Skocz do zawartości
Jagna

Do kraju podziemnych pomarańczy, czyli po pyry do Peru

Recommended Posts

Po trudach zwiedzania starożytności inkaskich przyszedł czas na obiad.

Mamy okazje spróbować narodowego dania Peru (i nie jest to pyra ;) ) - ceviche.

DSCF6682.jpg

To kawałki surowej ryby (w zasadzie dowolnej, byle idealnie świeżej), zamarynowane sokiem z limonki.

Kwas zawarty w soku ścina białko w rybie i nie jest ona zatem surowa.

Krzychu próbuje odwodzić od konsumpcji surowej ryby (Jagna, będziesz rzygać dalej niż widzisz), ale co tam ;)

Ceviche okazało się być smaczne, delikatne i nietrujące ;)

Po obiedzie wspinamy się wyżej i wyżej, w głowie znów niemiłe kręcenie, a pełny żołądek nie jest ułatwieniem...

Jesteśmy znów powyżej 4000 m n.p.m. powietrze przejrzyste, błękit nieba niepowtarzalny.

Poniżej fotki strzelone w czasie jazdy, zza szyby:

IMGP2751.JPG

IMGP2753.JPG

IMGP2755.JPG

IMGP2756.JPG

IMGP2757.JPG

IMGP2758.JPG

IMGP2760.JPG

Zatrzymujemy się na granicy prowincji Cusco i Puno.

Widoki nadal obłędne, ale zrobiło się zdecydowanie chłodniej.

IMGP2768.JPG

W dole jeden z tych extra-super-hiper drogich pociągów dla zagraniczniaków, jakieś 600 $ (serio) za kilkaset km.

IMGP2769.JPG

No cóż, wszędzie gdzie zatrzymują się turyści, musi być cepelia.

Ale przynajmniej kolorowa !

IMGP2772.JPG

Może zdjęcie z lamą?

DSC05680.JPG

Futerko z totemem?

DSC05678.JPG

Wiadomo, dlaczego kręci się w głowie:

IMGP2775.JPG

Wjechaliśmy niniejszym na Altiplano - ogromny, ciągnący się przez całą Boliwię do Argentyny płaskowyż, w całości położony na ponad 3000 - 3500 m n.p.m.

W zasadzie można tu jedynie wypasać owce i lamy, klimat jest bardzo surowy.

Jesteśmy w środku lata, a widać resztki śniegu...

DSC05677.JPG

Mieściny rzadkie i biedniutkie...

IMGP2783.JPG

Tak do niedawna wyglądały wszystkie domy:

IMGP2779.JPG

IMGP2780.JPG

DSC05692.JPG

chyba tylko lamom tu dobrze:

IMGP2777.JPG

Ktoś wspominał o drezynie, to proszę:

DSC05693.JPG

wysokość i pełny żołądek powodują, że wszyscy zapadają w drzemkę...

  • Like 9

Udostępnij tego posta


Odnośnik do posta
Udostępnij na stronach

wysokość i pełny żołądek powodują, że wszyscy zapadają w drzemkę...

Byle nie na długo

  • Like 1

Udostępnij tego posta


Odnośnik do posta
Udostępnij na stronach

Budzi nas zachęcający okrzyk pilota: Halo, Pukara!

Ale jakoś za bardzo zachęcić nie zdołał ;)

DSC05698.JPG

Pukara to w języku Quechua „ruiny”. No i są ruiny…

IMGP2787.JPG

A obok miasteczko, o nazwie, a jakże, Pukara.

Coś się zbiera nad nami, na razie bokiem…

IMGP2784.JPG

W Pukarze wycieczkę zaganiają do jakiegoś muzeum, ale my wolimy poszwędać się po mieścince.

