specjalnie tak, aby były na KAŻDYM UJĘCIU. 

ToaGY1jhUFYlj6uPTEFqucbVZ2CJ6om5oYXOfJfA

Chłopakom nawet się zejść z motocykla do tych ruin nie chciało ;)

3whwWN0zheaNjoNOFIvBIgTUP9EEo-dVdHnDZX9A

Wbijamy następnego tracka. 

No końcu, no niemożliwe - zamek. 

Ale najpierw trzeba zatankować. Zjeżdżamy w bok na najbliższą stację, gdzie widząc szybko nadchodzące czarne chmury postanawiamy zostać na kawę.

Stacja jakaś taka bardziej markowa, wszędzie plakaty z European Games (dzięki którym mamy bezwizowy wjazd) oraz foldery o Białorusi. Nawet po arabsku. 

Najbardziej podobał mi się folder "Białoruś -kraina zamków i pałaców ;)

Kawa wypita, zatankowane, popadało, można jechać dalej.

Trafiamy na fajny mostek, Raf twierdzi uparcie, że to był Niemen, ALE TO NIE BYŁ NIEMEN.

q6fZFRZ2aR7PTCDvz-1ezfcvJnyqn5DtfUIT9fU-

oGYuKYUvvhXPdVHkhliKRsv4hL8jpusTDy57S_10

Zamek w Lubczu jest nieco lepiej zachowaną ruiną:

1920px-Lubcza.jpg

w dodatku cały czas odnawianą.

Niestety nie było nam dane przyjrzeć się dokładniej, bo goniła nas ogromna czarna chmura i grzmiało.

Zdołaliśmy schować się do sklepu, kiedy lunęło.
A niestety odzież przeciwdeszczowa nie była priorytetem na tym wyjeździe...

Mieliśmy nadzieję, że się rozejdzie po kwadransie, ale nic z tego. Po 1,5 godziny zero zmian.

Krótki wywiad u miejscowych - pensjonatów tu niet.

No nic trzeba jechać tam, gdzie się umówiliśmy, czyli do Nowogródka.

Ale już nie do Adasia M., tylko do pierwszego lepszego hotelu/hostelu czy co się tam trafi. 

Garminy widzą hotel "Krokus" na wlocie, 21 km, jakoś przeżyjemy.

Raf i Apex maja przeciwdeszcze (Raf także dżinsy ;) ), ja naciągam dodatkowo kurtkę, jedziemy.
Ale nie ma lekko, offem ;)
Jeszcze nigdy nie jechałam szutrem w czasie ulewy, no cóż, da się ;)

Po 5 km mam wodę w butach (skórzanych), po 10 już wszędzie ;)

Wpadamy do recepcji , leje dalej, pani strasznie smutna mówi: mamy tylko jeden trzyosobowy pokój, w dodatku za 70 rubli. 
Alleluja!! 

Oczywiście pani chce najpierw paszporty. Wszystkie. Tłumaczę, że mamy na samym dnie, a wszystko mokre, nic to, porządek musi być.

Po jakiś 3 minutach, kiedy kałuża  dokoła moich butów w pięknej recepcji osiąga jakiś metr średnicy, a dookoła leżą: kask, cieknące rękawiczki, mokry namiot, mokre sakwy, a ja nadal nie dokopałam się do paszportów, panienka wydusza z siebie:
"to może jednak później pani przyniesie..."

Chwilę później wpadają Bracia z Szynszylą, równie przemoczeni (czyli gdzieś musieliśmy ich wyprzedzić...). 
Niestety, to był naprawdę ostatni pokój. 
Na szczęście dostają namiary na jakiś inny ośrodek i nawet nawiązujemy łączność via wifi.

A to już po godzinie oraz gorącej kąpieli ;)

y4-txYPPozu2_i-a8yhqJmyWIVl5PMh4-3q0zBrc

Trzy pary mokrych buciorów zostawiamy na hotelowym korytarzu, może się ludzie nie potrują ;)

[cdn.]

PS. Włączyliśmy TV, bo chcieliśmy zobaczyć te słynne zawody, co to na nie przecież jedziemy. Ale wszędzie były tylko wywiady z Putinem ;)

  • Like 10

Udostępnij tego posta


Odnośnik do posta
Udostępnij na stronach
18 minut temu, Jagna napisał:

Trafiamy na fajny mostek, Raf twierdzi uparcie, że to był Niemen, ALE TO NIE BYŁ NIEMEN.

Ech, on widział Niemen :D do Niemna od tego miejsca było pewnie z 60 km. Olszanka to była rzeka Olszanka!

 

@Jagna ociupinkę nie te końcówki :)

21 minut temu, Jagna napisał:

Zamek w Lubczu

... w Lubczy :)

21 minut temu, Jagna napisał:

Ale wjeżdżając do Krewy

... Krewa :)

  • Like 2
  • Confused 1

Udostępnij tego posta


Odnośnik do posta
Udostępnij na stronach
11 godzin temu, KaeS napisał:

 

@Jagna ociupinkę nie te końcówki :)

... w Lubczy :)

... Krewa :)

Co do Lubczy, jest różnie. Polska nazwa to Lubcz , a białoruska  Любча.

