Jagnię w sosie potrójnie afrykańskim, czyli Rumunia din nou

[Jagna 2 844]

Ropuszek się nie bój, one zżerają robactwo, które ciągnie do łazienki. :lol:

No się ropucha nie nudziła w tej łazience :mrgreen:

[mirek2404 7 175]

Mógł ją któryś z uczestników pocałować może by z niej rumuńska księżniczka wylazła :lol:

[Cichy 917]

Mógł ją któryś z uczestników pocałować może by z niej rumuńska księżniczka wylazła :lol:

Albo Drakula :lol:

[mirek2404 7 175]

Mógł ją któryś z uczestników pocałować może by z niej rumuńska księżniczka wylazła :lol:

Albo Drakula :lol:

http://youtu.be/Y5DTPk3mF68 Nie każdy Drakula musi być straszny :lol:

[leff 2 407]

Mógł ją któryś z uczestników pocałować może by z niej rumuńska księżniczka wylazła :lol:

Tylko, żeby całujący sam się w ropucha nie zmienił... :lol:

[Jagna 2 844]

Rano budzimy się w superdomkach produkcji wczesny Ceauşescu, robimy ciepłą kawkę i ruszamy dalej.

Nie ma jak kilkanaście km szutrów na dzień dobry :lol:

Kurzy się straszliwie, jedziemy pod słońce, więc momentami nie widać nic.

Objeżdżamy dookoła jezioro Vidraru, na moście pamiątkowa fotka pod słońce:

a tu samo jezioro:

Jestem już fachowo brudna:

Ostatnie km szutru i wyjeżdżamy tunelem na tamę jeziora Vidraru, wracając na transfogaraską:

Po cholerę ten napis?

Ale samo jezioro ładne:

Wracamy do cywilizacji, czyli asfaltu. Jeszcze sporo ładnych (choć już nie wysokogórskich) zakrętów tranfogaraskiej przed nami. Dobijamy do Curtea de Argeş, gdzie można zwiedzić ładną cerkiew metropolitarną z XVI wieku. Kolejny raz dziwi nas sam zachowania cerkwi w porównaniu do reszty Rumunii…

Z Curtea de Argeş bierzemy kurs na wschód, na Sighișoarę i w dalszej perspektywie na wąwóz Bicaz. Ale oczywiście nie ma mowy, żeby jechać cały czas głównymi drogami.

Zbaczamy więc z 73 na 730, bo jest ładny wąwóz. Droga płatna, ale nie wiem ile, bo chłopaki stawiają :lol:

A później Bliźniakowy GPS proponuje kolejny skok w bok, w drogę 730A. Jaki piękny fragment Rumunii! i jakiś bogatszy zdecydowanie… Wśród zielonych wzgórz porozrzucane domki, o pięknej architekturze i ładnie utrzymane. Coś mi to wyglądało na domki letniskowe klasy wyższej :lol: A jaki asfalt! tu pachniało projektami unijnymi…

Tuż za wsią asfalt jak zwykle się skończył…

oczywiście za długo nie mogło być miło z tym szutrem, i pojawiło się to co kocham najbardziej: ostry zjazd w dół po kamieniach. Z nadal nie wyłączonym abs-em. Nie. Nie. I jeszcze raz nie.

Tym razem padło na Rycha. Biedaczek musiał wspiąć się na górę (było chyba ponad 30 stopni) i zjechać bmw…

Ale dalej znów było ładnie:

dojechaliśmy do biedniutkiej wsi, gdzie Rychu miał sposobność porozdawania resoraków, których miał pełne sakwy. Trafiły w odpowiednie ręce :lol:

Wracamy na nieco główniejszą drogę, nad którą od czasu do czasu pojawia się takie coś:

Do czego to? Miał być wiadukt? A może konstrukcja do wieszania „cały naród popiera swego przywódcę?”

Dojeżdżamy do miejscowości Bran, gdzie znajduje się jeden z zamków królewskich. Jak na królewski, to dość skromny, przytulny wręcz :lol: Ale warty zajrzenia. Choć tylko ½ ekipy się skusiła, druga połówka wybiera knajpę i bezalkoholowego Bergbiera :D

W zamku krótko opisana historia ostatnich króli rumuńskich. Spodobała mi się siostra jednego z nich, Elena bodajże. Wyszła za mąż, kilkoro dzieci, owdowiała, wyszła drugi raz za mąż, rozwiodła się, po czym została mniszką. Nie ma jak spróbować wszystkiego w życiu :D

W planach mamy kolejny zamek, tym razem tzw. chłopski, Rasnov, ale gdy chłopaki widzą, ile się do niego trzeba przejść pod górę, to rezygnują. A ja już tam byłam. Więc lecimy dalej, na północ, na na Sighișoarę.