IMGP2790.JPG

Zabytkowy kościół, ale co tam, proboszcz hoduje owce ;)

DSC05702.JPG

Chlewik musi być ;)

IMGP2792.JPG

DSC05704.JPG

DSC05705.JPG

Ponieważ do Pukary zaglądają (rzadko) turyści, na głównym placu stoją dwie Indianki z pamiątkami.

Krzychu widzi piękną narzutę (albo obrus) i oczami wyobraźni widzi ją na swojej kanapie.

Zaczynamy trudne negocjacje, kończące się gdzieś w okolicach 40% początku.

Ja często mam wątpliwości.

Pani Indianka zapewne nie sprzeda nic poniżej kosztów, ale czy kiedy tak handlujemy do upadłego, nie pozbawiamy jej jedynej możliwości godziwego zarobku?

Szczególnie, że dla nas, z bogatego kawałka świata, tak naprawdę nawet ta początkowa, wydumana cena nie jest bardzo wysoka.

Niestety nigdy nie wiemy, czy tę narzutę czy czapkę wydziergała pani własnoręcznie (zawsze tak powie) czy też może jest tu po prostu sprzedawczynią, a cały zysk trafia do jakiegoś macho…

W końcu dogania nas deszcz:

IMGP2788.JPG

IMGP2794.JPG

Zalewa drogę i pastwiska:

IMGP2797.JPG

W strugach deszczu wjeżdżamy do miasta Juliaca (wym. Huliaka). Nazwa kojarzy nam się niezbyt elegancko, ale samo miasto…

Bezsprzecznie wygrywa w kategorii „najbrzydsze miasto” widziane przez mnie kiedykolwiek (nie byłam jeszcze w Azji ;) ).

Błoto, syf, niedokończone budynki, chaos…

Centrum miasta:

DSC05714.JPG

Prawie centrum:

IMGP2802.JPG

IMGP2801.JPG

Warsztat na krawężniku:

IMGP2800.JPG

Głos zabiera Pan Przewodnik.

Otóż Huliaka to jedno ważniejszych miast w Peru. Bujnie rozwija się tu przemysł, nawet Coca-Cola ma swą fabrykę!

No może trochę kanalizacja deszczowa szwankuje, przyznaje Pan Przewodnik.

DSC05708.JPG

Królują tu 3 osobowe taxi:

DSC05715.JPG

W końcu, nadal w deszczu docieramy nad Titicacę, do miasta Puno.

Mamy Matki Boskiej Gromnicznej (czy jakoś tak) i jeden wielki karnawał.

No to będzie tym razem cepelia na żywo ;)

Peruwiańczycy są katolikami, ale w tradycji religijnej mnóstwo jest indiańskich odniesień.

Jesteśmy w środku Fiesta de la Candelaria, do Puno przyjechali chyba Indianie z połowy Peru, każdy pensjonat i hostel zatkany po sufit.

W końcu znajdujemy cokolwiek (tylko trochę kapie z sufitu) i idziemy popatrzeć na korowód.

A korowód sunie całą noc dookoła centrum. Każda okoliczna wieś przesyła swój zespół: panie tańczą, panowie grają.

Panie:

DSC05722.JPG

Panowie:

DSC05727.JPG

Niestety cały czas pada, więc niektórzy chronią drogie stroje:

DSC05729.JPG

Często na początku danego zespołu idzie panienka ubrano mało indiańsko ;) czasem tak wyzywająco, że nazwaliśmy ją z wielkopolska lafiryndą ;)

DSC05730.JPG

A za lafiryndą suną jej mama i babcia ;)

DSC05733.JPG

DSC05735.JPG

DSC05739.JPG

DSC05745.JPG

DSC05742.JPG

Wszystko to ładne i piękne, ale festiwal trwa już któryś dzień i miasto usłane jest śmieciami, resztkami jedzenia, trawienia itp. a wszędzie tłumy pijanych rozwrzeszczanych nastolatków.

Ogólnie (być może także przez pogodę) robi to na nas niezbyt przyjemne wrażenie.