Googlowałam PRZED napisaniem tego posta i było tak 50/50. Niektórzy piszą zamek w Lubczy, a niektórzy w Lubczu. 

Podobnie jest z miejscowością Krewo (biał. Крэва, Krewa). Którą wersję przyjmiemy, taka będzie odmiana.

 

Duże zmiany widzę zaszły na forum, jeśli chodzi o komentowanie relacji. Dawno mnie tu nie było...

 

  • Like 2

Udostępnij tego posta


Odnośnik do posta
Udostępnij na stronach

J***c końcówki! Pisz swoje!

Fajno jeee ;)

  • Like 1

Udostępnij tego posta


Odnośnik do posta
Udostępnij na stronach
9 godzin temu, martab99 napisał:

To może napisz swoją wersję wyjazdu:default_icon_mrgreen:

ju tokin tu mi?

przecież piszę,

Na Białorusi motocyklem byłem pewnie z osiem razy, w tamtym roku zawędrowałem aż pod łotewską granicę, gdzie czas we wsiach stanął w miejscu tak od końca wojny. Z poprzednich wyjazdów pisałem relacje tylko na forach historycznych, tu jest to moja pierwsza i jeszcze dodam, że z chwilą odsprzedaży singla przestałem być szutrowy.

  • Like 1

Udostępnij tego posta


Odnośnik do posta
Udostępnij na stronach

Aaaa!!!!
Pożegnałam juz w relacji Marysię, a nie napisałam o najważniejszym wydarzeniu z nią związanym!

Tak mniej więcej trzeciego-czwartego dnia listonoszowania po piachach Marysi coś się stało. 
Wyglądało to tak, jakby w jej głowie coś zrobiło głośne "pstryk".

Otóż Marysia odkręciła w piachu manetkę. I to konkretnie. Bardzo konkretnie.
Jadę sobie, a tu nagle wyprzedza mnie obładowany GS z kierowniczką na stojąco i z przepisowo wypiętym tyłkiem :D
I tak już jej zostało do końca :)

Z mojej strony wielki szacun!

  • Like 4

Udostępnij tego posta


Odnośnik do posta
Udostępnij na stronach

W Lubczy-srubczy. Ja ostatnio przejechałem koło Gołdapu :default_laugh: , więc jebać końcówki, relacja jest super! Z zapartym tchem czekam na następne odcinki, a pomysł z opisem tej samej sytuacji z różnych perspektyw jest genialny :)

  • Thanks 1

Udostępnij tego posta


Odnośnik do posta
Udostępnij na stronach

No to proszę bardzo z różnych perspektyw ;) 

3+1 murzyniątek się oddzieliły i pojechały na Litwę.

I piszą tak:

Novy:

Od początku założenie było takie, że wcześniej odłączę się od grupy (o czym starałem się wszystkich informować), żeby na spokojnie dojechać do Germanii.

To spokojnie miało przebiegać może przez Ukrainę, Słowację, Czechy, może przez środkową Polskę. Ważne, aby bez ciśnienia, jadąc dziurami, omijając wszelkie główne trakty i asfaltowe arterie, sunąć przed siebie niemalże na azymut. W tym momencie to nie cel był istotny, lecz droga, której miałem doświadczać, degustować i chłonąć.
Moim planem był bezplan.
Jak to jednak w życiu bywa, w tak zwanym międzyczasie otrzymałem info, że moja lepsza połowa spędzi długi weekend w Łebie... rolleyes.gif

Mój plan bezplan natychmiast musiałem zweryfikować i po pożegnaniu się z murzyniątkami obrałem kierunek - Litwa.

Kierowałem się na Wilno wciskając w opcjach drogi kręte i ruszyłem przed siebie. Tym samym po drodze jeszcze raz widziałem murzyniątka i to pewnie o mnie chodzi, a nie o Calgona.


Ruch minimalny, droga fantastyczna i mocno urozmaicona. Naprawdę można, a wręcz trzeba oczekiwać, że asfalt może ze średnio dobrego zmienić się natychmiast w dziury, jakby jeszcze tydzień temu był nalot dywanowy, szutry lub łaty piachu.

Mijają kilometry, docieram na granicę i widzę długaśną kolejkę. Kilka samochodów przede mną stoi grzecznie w kolejce inny motocyklista. Chyba będzie ciężko się przebić.
Na granicy nie widać żadnej aktywności, zero ruchu. Żar leje się z nieba, ale na niebie od tyłu nadciągają ołowiane bałwany. Podchodzę do budki, przedstawiam swój punkt widzenia, że gorąco, że być może deszcz i celnik lituje się, żeby od razu podjechać bez kolejki. Kiwam drugiemu motocykliście, że mamy zielone światło i ruszamy. 
Odprawa idzie sprawnie, cały czas poruszam się korytarzem dla autobusów, które odprawiane są na bieżąco.
Litwo, ojczyzno moja...
Zatrzymuję się w Wilnie. Niemożliwie gorąco i duszno. Teraz żałuję, że nie zobaczyłem chociażby kawałka tego miasta. Zjadłem, nieco odpocząłem, wyjrzałem za okno, sprawdziłem pogodę i stwierdziłem, że jednak czas na mnie.

Nawigacja, opcja trasy - najszybsza.