Kolejny raz Bliźniakowy GPS proponuje kolejny skok w bok, mamy już późno popołudnie, więc postanawiamy na tym boku znaleźć fajne miejsce na namiot. Nad rzeczką najlepiej. Droga w bok ma numer, a jakże, i drogowskaz mówiący „wieś xxxx 9 km”. (to było chyba 131P, lub 104K)

Początek niczego sobie:

Ale potem coraz gorzej. Najpierw szuter przechodzi w dwie koleiny na polu, a potem wkracza w las, gdzie gałęzie walą prosto w pysk. Za dużego ruchu to tu chyba nie ma… W końcu stajemy przed kolejną kałużą, nieco większą. Kij zanurzony w kałuży pokazuje głębokość koło 0,5 metra, ale nie bardzo chce nam się cofać te 5 ostatnich km. Objeżdżamy błotko polem, przejeżdżamy przez rzekę, której nie ma (a nad nią chcieliśmy biwakować), jakieś wąwozy z zaschniętego błota , kolejne pola i w końcu znów mamy szuter…

Szuter zaprowadził nas do wsi:

Ucieszyło mnie to, bo wieś oznacza dojazd do cywilizacji i z reguły do wsi dochodzi jedna asfaltowa droga. Niestety ta reguła nie dotyczyła wsi Cobor…

Jesteśmy w środku Transylwanii. Do 1989 mieszkała tu głównie mniejszość niemiecka, która uciekła , kiedy tylko otwarto granice. I teraz jest, jak jest. Domy są albo opuszczone, albo zasiedlone przez Cyganów. Tak czy siak, widok niezbyt budujący…

Jest późno, a my w środku niczego. Okazuje się, że najlepsza droga, która prowadzi do Coboru, to właśnie ta, którą przyjechaliśmy…

Chłopaki rozjeżdżają się na różne strony wypatrzyć drogi na Jibert (na mapie i w GPSie oczywiście jest). W pewnym momencie z jednego z domów wychodzi Cyganka z dzieckiem i Rychu podchodzi z cukierkami, zagadując do angielsku o drogę. A Cyganka po angielsku odpowiada! Rychu jest tak zaskoczony, że zostawia im chyba z kilo cukierków. Ale odpowiedz Cyganki fajna nie jest: tak, to jest właśnie droga na Jibert i ta droga jest zła. No jak już tutejszy mówi, że jest zła, to można się spodziewać katastrofy…

Ale nie bardzo mamy inne wyjście.

Wraca Raf z rekonesansu i pada decyzja „jedziemy”

A to nasza droga na Jibert:

Widok z kokpitu Bliźniaka, droga najładniej wygląda na GPSie… 28 to temperatura niestety…

Początek nie jest zły, widać, że traktory czasem tędy jeżdżą:

tyle, że dojeżdżają tylko tu:

Jesteśmy na środku pastwiska. I co ja mam robić dalej? Zagubione Jagnię wśród owieczek :)

Raf rusza na poszukiwanie drogi (GPS twardo ją pokazuje), a Rychu do pasterzy, gdzie po raz drugi doznaje szoku kulturowego. Jeden z pasterzy mówi po niemiecku! I twierdzi, że tam, o tam! , pod lasem hen jest droga do Jibert. W tym samym czasie Raf spod lasu też do nas macha. Co prawda jego AT jakoś dziwnie jakby wygląda… Niższa, czy co…

No to jedziemy do Rafa pod ten las… Nawet fajnie, dziur brak, tylko drzewka trzeba wymijać...

Raf zdążył już podnieść Afrykę i mamy chwilowo wynik Rychu : Bliżniak : Raf : Jagna 2:1:1:0 . Mowa o bliższych spotkaniach maszyny z powierzchnią ziemi oczywiście…

Ale jest droga! I nawet prowadzi w tym kierunku, co trzeba! Niestety radość nie trwała długo (3:1:1:0):

Koleiny zaczęły się robić coraz fajniejsze i zakończyły się w kompletnie nieprzejezdnym błotku. Znów omijamy drogę polem (i znów oddaję bmw w dobre ręce :) ) i znów jesteśmy na środku niczego.