Korygujemy więc plany, jutro Titicaca i zmywamy się stąd popołudniowym autobusem na południe ;)

:)

  • Like 10

Udostępnij tego posta


Odnośnik do posta
Udostępnij na stronach

Przejazd przez Juliake zapamiętałem podobnie, do tego wszyscy mi się wp... w tym błocie. Titicaca za to czad! CIekawe jak tam Wasze wspomnienia :)

DSC06920.jpg

Udostępnij tego posta


Odnośnik do posta
Udostępnij na stronach

A jakie mają chlapacze!

Przykład dostosowania się do panujących warunków ;)

  • Like 1

Udostępnij tego posta


Odnośnik do posta
Udostępnij na stronach

Odcinek 8, czyli cepelia po peruwiańsku

Opuszczamy Fiesta de la Candelaria, omijając kałuże i śmieci wracamy do pensjonatu.

Na szczęście nie nakapało zbyt dużo wody z sufitu. Zresztą – i tak mamy lepiej niż ci z parteru, gdzie wybiła kanalizacja ;)

Ponieważ jest całkiem chłodno, a właściciel z góry zapowiedział „no aqua caliente”, nawet nie próbujemy brać prysznic.

Zresztą, ciężko cokolwiek zrobić w łazience, bo nie ma tam ani światła, ani okna ;)

Nie z nami jednak te numery, wykręcamy żarówkę na korytarzu, wkręcamy w łazeince i już widać , gdzie sedes, a gdzie bidet.

Bidet! po raz pierwszy takie urządzenie widzimy! Żeby jednak turysta nie poczuł się zbyt europejsko, to umywalkę, bidet i sedes zmieszczono na powierzchni jakiś 0,5 m2, a lustro wisi idealnie nad kibelkiem ;)

Zasypiamy znieczuleni peruwiańskim winem z kartonu wśród odgłosów bębnów i trąb…

Rano ruszamy prosto na terminal terrestre, czyli ichniejszy PKS.

Kupujemy bilet na najważniejszą atrakcję Puno, czyli pływające wyspy Uros.

Pogoda nie rozpieszcza:

DSC05751.JPG

Krzychu sprawdza, czy mamy szansę dopłynąć w całości:

DSC05756.JPG

pewne rozwiązania techniczne są ciekawe:

DSC05754.JPG

płyniemy:

DSC05763.JPG

płyniemy w zasadzie kanałem w trzcinach:

DSC05767.JPG

DSC05774.JPG

Ale na szczęście się przeciera:

IMGP2841.JPG

IMGP2827.JPG

aż dopływamy do wysp Uros, których jest kilkadziesiąt:

IMGP2834.JPG

każda z nich ma kilkaset metrów kw.

IMGP2832.JPG

każda wyspa jest po prostu tratwą zbudowaną z trzciny:

IMGP2819.JPG

IMGP2821.JPG

lekkiej i pustej w środku:

IMGP2815.JPG

od dołu trzcina gnije, więc cały czas trzeba dokładać nową.

trochę to wszystko się kiwa, jak na łodzi ;) i Jagna ma niepewną minę

DSC05786.JPG

IMGP2813.JPG

I nawet podziemne pomarańcze tam rosną !

IMGP2817.JPG

Przewodnik wszystko nam objaśnia:

DSC05784.JPG

ale patrząc dookoła, jakoś średnio wierzymy, że ktoś tam mieszka na stałe.

Wyspy powstały kilkaset lat temu, kiedy to Indianie uciekali przed Hiszpanami, którzy zmuszali ich do niewolniczej pracy w boliwijskich kopalnia srebra.

I nadal podobno każdą wyspę zamieszkuje po kilka rodzin, jest szkoła i nawet mały szpital.