Chmury kłębiły się i co chwilę oddawały nadmiar wody.
W okolicach Kowna urwanie chmury i boczny wiatr powodował, że nawet osobówki stawały na poboczu. Afryką tak miotało, że musiałem zrobić przymusowy postój.

Granica Polski, kierunek Łeba - lecimy.
Wciąż uciekam przed deszczem. Już zdążyłem wyschnąć. Muszę uciec tej chmurze.
Komunikaty radiowe podają liczne wzmożone lokalne wichury, podtopienia i zalania gospodarstw. Utrzymuje się wysoki stan wód. Dobrze, że jadę na zachód i zostawiam za sobą kiepską pogodę.

Na wysokości Orzysza dzwoni telefon...
Czarek (Termos) - Novy, gdzie jesteś? Bo my aktualnie stacjonujemy w Augustowie.
Jak jesteś gdzieś niedaleko to fajnie byłoby się spotkać. 
Ja - moment, zatrzymam się, sprawdzę, oddzwonię.

po chwili
Ja - jestem od Was jakieś 80 km - znajdzie się dla mnie miejsce?
Czarek - no ba! Tylko kup po drodze coś do picia smile.gif

Nawrotka i dalej do murzyniątek. Jadę i widzę przed sobą chmurę, przed którą tyle uciekałem biggrin.gif
Tego dnia zmokłem jeszcze trzy razy, nim osiągnąłem cel.

Na miejscu już czekają na mnie i są w dobrych humorach: Calgon (Książę Cyganów), Czarek (Termos) i Teddy-boy (Człowiek bez butów).

I już wiem, że ten dzień jeszcze się nie skończył... smile.gif

A Teddy-boy pisze tak:

Pusty Rotopax Calgona sni mi się do dziś. I do dziś Calgon nie odpowiedział mi na zadawane 10 razy dziennie pytanie: Po chuj ci ten rotopax skoro jest pusty?

Ale...
Tego ranka trzej murzyńscy muszkieterowie obudzili się w przyczepodomku w Druskiennikach. Szybkie pakowanko i próbuję namowić kolegów na małe zwiedzanie Druskienników, bo miasteczko naprawde jest tego warte. Entuzjazmu nie ma smile.gif W końcu któryś proponuje krakowskim targiem - "to jeździj po miasteczku, my za tobą i sobie popatrzymy" Zwiedzanie typu japońscy turyści w autokarze dizzy.gif

Zgodnie z planem odbijamy kilkadziesiąt km na północny zachód, żeby wjechać na TET. Na trasie jest punkt widokowy i tam chcemy zacząć. Wąski asfalt, ale mocno kręty prowadzi na miejsce, jedziemy dość dynamicznie. Wjeżdżamy na parking pod punkt widokowy, a zaraz za nami policyjny bus confused.gifJesteśmy przekonani że złamaliśmy prędkość lub inne przepisy i że jadą do nas. A tu się drzwi odsuwają i ze środka wypada cała gromada roześmianych gliniarzy i gliniarek, wołają do nas radośnie helou i biegną na górę. Robią szybkie zdjęcia, zbiegają i jeden z policjantów mówi do nas całkiem sprawnym polskim: - jak zaraz pojawi się tu kolejny radiowóz to powiedzcie że pojechaliśmy i ich pozdrawiamy biggrin.gif

My zdecydowanie wolniej i w ciszy kontemplujemy piękne widoki z wieży...
Już mamy się zbierać, a z lasu wypadają 3 motki i jadą do nas. 3 KTMy, dyskretny rzut oka na tablice - poljaki. No i teraz rozkmina nad dzisiejszymi czasami i ludźmi - zamiast zbić pionę, pogadać, pożartować, panowie mają strasznie długie kije w dupach. Rzucili okiem na skrzywione koło Czarka Termosa - e to chujowe koło, trzeba zmienić, to się nie nadaje, bla bla bla. O, GS Calgona, e to to to takie udawane, ciężkie, chujowe, nie no weź, a Tenera, e, niby fajna ale to kondon. Niewolnicy lansu i wyznawcy jedynie słusznych opinii. My się do siebie uśmiechamy i bez żalu mówimy im NARA i jedziemy w swoją stronę. Na spokojnie docieramy litewskim TETEM do granicy. Mała przerwa i jadziem dalej. 

Plan jest taki że planu nie ma, po prostu dojeżdżamy dokąd się da i szukamy na wieczór noclegu. Gdzieś przed Sejnami zaczyna padać, przez jakiś czas mocniej, więc kryjemy się pod drzewami, bo tylko ja posiadam przeciwdeszczowe ciuszki, Calgon ma tylko pustego Rotopaxa hahaha.gif

Cały czas nie zbaczamy z trasy TET i przed Augustowem robi się pora kiedy wypada zaplanować nocleg. Czarek wykonuje kilka telefonów do znalezionych w internecie kwater i ośrodków. Wszystko zajęte, aż ktoś nam uświadamia, że właśnie zaczął się długiiiiii weekend, każdy prawdziwy Polak przyjechał właśnie na mazury pić piwo i grillować. Nam wszystko jedno, to się rozbijemy na dziko gdzieś, luz, ale Czarek znajduje ośrodek gdzieś nad jeziorem, gdzie za parę groszy możemy się rozbić i na miejscu jest sklep i bar. Tankujemy i te kilkanaście km pokonujemy już asfaltem. Tankuję pierwszy raz od wyjazdu z Białorusi. Chyba mają dobre paliwo, przejechałem Teresą dobrze ponad 400 km a jeszcze nie mruga rezerwa. Jestem w szoku bo to rekord chyba mój.