Już prawie 3 godziny, odkąd zjechaliśmy z asfaltu, a mamy może 10 km przejechanych… Mamy już dość, na szczęście na wesoło… W końcu pojawiają się ślady drogi i widać wieżę kościoła. Mamy nareszcie widoczny cel jazdy!

Jeszcze trochę jazdy po pastwiskach i zjeżdżamy do Jibert, gdzie... niemożliwe...a jednak... pod krowimi niespodziankami... był najprawdziwszy asfalt! Co prawda więcej było dziur niż asfaltu, ale jednak!

Z naszych planów biwakowo – ogniskowych nie zostało nic, dojechaliśmy po zupełnym już ciemku do głównej 13stki (po drodze wpadaliśmy w takie dziury, że byłam na 100% pewna uszkodzeń moto) i wylądowaliśmy w pierwszym z brzegu motelu.

Wieczoru nie bardzo pamiętam, ale zdaje się, że bardzo uszczuplały Bliźniakowe zapasy żołądkowej gorzkiej. A zdjęcia nie bardzo nadają się do publikacji.

Z całego dnia (który dla mnie był najtrudniejszy w całej mojej krótkiej karierze motocyklistki) najbardziej pamiętam zdanie Rafa „a myślałem, że w tych dwóch miejscach nie dasz rady”. :D

[alik 1 743]

W zamku krótko opisana historia ostatnich króli rumuńskich. Spodobała mi się siostra jednego z nich, Elena bodajże. Wyszła za mąż, kilkoro dzieci, owdowiała, wyszła drugi raz za mąż, rozwiodła się, po czym została mniszką. Nie ma jak spróbować wszystkiego w życiu

Nie ma to jak najpierw porządnie zaszaleć a potem zadbać o zbawienie duszy i godne pochowanie tego, co zostało z cielesnej powłoki :lol:

[leff 2 407]

Jak rozumiem ustaliliście przed wyjazdem, że nie będzie żadnych zjazdów z asfaltu :lol:

[jasinek 6 039]

Pisz dalej dzielna Jagienko, czekamy z niecierpliwością :beer:

[grzech25 11]

Ooo!

Rumunia to moje marzenie na przyszły rok więc będę czytać z zapartym tchem :-D

Twoje także? :lol:

[Bajer 6 242]

Jedno z tych trzech to ja:

To jaki ty masz długi samowyzwalacz w aparacie, że zdążyłaś zjechać na dół :?: :lol: :beer:

Jagucha, to w rogu, to była "rapucha", a nie żaba. To dwa zupełnie różne gatunki. :lol: Ropuszek się nie bój, one zżerają robactwo, które ciągnie do łazienki. :lol:

Pytanie numer jeden, to co zżerają żaby :?: :lol:

Pytanie numer 2 to w rogu to była ropucha :?: :?: :?: A ja myślałem, że gówno :lol: no tak dziwnie wyglądało :D

[mygosia 2 801]

grzech25 noooo!!!

Mam nadzieję, że jakaś ekipa się uzbiera, bo inaczej znów tylko asfalt mi zostanie :roll:

[Jagna 2 844]

To jaki ty masz długi samowyzwalacz w aparacie, że zdążyłaś zjechać na dół :?: :lol: :beer:

Bajer, jak wiem, że matma dawno temu w szkole była, ale ...

Skoro było nas w sumie czworo, a na zdjęciu jest troje, to ile wynosi różnica, która mogła zrobić zdjęcie?

Wiem, wiem, złośliwa baba jestem.

Od urodzenia tak mam.

:lol:

[DYROTON 1 627]

SZACUN Jagna :!: Moja 3 dniowa Rumunia to była inna bajka teraz wiem że Rumiunię muszę jeszcze poznać z Twojego punktu siedzenia i widzenia :!: :lol: Gratuluje kolejnej super relacji :!:

[leff 2 407]

Jedno z tych trzech to ja:

To jaki ty masz długi samowyzwalacz w aparacie, że zdążyłaś zjechać na dół :?: :lol: :beer:

Jagucha, to w rogu, to była "rapucha", a nie żaba. To dwa zupełnie różne gatunki. :lol: Ropuszek się nie bój, one zżerają robactwo, które ciągnie do łazienki. :lol:

Pytanie numer jeden, to co zżerają żaby :?: :D

Pytanie numer 2 to w rogu to była ropucha :?: :?: :?: A ja myślałem, że gówno :lol: no tak dziwnie wyglądało :D

Żaby zżerają muchy, komary i takie tam. Ropuchy żrą chrząszcze, dżdżownice, zdarza się, że muchy również.