I podobno są gdzieś wyspy, gdzie nie dopływają turyści. Usiłowałam je wypatrzyć na zdjęciach satelitarnych, ale widziałam tylko Uros:

https://www.google.pl/maps/@-15.8179733,-69.968687,2942m/data=!3m1!1e3?hl=pl

Wyspy Uros to jedna, wielka cepelia:

IMGP2826.JPG

choć niewątpliwie bardzo kolorowa ;)

IMGP2825.JPG

DSC05790.JPG

IMGP2837.JPG

Łodzie dla turystów:

IMGP2836.JPG

DSC05778.JPG

IMGP2839.JPG

IMGP2840.JPG

jest nawet wieża widokowa:

DSC05794.JPG

Ech, gdyby móc zobaczyć wyspy kilkadziesiąt lat temu, przed chmarą turystów… Tyle, że w zasadzie sami jesteśmy jej kawałkiem ;)

odpływając po godzinie mijamy lokalne boisko do nogi:

DSC05769.JPG

oraz ruch lokalny:

IMGP2831.JPG

na łodzi rozmawiamy trochę z innymi „białymi”, wszyscy są mocno rozczarowani „cepeliadą” wysp Uros. Większość z nich wybiera się na wschód do Boliwii.

W porcie postanawiam skorzystać z toalety. W drzwiach babcia klozetowa pyta groźnie: „siku czy to drugie?” i w zależności od odpowiedzi wydziela odpowiednio długi kawałek papieru i kieruje do odpowiedniej kabiny ;)

Inna ciekawa rzecz na Titicaca to parowce. Dwa takie statki sprowadzono w częściach z Anglii.

Opłynęły więc przylądek Horn i wylądowały w Arice (Chile), stamtąd transportowano je pociągiem do Tacna i dalej mułami przez Andy.

Cała podróż trwała 6 lat!

Do dziś pływa jeden z tych parowców. Historia tu: http://www.peruyavariexpedition.com/yavari-ship/

A my wstępujemy na obiad. Oczywiście na rybkę ;)

Niestety Titicaca to również przykład katastrofy ekologicznej. Człowiek, chcą poprawić „rybność” jeziora, wpuścił to niego pstrąga. I teraz w Titicaca jest tylko i wyłącznie pstrąg…

A do pstrąga trzy rodzaje pyr, fasola i kukurydza ;)

IMGP2845.JPG

wracamy na terminal terrestre z zamiarem kupienia biletu do Arequipy. Ale to nie będzie takie proste ;)

Każda linia autobusowa (a jest ich co najmniej 15!) ma swoja własną kasę i inną cenę. Przed każdą kasa stoi „naganiacz”, który śpiewnie wydziera się: Liiiimaaaa, Liiiima, za pól godziny!!!, Huuuuliaaaka najtaniej!!! i tak dalej.

W końcu znajdujemy najbliższy autobus, cena ok., chcemy kupić bilet. Tymczasem w kasie żądają najpierw biletu OD NAS. O co chodzi??

Otóż niezależenie gdzie się jedzie, trzeba wykupić tzw. peronówkę, czyli bilet wstępu na peron…

Uff, udało się.

Wsiadamy.

DSC05804.JPG

Niestety wybraliśmy widokowe miejsca na górze, tuż przy szybie…

Najpierw wracamy do Juliaki, gdzie „kanalizacja deszczowa trochę szwankuje”:

IMGP2848.JPG

DSC05806.JPG

A później mamy przejazd przez góry.

Nie takie niskie góry:

DSC05808.JPG

I jak to w górach: wąsko, ciasne zakręty, przepaście z boku.