Ośrodek pełen ludzi, każdy domek zapełniony na 200%. Przed każdym grill z kiełbasami, piwerka i Sławomir lecący z głośników zaparkowanego obok grilla BMW E36, koniecznie z naklejkami M3. Panowie rozprawiają o cziptuningu, a małżonki troskliwie zajmują się Brajankami i Dżesikami. - Ziemniaki możesz zostawić, ale mięso i surówkę musisz zjeść bo lodów nie będzie!
Ojczyzna... Jestem u siebie bowdown.gif
Niby wiocha, ale coś tam w serduszku gra, ma to każdy z nas, chodź czasami głęboko ukryte. 

Rozbijamy się pod laskiem na uboczu. Idę z Czarkiem na obiad do Baru, a Calgon postanawia w końcu sprawdzić jak smakuje obiad w proszku. Leniwy ciepły wieczór z piwkiem w ręku, chociaż tam za jeziorem robi się coraz ciemniej i zaczyna coś grzmieć... 
Nagle ktoś rzuca - ej, a ciekawe czy Novy już dojechał nad morze, zadzwonimy do niego? Dzwonimy, szybkie "gdzie jesteś?" Aaaa, tego no, to może przyjedź do nas, co tam jeden wieczór cię nie zbawi. A, no i po drodze weź kup proszę coś do picia bo chyba nie starczy kolejka.gifdrinks.gifkolejka.gif

Mija godzina, dociera Novy, mordy się wszystkim cieszą, bo jest chłop i jeszcze dużę zakupy ma smile.gif Rozkłada namiot... no właśnie, "NAMIOT" - przetrwalnik holenderskiego komandosa który wygląda jak śpiwór z wyjętym ociepleniem. Ale wg. Novego to spełnia normy NATO, kosztuje majątek, przeżyje każdą burzę, testowany był na szczycie Mont Everestu gdzie można w tym spać w samych slipach, a my to się nie znamy, pewnie zazdrościmy i sami mamy chujowe namioty gerg.gif

Zaczyna padać, więc przenosimy się z napojami pod wiatę Baru. Potem zaczyna lać, potem jeszcze mocniej lać. Nocne polaków rozmowy przy herbacie i energetykach z ulewą w tle. Wracamy do namiotów i pękamy ze śmiechu na widok turbo wyczesanego "namiotu" Novego. Wygląda jak kawałek przemoczonej szmaty, cały mokry, masakra. Novy chcąc niechcąc ląduje gościnnie u Czarka Termosa - doceniam w takim momencie moją skromną jedyneczkę biggrin.gif

Plan na jutro - Novy W KOŃCU chce dojechać nad morze, a my dalej jedziemy TETem ile się da do wieczora.

  • Like 4

Udostępnij tego posta


Odnośnik do posta
Udostępnij na stronach

Dzień siódmy, czyli mała wojna polsko – białoruska

Jeszcze wieczorem umawiamy się SMSowo (ciekawe, ile Olek zabulił za roaming, bo robił za sekretarkę Chemika) na 9 rano przed naszym hotelikiem. 

Hotel zajęty prawie przez samych Polaków, wszyscy oczywiście jadą bezwizowo na European Games do Mińska ;)

Czekając „zwiedzamy” zamek w Nowogródku:

KWUTDdEJSJ75Jc9NijBKGtGomvh1KwyEcirN9lLi

I decydujemy, że niezbyt nam zależy na bliższym poznaniu ;)

Apex śpieszy się już do domu i kończy dziś zabawę z Białorusią.
Czekamy, i czekamy na Chemiczne towarzystwo, w końcu odpalamy Messengera, a tam wiadomość, że znajdziemy się później na tracku, bo Olek jeszcze się suszy. 
A dokładniej rogal Olka, który był tak wodoodporny, że nie chciał tej wody ze środka wypuścić ;)

No to jedziemy sami. Punkt nr 1 to dom rodzinny Adasia M.

NjftYxwwUE-E3cnYlvNKfgv3vB4al8PEq4eMcwcb

Podobnie jak dom Kościuszki, bardzo zadbany i czyściutki.

_k6HzC9qVWg5EuIkRxv_dUdKfmWUS388xJVqxVFD

Leżąca Grażyna nie wiem, czy wiecie, ale to imię wymyślił Mickiewicz właśnie):

jK6f_lFbyZ3u9VWh9De5__V6gzvL_Ip2mmkNH60U

W domu rodzinnym Mickiewicza muzeum i mnóstwo pamiątek, wejście płatne symbolicznie.
Chłopakom się bardzo podobało:

D5Qby9qWVwDxdLgtMt-a30yTXSCSZ15xjjv7vtbQ

Po muzeum żegnamy się z Apexem (fajnie się z Tobą jeździło, tylko krótko ;) ) no i mamy pięć ostatnich Murzynków
W dodatku w dwóch podgrupach ;)

Na parking muzealny zajeżdża motocyklista na kartuskich blachach i zaraz po „cześć” słyszę: 
„a nie masz za mało luftu w przednim kole?” 
Ano mam ;)

Kolega oferuje kompesorek, bo na wierzchu (to BMW z kuframi, więc nie mógłby nie mieć), nasz schowany głęboko pod sakwami i można ruszać dalej. 