Co do drugiego pytania: co paliłeś Bajer? :lol:

[Bajer 6 242]

No poważnie, na pierwszy rzut oka nie widziałem tam żadnej żaby/ropuchy :D i nic nie paliłem, to tak na "trzeźwo" :lol: :beer:

Jagienko, 4 - 3 = nic :) tak se żarcika zapodałem :) :beer:

[grzech25 11]

grzech25 noooo!!!

Mam nadzieję, że jakaś ekipa się uzbiera, bo inaczej znów tylko asfalt mi zostanie :roll:

Ekipę to na 100% :) , ale oby się udało trochę ojro i lei uzbierać :D

[Jagna 2 844]

Kolejny dzień zaczynamy od kiełbasy na gorąco. W końcu coś trzeba zrobić z zapasami na ognisko, którego wczoraj nie było. Ciekawe, co powiedziałby właściciel motelu (***), widząc kuchenki na środku pokoju?

Do Sighișoary mamy rzut beretem, wbijamy się w centrum jak najbliżej Starego Miasta i ruszamy na zwiedzanie. Oj, ucywilizowała się i uzachodniła Sighișoara od mojego poprzedniego pobytu… Stare Miasto jest piękne, brukowane uliczki, kolorowe kamieniczki, knajpki itp. Ale ruinki też można znaleźć… W każdym razie, średniowieczne Stare Miasto Sighișoary to punkt obowiązkowy w Rumunii.

Robimy obowiązkowy postój na kawę w knajpce z widokiem na rynek, siedzimy i patrzymy sobie chwilę na życie codzienne Rumunów i jedziemy dalej.

Raf zaciąga nas do jednego z licznych tu kościołów obronnych, do Biertanu. Ten jest jednym z lepiej zachowanych. Kościoły te budowano od XIII do XVI w obronie przed Turkami. Jesteśmy ciągle w Transylwanii (albo jak kto woli Siedmiogrodzie), więc są to kościoły ewangelickie, bo to tereny mniejszości niemieckiej.

Biertan z daleka:

Wjazd mamy dobry. Wejście do zabytku jest mało widoczne, więc prowadzący Bliźniak objeżdża kościół, końcówkę po ścieżce, wystarczająco szerokiej, tyle, że kończącej się furtką i trzema schodkami. Projektanci furtki niestety nie wzięli pod uwagę przejazdu Afryki z sześcioma kuframi. BMW z kuframi się mieści :D

To czekamy na Bliźniaka, aż się rozpakuje:

Oczywiście tuż przy furtce, z drugiej strony, jest wejście do kościoła-twierdzy. Sam budynek kościoła jest zwyczajny, ale jego otoczenie i mury obronne robią niezłe wrażenie.

Z Biertanu nieco bocznymi (ale asfaltowymi) drogami jedziemy na północ i dobijamy do 14, a następnie 13 B na północny wschód. Cel – wąwóz Bicaz, gdzie nikt z nas jeszcze nie był.

Wąwóz fajny, tylko jego długość nas nieco rozczarowała. No i wszędobylska cepelia… Ale na to chyba już nie ma rady…

Nie do końca wiem jak, ale Raf robiąc zdjęcie opiera Afrę o kamienny murek (nieplanowanie oczywiście) i ostatecznie traci nadwyrężone pod Coborem lusterko. Wynik zmienia się po raz kolejny (acz nie ostatni) Rychu: Raf : Bliżniak: Jagna 2:2:1:0.

Wąwóz Bicaz to nasz najodleglejszy punkt w Rumunii (dla mnie: 1336 km od domu), więc w zasadzie zaczynamy stąd już wracać.

Gdzieś po drodze zahaczamy jeszcze o szutry:

I szukamy noclegu. Mamy przed nosem jezioro (jak zwykle sztuczne), a na mapie kemping. Kolejny raz przekonujemy się, że kempingi w Rumunii występują głównie na mapach. Nie widać nawet śladu drogi, która miałaby do niego prowadzić. Ale jedziemy za to ładną drogą (15) wzdłuż jeziora Muntelui która wije się prawie jak transfogaraska. Chłopaki stwierdzają, że mam na nich poczekać w pięknych okolicznościach przyrody, aż oni coś znajdą. (Pewnie chcieli w końcu pojeździć beze mnie :) ). No to czekam i kontempluję widoki:

Aż dzwoni Rychu, że mam zjechać na dół, bo mają domek. Wieczór upływa nam tradycyjnie, czyli zupki chińsko – knorrowe + nalewki Bliźniaka (Już wiem, po co mu było tych 6 kufrów i sakw. Ma nieograniczone chyba zapasy alkoholu!).