Dodajcie do tego mgłę, ciemność, wyprzedzanie na trzeciego i wiarę w nieśmiertelność kierowcy autobusu, a będziecie już wiedzieli, dlaczego nie powinno się kupować miejsc tuż przed przednią szybą…

  • Like 13

Udostępnij tego posta


Odnośnik do posta
Udostępnij na stronach

Bosko! Połknęłam prawie jednym trchem... :)

Poproszę o dalej :)

Edytowane przez Kastankas
  • Like 1

Udostępnij tego posta


Odnośnik do posta
Udostępnij na stronach

Odcinek 9, czyli lazy day in Arequipa

do Arequipy dojeżdżamy wieczorem, oglądając przy wjeździe niekończące się slumsy. No cóż, w końcu drugie największe miastu w Peru…

Przed wejściem na dworzec dość ciekawe plakaty: nie daj się oszukać taksówkarzowi, sprawdź, ile powinien kosztować kurs! I poniżej cennik;)

Nasz taksówkarz nie oszukuje, ale za to zaliczamy nocne tankowanie na stacji ;)

W środku nocy zadowalamy się pierwszym lepszym hostelem, jest standartowo, czyli, ciasno, ciemno i niezbyt czysto ;)

Ponieważ chcemy tu zostać ciut dłużej, rano szukamy jakiejś lepszej miejscówki.

Miasto całkiem zadbane, przynajmniej Plaza de Armas:

IMGP2850.JPG

IMGP2851.JPG

IMGP2854.JPG

DSC05813.JPG

DSC05809.JPG

technologia rejli w służbie ludzkości:

DSC05815.JPG

Po raz pierwszy korzystamy z poleconego w „Lonely Planet” hotelu i to jest strzał w dziesiątkę.

W tak luksusowym miejscu jeszcze nas nie było. W dodatku za te same pieniądze, co gdzie indziej.

22422596.jpg

Jest czysto, słonecznie, normalna pościel i normalna łazienka. I do tego wspólna kuchnia, fajne miejsca do siedzenia. Zostawiamy bagaże i ruszamy w miasto.

W Arequipie jest jeden ważny zabytek: klasztor Santa Catalina, czynny od 1579 roku do dziś. Kiedyś przyjmowano do niego wyłącznie hiszpańskie damy z dobrych dworów i podobna każda z nich wprowadzała się z własną służbą.

wejście do części udostępnionej zwiedzającym:

IMGP2864.JPG

Niestety wejście kosztuje sporo, ale chyba jest tego warte:

IMGP2865.JPG

IMGP2866.JPG

Każda zakonnica miała swoje mieszkanko (nie była to bynajmniej cela)

IMGP2869.JPG

tu służba gotowała:

DSC05828.JPG

a tu prała:

DSC05832.JPG

uliczki pomiędzy domami mniszek:

DSC05831.JPG

Podobno mniszki tak dobrze się w klasztorze bawiły, a imprezy miały taką reklamę, że w końcu papież przysłał tu nową matkę przełożona do zrobienia porządków ;)

DSC05824.JPG

IMGP2879.JPG

IMGP2876.JPG

IMGP2871.JPG

obecnie część klasztoru przeznaczona jest na galerię:

IMGP2890.JPG

Kolejny punkt dnia to wykup wycieczki do kanionu Colca, nie dojeżdża tam transport publiczny, więc znów jesteśmy skazani na pobyt zorganizowany…

Krzychu umiejętnie zbija cenę, wszystko w folderze wygląda rewelacyjnie.

Zgodnie stwierdzamy, że nie potrzebujemy hotelu, wystarczy nam pensjonat, ma być i łazienka, i ciepła woda, i nawet wi-fi…

Kupujemy ;)

Wieczorem jeszcze jeden spacer „na miasto”:

IMGP2893.JPG

IMGP2895.JPG

IMGP2897.JPG

IMGP2906.JPG

DSC05860.JPG

Wieczorem zasiadamy w kuchni, obżeramy się niesamowicie słodkimi mango i wspominały hostele z Chile.

Gdzie co wieczór były międzynarodowe pogaduchy, imprezy, nawet tańce...

W peruwiańskich hostelach każdy siedzi w swojej własnej małej grupce, albo patrzy w swój własny ekranik...