A Chemików nadal nie widać… Trudno, jedziemy sami ;)

Kolejny track ma 90 km i wiedzie nas do kolejnego domu rodzinnego, tym razem Niemena.

Jest sporo lasu, a w nim nawet ciut błota.
Fajnie się jedzie, ale Raf o mało co miałby bardzo bliskie spotkanie z Dacią, która z środku lasu z impetem wjechała z bocznej dróżki na naszą. 
Pewnie się nas nie spodziewali :mad:

Po lesie ciut kluczymy, bo objeżdżamy najbardziej błotnisty kawałek i jedziemy chwilę na azymut.

Piękna łąka przy prawie bezludnej wsi:

OIaUwfln3beh14Tf0VjB6N063U0p5Bhw8JwDTwrP

Ale jest stadko kóz, więc pewnie ludzie też:

zyWT6asHfi9bxm5L2amgAAQdm_uMp4zdGsedwQAI

Jest ciut asfaltu:

1bqRTSvKg2071PnAvXFU8gGmo1DhzfrUPskgqKP5

A dalej droga wiedzie polami, szutrami i cmentarzami też ;)
Cmentarz po lewej:

6WE-ccwewRG_npY6KTKXlJop_VwqbTb5zTdPnC3b

cmentarz po prawej:

H1INaT4uIPi5WtP7Fltc4EmJsqOJ-BgpbU2oCAAf

Zatrzymując się przy tym, podzielonym cmentarzu sprawdzam, co mi tak przeszkadza zmieniać biegi. 
No i już wiem, naderwał się kawałek buta.
No nic, będzie bardziej rejli:

BOv4v4_607Cm7w4o02ej58A1aIcmIcbw0WKnFSFc

Dojeżdżamy do Wasyliszek i od razu wiemy, gdzie ten dom Niemena – stoi z dziesięć motocykli.

0Mp2XG-JLT4gE5TwwtSoGQY6FvxPVk9q4B7-UTWk

Raf: „Ja gdzieś już widziałem tę Afrę”

Wchodzimy do środka, gdzie przewodnik snuje już opowieść o dzieciństwie pieśniarza i słyszymy:
„Cześć Jagna, cześć Raf”

Świat jest malutki ;)

oJAV2dx4t7vTEoxx_XXnztXcUBpX9yiEE1E0QpW_

[cdn]

  • Like 7

Udostępnij tego posta


Odnośnik do posta
Udostępnij na stronach

Na kogo z forum FAT można wpaść na Białorusi, jak nie A'Tomka, znanego ze swych wschodnich opowiadań!

Usiłuję sobie przypomnieć, gdzie miałam okazję go poznać (oprócz forumowych relacji rzecz jasna) - słynne podlaskie wesele Ivi i Szymona, gdzie zawitaliśmy wesołą ekipą jadąc do Murmańska ;)

Tak dla wspominki jak dwóch pieronów, jedyn gizd i dwie frele do Murmańska pojechali i wrócili:

sSLodBib4uzmFXdAM8p0M1YdkR-NcqvRxesFePM3


Wesele to jest tak słynne, że jeszcze raz będzie tu wspomniane ;)

Domek rodziny Wydrzyckich jest nader skromny:

GX5yALzOhfAwTWMDE1mv7LI9Ldu3CNMs0uMJycR6

et4F1fILHq7ww49FTbHQA49fBEGwyshfDwDTd5mW

Pan przewodnik piękną mieszanką polsko-białoruską ciekawie opowiada o życiu Niemena, w szczególności tej białoruskiej części ;)

Ale największą atrakcją i tak był występ rodziny A'Tomka, która zagrała i zaśpiewała, oczywiście Niemena! :bow:

L3OCoC7wD2dh2VA1bicFVGN9jL85j7w-FnLC_Nml

Nawet filmik nagrałam, tylko bez dźwięku :mur:

Z-uOCUMzUbvUiqbWcbSkxo8_k8QRxvfrG1xx1cWe

Posłuchaliśmy jeszcze z ust A'Tomka opowieści o ciekawej historii tamtejszego kościoła i pościeranych napisów jego fundatorów:

QVJPZUdyOzuF-RZr92KLg5G_746apK_toMn8ldAJ

tl_fOEqCUzZ83tWpXvG_ZHoNRIY8DoHk-oPv-L1r

Wśród ekipy A'Tomka byli prawdziwi mordercy:

v_-_xLzTg7X2_VAoPSIO0NLCWrfJZXTD3t1b8Un7

Trochę rozmów i ploteczek  forumowych w cieniu kościoła:

-6KhK51FDufPZYx6w-zEFY7HSzyyol7m7CZGpO87

i chłodzie studziennej wody:

nQ-2PrKozwxnlfL5flI8YBHZBYl86E6TlIqd_XdO

Piękne są takie spotkania, a wiedza A'Tomka o tym kraju niezmierzona :bow:
Oby znów udało się kiedyś spotkać na drodze!