Dodatkowo mamy dyskusje, kto śpi na podłodze, bo łóżka są trzy. Ale za to dwie łazienki! I to bez żab i z akceptowalną ilością grzyba :)

[leff 2 407]

Piknie wam tam było... :D

[Marcin N 8 741]

:mrgreen: oj... jak sobie przypomnę Sighișoare A.D. 2007

i tamtejszy "camping" pośród "główek lenina" + ich pojęcie na temat standardu sanitariatów... :shock:

[milobass 1]

jeziorko ładne, a na dół patrzyłaś :D ?

[Jagna 2 844]

No wolę takich zdjęć nie zamieszczać, żeby smaku innym nie psuć :D

Ale raz sobie (też nad jeziorkiem) poszłam w krzaczki za wiadomą potrzebą.

Drzewa było widać znad warstwy śmieci. I tylko drzewa.

[leff 2 407]

No wolę takich zdjęć nie zamieszczać, żeby smaku innym nie psuć :lol:

Ale raz sobie (też nad jeziorkiem) poszłam w krzaczki za wiadomą potrzebą.

Drzewa było widać znad warstwy śmieci. I tylko drzewa.

Nie pisałaś nic wcześniej o włażeniu w krzaczory za potrzebą. Prosimy o szczegóły, bo bez tego relacja wydaje się być niekompletna... :D :) :)

[Jagna 2 844]

Wyruszamy rano na północny wschód, powoli kierujemy się ku granicy węgierskiej, ale jeszcze kilka rzeczy po drodze chcemy zobaczyć. Jedziemy drogą 15 wzdłuż jeziora Muntelui a na koniec przejeżdżamy przez dziwny most w kształcie litery T, czyli rozdwajający się na końcu

Zjeżdżamy na 17B i zaczyna się lekki koszmar. Szutry i piaski to było miodzio przy tym asfalcie. Jest więcej dziur, niż asfaltu i jak w kolejnej słyszę łupnięcie z tyłu, to już jestem pewna jakieś małej katastrofy w zawieszeniu. I tak kilometrami… Omijanie jednej dziury kończy się wjazdem w drugą i trzecią…

Jak już trafi się kawałek w miarę całego asfaltu, to są jacyś dziwni uczestnicy ruchu:

DSCF4026.JPG

Tego dnia czuć już wrześniem, do południa temperatura oscyluje koło 12 stopni i w końcu afrykańcy przestają żartować z moich termoaktywnych kalesonek. Myślę sobie, że mi nawet zazdroszczą ;) Oprócz Rafa, który dopiero w tej temperaturze w końcu zamienia zbroję na kurtkę.

Po drodze nawet ładnie:

W porze obiadowej dojeżdżamy do Barsy, gdzie niestety moje BMW doznaje bliższego spotkania z asfaltem. W końcu chłopaki przestaną gadać „jak to możliwe, że jest jeszcze położyłaś?” . Ale to i tak wszystko wina jednego z sześciu kufrów Bliźniaka ;) Jakby tak nie wystawał na bok, to bym przy wymijaniu o niego nie zahaczyła swoim…

W każdym razie zrobiłam popisowe łup na lewo, a auto jadące obok zdołało wyhamować jakieś 70 cm od mojej głowy.

Jak się już wywalać , to porządnie, więc przy okazji złamałam klamkę sprzęgła i to dość nieszczęśliwie, bo na przegubie mocującym ją do kierownicy. Sama klamka jest cała…

Arfica Team udziela pomocy:

Ale nie bardzo jest co ratować:

Mamy już wizję szukania na rumuńskiej prowincji kogoś, kto potrafi spawać aluminium, kiedy Bliźniak dostaje olśnienia i przypomina mi, że mam przy sobie poprzednio złamaną klamkę. Być może ten „przegub” przy niej będzie. Był! I w 5 minut z dwóch klamek robimy jedną i można jechać dalej… Ufff…

No to teraz mamy: Rychu: Raf : Bliżniak: Jagna 2:2:1:1.

Po obiadku ruszamy dalej. Przy drodze zaliczamy obiekt z listy Unesco: Mănăstirea Bârsana. To klasztor w stylu maramureskim, piękny i zadbany.

Ale zabytek to nie jest żaden, o czym mówi nam pop:

zbudowano go w latach 90tych

Dalej jedziemy wzdłuż granicy ukraińskiej i zaglądamy jeszcze na Wesoły Cmentarz (Cimitirul Vesel) w miejscowości Săpânţa. Każdy nagrobek jest wściekle kolorowy i opowiada o życiu i śmierci danej osoby.

ten był murarzem:

a ten górnikiem:

a tu? czerwone majtki, serce, dwóch mężczyzn,.. hmm… interpretacje mogą być różne…

Do Satu Mare zostało nam niewiele km, chcemy ostatnią noc spędzić pod namiotem, więc szukamy jakiejś fajnej łączki:

Ale towarzystwo zaraz mamy:

Noc jest bardzo zimna, znów bardzo się cieszę z wełnianej bielizny ;) Niektórzy budzą się już o piątej z zimna. W końcu koło 7 wszyscy są na nogach i patrzymy na termometr: +6. Chyba w końcu nadszedł dzień, że mogę wypróbować polarową kominiarkę ;) Ledwo mieści się pod kaskiem, ale jak cieplutko w nosek! (D. udał Ci się prezent!)

Ruszamy na granicę, wydajemy ostatnie leje na stacji benzynowej. Tu jedyny zgrzyt rumuński: kasjerki krzyczą, że mamy płacić za paliwo, a nie łazić po sklepie (wybierałam jeszcze jakieś piwo). A kolejki wcale nie było…

Węgry przejeżdżamy gminnymi drogami, ale wszystkie asfaltowe. Trochę mnie dziwi, czemu Garmin ma jakąś przerwę w drodze, ale zaraz się dowiadujemy: przeprawa promowa. Dobrze, że nie bród ;)

Węgry kończą się w oka mgnieniu, i już mamy Słowację. I dalej drogi gminne. Ale mocno cygańska ta część Słowacji i jak to zwykle idzie w parze, drogi też bardziej dziurawe. A w pewnej wsi to skaczemy wręcz na maszynach, takie są muldy ;)

Gdzieś w połowie Słowacji Rychu z Rafem stwierdzają, że chcą spróbować innych gminnych dróg i się rozdzielamy. Ja i Bliźniak dobijamy do knajpy, stawiamy maszyny na miejscu widocznym z daleka i delektujemy się kuchnią słowacką. A ich nie ma. I nie ma.

W końcu są. Raf zsiada i opowiada. Otóż jechali. Ale chyba ciut za szybko jak na zakręt, którego nie widzieli… Rychu wylądował w rowie, Raf go jakoś przeskoczył. Raf wyszedł bez szwanku, gorzej z Rychem. Stopa puchnie i boli, Afra nie ma owiewki z przodu i jeszcze kilku innych rzeczy, ale jedzie. Usiłujemy przekonać Rycha, żeby dojechać pod Kraków, do Rafa i tam do szpitala (i tak mieliśmy plan nocować u Rafa). Ale on się zapiera, że musi do Opola, a jak już wskoczy na autobanę, biegów nie musi zmieniać i da radę. Częstuję go ketonalem i jedziemy… Późnym wieczorem docieramy do Opola i Rychu udaje się na prześwietlenie, a potem:

Jednym słowem, Rychu pobija wszystkich w naszej „glebowej” konkurencji…

Na szczęście reszta dociera w całości już po ciemku do Wrocka, a ja rano ruszam na Zieloną Górę. Mam akurat tyle czasu, aby wziąć prysznic, przebrać się i ruszamy uśmiechnięci do pracy ;)

A podsumowaniem tego wyjazdu dla mnie może być to zdjęcie z początku podróży:

później było już tylko lepiej ;)

Mam nadzieję, że Afrykańcy (i ci połamani, i ci cali) nie umęczyli się aż tak jazdą za mną (choć momentami na zakrętach mieli dość, nie zaprzeczać mi tu) i jeszcze kiedyś się skuszą na wspólną jazdę.

Sporo się przy Was nauczyłam ;)

[Wojbm6 482]

:beer: :beer: :beer: ;) :beer: :beer: :beer: ;)