Ale na razie jedziemy dalej.

Tuż za Niemenową wsią mały bród, taki po prostu do przejechania, nawet się nie zatrzymaliśmy, więc posiłkuję się fotą Chemika:

gTy7hn7vvhPlVilbElpKE3nFdOEoBN6dsDZXt0j7

Szutrami i ścieżkami gładkimi jak stół (jak oni to robią?? Dlaczego prawie nie ma tam tarki?? ):

n5ZpWZckQmq4Qyf9k6FlXsZzW-Fe-JvEHy3Re6zs

A1EZfe7dzpdoqXN2H7dV15crCyImNycFfaoA3PSB

(Ciągle się też dziwimy, dlaczego nie doganiają nas Chemiki)

Docieramy do Szczuczyna, gdzie szukamy knajpy.

Obowiązkowy pomnik wojenny:

LXy1a3vL040HJSS3zcj6NETmLfdfSb-n9mMN9L9R

Szukając knajpy stosujemy sposób peruwiański, czyli najpierw znajdujemy dworzec.

W Szczuczynie akurat autobusowy, ale knajpa była. Szaszłyki i ryba  smażona, jedno i drugie z mikrofalówki ;)

Kolejny punkt programu to poszukiwania bankomatu w mieście. W sumie znaleźliśmy trzy, ale 2 nie chciały współpracować z naszymi kartami, a przy trzecim musiała pomóc nam pewna Szczuczynianka.

Patrzymy w niebo, a tam kroi się powtórka z dnia wczorajszego, czyli nadciąga ogromna, czarna chmura...

[cdn]

 

  • Like 10

Udostępnij tego posta


Odnośnik do posta
Udostępnij na stronach

W Szczuczynie dopada nas kolejny deszcz, nie mamy ochoty znów zmoknąć do majtek. 
Próbujemy więc uciec, mamy już popołudnie, i tak trzeba myśleć, gdzie się przespać .

Rzut oko na mapę, na północy jakieś jezioro i nawet zaznaczona turbaza.

Turbaza Chimik? Jezioro Białe? Czy to nie o tym właśnie wspominał Atomek?
Dobra nasza, kurs na „Chimika”!

No i będzie dla Chemika jak znalazł. O ile on sam się znajdzie ;)

Jedziemy cały czas w lekkim deszczyku, ale da się przeżyć.

Ośrodek też da się przeżyć, podróż w czasie do lat 80tych w cenie ;)
Z zewnątrz całkiem ładnie:

6okml0xsku1nJPfM-TmcY7B1umip-rRkq-wovAq-

Nieco gorzej w środku:

yiahG8fZO35tktZi4PUd9ywaZPH3-p7X28mGXXd8

Dostajemy pokoik w takim oto domku:

g071qQUr7ExUQV3X_lbszUQLzeQ3BGwse__NS0gF

Pozostałe pokoje zamknięte na głucho, w kuchni czysto i pusto, oprócz kawałka kiełbasy i dwóch pomidorów w lodówce.

Niechybnie ktoś zostawił.

Robi się pogoda, robimy kolację, w roli głównej okropna sałatka ziemniaczana ze sklepu.

A skoro ktoś zostawił w lodówce pomidora, to może z pomidorem będzie bardziej jadalna ;)

Dajemy znać braciom i Ance, gdzie się zabunkrowaliśmy, ale oni postanawiają zostać w Szczuczynie. 

No cóż, trzeba to jasno powiedzieć. Zostało nas dwoje murzynków ;)

Na wieczór robimy mały spacer po ośrodku podziwiając infrastrukturę:

umsEF8GjZgwoGhL6cj6g0RKoAu7dqXlS0D4TTzCo

wspomnienie radzieckiego programu kosmicznego?

NetMFZwpEteHrdka22RGxHsgl2dawMJ3uVibpUfE


Nie prościej byłoby przesunąć się metr w lewo? 

9IcyhAd6NGoGr-vPFpw8ZtACRqQ3pBz0HX1t_eQy

Wracając widzimy ludzi kręcących się po naszym domku. Jakaś pani niezbyt miło pyta, czy przyjechaliśmy na długo i ile nas jest. 

No i po chwili uświadamiam sobie, że zjedzony przeze mnie pomidor mógł mieć właściciela ;)

Nie mija 5 minut, kiedy ta sama pani wpada do naszego pokoju krzycząc coś o pomidorze. Mój rosyjski jest mizerny, na pytanie „English? Deutsch?” pani tylko prychnęła, oj łatwo nie będzie.

W końcu po polsku przepraszam za pomyłkę, usiłuję się tłumaczyć, mogę zapłacić, ale pani nie może przeżyć straty pomidora i koniec.

Na moje słowa, że byłam pewna, że ktoś po prostu to zostawił pani  znów prycha: „no jak ktoś miałby zostawić jedzenie!”

No cóż, znów mamy różnice cywilizacyjne… (2 tyg. temu w domku nad polskim jeziorem zastaliśmy kawę, herbatę, ciastka i sto różnych rzeczy po poprzednikach). 

Na szczęście mąż prychającej pani zaczyna ją ciągnąć za łokieć w stronę drzwi i mamy koniec polsko – białoruskiej wojny o pomidora ;)

[cdn]

  • Like 5

Udostępnij tego posta


Odnośnik do posta
Udostępnij na stronach

Słowa Murzyniątko jeszcze możemy ożywać w tym kraju? ;)

PS. Super przygoda, fajnie się czyta.

Edytowane przez artex
  • Like 1
  • Haha 1

Udostępnij tego posta


Odnośnik do posta
Udostępnij na stronach

Dzień ósmy, czyli powrót do macierzy i dwie miłe niespodzianki po drodze

Poprzedniego  wieczoru coś mnie tchnęło i zaczęłam przeglądać przewodnik.
„Raf, a może trochę romantyzmu, co? Pojedzmy nad Niemen do Bohatyrowiczów, to całkiem niedaleko!”
(Romantyzm romantyzmem, ale „Nad Niemnem” Orzeszkowej to piekielnie nudne było…)

Wyznaczam więc trasę najcieńszymi kreskami na garminie, będzie jeszcze trochę offa na koniec ;)

Rano mijamy chmurną jak burza gradowa panią z pokoju obok, pompujemy znów moje koło (no rzadka ta guma, naprawdę) i jedziemy.

Znów piękne szutry!

_4wPjhTJjG9UJ4vqQWKVc2YwCqjQfqM-8SBvne4D

ivjy8-QNaxEvR_x4rYO9OoSRmw24CEbRZhDApucH

Przed samymi Bohatyrowiczami garmin wyprawia jakieś dziwne rzeczy, a my chcemy jechać drogą wzdłuż Niemna. 
Po chwili już wiemy – szlaban, teren prywatny. No ciekawe.
Trafiamy na asfalt tuż przed wsią i mamy:

_dfuIEBVr9FFDDOvcZM-114duzkQVOcf9CLp0Cxw

Hmm, widać ze trzy rozpadające się gospodarstwa, ale ani śladu drewnianej figury, która miała wskazywać drogę na grób Cecylii i Jana. 
No dobra, jedziemy do wsi. 

Na szczęście w polu stoi młody mężczyzna i piękną polszczyzną tłumaczy, że owszem, drogowskaz jest, ale od strony głównej drogi. 
A my jak zwykle, przyjechaliśmy z lasu ;)

Po samym dworze nie został żaden ślad.

Tu trzeba skręcić z asfaltu do pomnika/grobu:

-2pn7BcqkcFsV_8o7f_KxNY3wXrrWIgnW8peB_0F

LMRcxkxmLX03V0sG0LT8uokn9VkULF1ZF22Hbyth

Grób (raczej symboliczny) Jana i Cecylii Bohatyrowiczów:

WsHhwW652aDG7FAbpLJOKEboG4-H91XEMe5n-7TL

hF0UGVl-YP_ockdT9KYVKjy8f-0K481GXc9mRWmj

TVvKPkQ4X4VS9ir7nVyI_490CsbpZMnwxdZUUBDf

Grób położony jest na skarpie Niemna, do którego można zejść drewnianymi schodami:

_XuPG1uMqUveIvttK4mvyuLWMwmB7GgSs1ju6hMj

Zv9aYhTiFinhJ3zXlt0Hef5InuuvJojoxSJrJRBA

No i ostatni punkt programu zaliczony, bierzemy kurs na przejście w Bobrownikach.

_PIXbI9BtndghMk8DIOMCaOfwHAA-gcjj0_pbZ-R

01aFyUWAQlwTU9lOF8f4NZ_zdycSjoBZkS6XayTi

W tamtą stronę było dość miło i szybko, liczymy na podobny przebieg wydarzeń, ale niestety. :mur:

Przejście puste, ale obsługę też jakby wymiotło. 
Jest nawet okienko oznaczone „European Games”, ale zamknięte na głucho, więc stajemy z innymi. 

Po dojechaniu do okienka słyszymy, że to nie ta kolejka i mamy się ustawić obok. 
Ale tam nikogo nie ma! 
Nie szkodzi, tam mają stać ci z Unii.

Grrr, przenosimy się 5 metrów w bok i czekamy, aż ktoś raczy do nas przyjść. Oglądanie wszystkich papierów, tabliczek znamionowych, itp., itd.

A teraz proszę przejechać do następnego okienka. 
I znów zamknięte na głucho, czekamy, czekamyyyy..
Aż zjawia się pograniczniczka i każe podejść do okienka obok, do którego staliśmy w pierwszej kolejce, ale nas przegoniła …

Kurczę odzwyczaiłam się już od takich szopek granicznych ;)

Teraz sprawdzanie wszelkich możliwych papierów ludzi. 
Bilety na igrzyska , ubezpieczenie, zameldowanie. 
No właśnie – byłam przekonana, że to już martwy przepis, a pani twardo: jeden meldunek na 5 dni, potrzebne więc dwa. 
Na szczęście dostaliśmy taki w hotelu w Nowogródku… Tyle, że miałam go na samym spodzie sakwy ;)

Uff, Białoruś nas w końcu wypuściła, jeszcze tylko Polacy.

„Dzień dobry, wódkę macie? Papierosy macie? A skąd wy, z Bielska?”
„Nie, z Zielonej Góry, ale znamy kilka ludzi z Bielska”.
„A Wasyla znacie?”
„Znamy”
„A Ivi i Szymka też?”
„Też. Nawet na weselu u nich byłam”
„Niemożliwe, ja też!”

Jak miło wrócić do kraju!
(…ale bagaże i tak nam sprawdzili ;) )

Polska w okolicy Bobrownik pozwala na płynne przejście z białoruskich krajobrazów:

BxBZsaMwzEzYlMKqG4z6jnOxdv7IoBLUYWNBOOpt

zajeżdżamy na pierekaczewnik do Kruszynian (niedziela, dzikie tłumy), gdzie wspominamy nasz pierwszy wspólny wyjazd , który wiódł wzdłuż białoruskiej granicy. 

A ponieważ dziś jest dzień na niespodziewane spotkania, to spotykam kumpla z akademika po 17 chyba latach!

Po konsumpcji uświadamiamy sobie, że nie mamy żadnej rodzimej gotówki. A kart w „Tatarskiej Jurcie” o dziwo nie przyjmują. Za to euro już tak ;)

Z Kruszynan bocznymi asfaltami dojeżdżamy do Bielska.

No cóż. Dobrnęliśmy do końca. 
Teraz tylko zapakować się na lawetę i 700 km do domu ;)
.
.
.
.
.
.

Na koniec powinno być jakieś podsumowanie, zatem:

To był naprawdę udany wyjazd. 

Ale kiedy ktoś pyta, czy polecam Białoruś, to mam lekkiego zgryza. 

Ten kraj nie oszałamia krajobrazami ani zabytkami. 
Jednak kiedy do niekończących się szutrów i polnych ścieżek doda się drewniane wioseczki i życzliwość mieszkańców, to wychodzą z tego całkiem fajne okoliczności przyrody.
Oczywiście ci, którzy mają na tym terenie swoje korzenie, znajdą jeszcze inne powody przyjazdu (i tu nieoceniona będzie relacja Atomka).

Ja z chęcią pojeździłabym jeszcze po północnej i południowej Białorusi.
Kto wie?
Może miłościwie panujący Łukaszenka znów zorganizuje jakieś bezwizowe zawody?

A czy pojechałabym jeszcze raz w tak dużej i w zasadzie nieznanej prawie grupie?
Tak, pod pewnymi warunkami ;)
Wydaje mi się, że jazda w podgrupach+wspólne wieczory integracyjne są całkiem dobrym rozwiązaniem. 
Jednak żeby nie dyskutować godzinami, którędy jechać i gdzie spać, ktoś powinien być "psem przewodnikiem" i mieć decydujące słowo. 
Oraz być kontaktem w razie "W". 
Oraz mieć włączony telefon ;)

Dziękuję wszystkim czytającym, że zabrnęliście tak daleko, a moim „współpisaczom” za posty. Chyba całkiem fajnie wyszła nam taka przeplatana narracja :Thumbs_Up:

A szczególne podziękowania dla Chemika za pomysł, organizację, a w szczególności przygotowanie tracków. Bez nich nie zaliczylibyśmy połowy tych offów!

Wasilczuk - dzięki raz jeszcze za zabunkrowanie auta z lawetą.

Marysia&Janina  - uwielbiam z Wami jeździć ;) Szczególnie, jak towarzyszą Wam kabanosy ;)

Do zobaczenia & usłyszenia!

Jagna

  • Like 8

Udostępnij tego posta


Odnośnik do posta
Udostępnij na stronach
13 godzin temu, Mario 6na9 napisał:

Bez wątpienia masz dar pisania.

A nawet 'macie', bo narracja była  wieloosobowa.

  • Like 1

Udostępnij tego posta


Odnośnik do posta
Udostępnij na stronach

Świetna relacja, piąteczka!

  • Thanks 1

Udostępnij tego posta


Odnośnik do posta
Udostępnij na stronach
Dnia 8.08.2019 o 21:59, Mario 6na9 napisał:

Dziękuję  z wyprawę na Białoruś. Bez wątpienia masz dar pisania. Szerokości.

Dzięki. To już pewnie z piętnasta moja relacja tutaj.

  • Like 1

Udostępnij tego posta


Odnośnik do posta
Udostępnij na stronach

Muszę pogrzebać bo nie wszystkie czytałem, ale jadąc wzdłóż zachodniej granicy dużo czerpałem z Twojej relacji.

  • Like 1

Udostępnij tego posta


Odnośnik do posta
Udostępnij na stronach
22 godziny temu, Mario 6na9 napisał:

 jadąc wzdłóż zachodniej granicy dużo czerpałem z Twojej relacji.

Miło, takie rzeczy są dla mnie najfajniejsze :)

Udostępnij tego posta


Odnośnik do posta
Udostępnij na stronach

Żeby dodać komentarz, musisz założyć konto lub zalogować się

Tylko zarejestrowani użytkownicy mogą dodawać komentarze

Dodaj konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj nowe konto

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się tutaj.

Zaloguj się teraz

×