Rano bagaże w depozyt i ruszamy do najgłębszego kanionu na świecie…

  • Like 6

Udostępnij tego posta


Odnośnik do posta
Udostępnij na stronach

Dzień 9, czyli zdobywamy najwyższe szczyty (nieważne, że autobusem ;) )

Rano budzi nas Raf:

- Widzieliście wulkan za oknem?

Jaki wulkan?!

No cóż, wczoraj go jeszcze nie było ;) a raczej totalnie nie był widoczny.

A dziś, proszę, taki widok z okna hostelu:

DSC05864.JPG

Nad Arequipą góruje (ale jak widać, tylko w niektóre dni) wulkan Misti - 5822.

Czynny, a jakże ;)

DSC05865.JPG

Na szczęście w czasie naszego pobytu smacznie spał.

Na szczyt Misti można się wdrapać, ale zajmuje to 2 dni.

My znajdujemy nasz wycieczkowy autobus, przedzieramy się przez kilometry slumsów i już jest ładnie ;)

Jest z tych piekielnie drogich peruwiańskich pociągów:

IMGP2918.JPG

i jeszcze droższych objazdowych wycieczek moto , głównie dla Niemców ;)

IMGP2919.JPG

DSC05879.JPG

Wdrapujemy się na płaskowyż, ale nie za wysoko, bo przecież wysoko już jesteśmy ;)

IMGP2922.JPG

IMGP2925.JPG

IMGP2931.JPG

IMGP2935.JPG

DSC05883.JPG

Jesteśmy na wycieczce, więc atrakcje po drodze dla turystów musza być.

Np. hodowla lam ;)

IMGP2942.JPG

IMGP2946.JPG

IMGP2949.JPG

a dookoła lata sobie dzikie:

DSC05888.JPG

i mniej dzikie:

IMGP2954.JPG

Czuć, że jesteśmy wysoko:

IMGP2952.JPG

IMGP2951.JPG

IMGP2959.JPG

IMGP2968.JPG

pierwszy śnieg tej zimy!

IMGP2971.JPG

Ciągle w górę:

DSC05925.JPG

Zatrzymujemy się na przełęczy:

IMGP2977.JPG

Nawet tu są handlarze, choć pada, wieje i jest przenikliwie zimno:

DSC05927.JPG

Ledwo wysiadłam z autobusu, tak się kręci w głowie:

DSC05928.JPG

IMGP2973.JPG

już tylko taka roślinność występuje:

DSC05930.JPG

Chwilowo te 4910 m n.p.m. to nasz rekord życiowy ;)

i zjeżdżamy w dół:

IMGP2980.JPG

miasteczko w dole to nasz cel na dziś:

IMGP2988.JPG

IMGP2991.JPG

Nim jednak dostąpimy zaszczytu wjazdu, musimy zapłacić za wjazd na teren parku narodowego (czy coś podobnego). Prawie 100 zł/głowa… Co prawda na 2 tygodnie, ale my jutro wracamy….

IMGP3000.JPG

W miasteczku Chivay dostajemy obiad (było nawet ceviche) i zostajemy rozlokowani po hotelach i pensjonatach.

Oto nasz pensjonat:

DSC05944.JPG

(na szczęście to ten po prawej )

i znowu sprawdza się maksyma „papier wszystko zniesie”. W szczególności piękny opis apartamentu ;)

Nasz ogromny, 3-osobowy apartament:

DSC05961.JPG

I ogromna kabina prysznicowa ;)

DSC05960.JPG

Na szczęście mamy inną opcję kąpieli – Aquas termales, czyli gorące (baaardzo gorące!) źródła:

DSC05947.JPG

Mina Krzycha wyraża wszystko:

DSC05953.JPG

Lubię pływalnie z taką woda i takimi widokami !

DSC05955.JPG

wieczorem mamy „wieczorek z miejscową kulturą”, zaglądamy, uśmiechamy się i idziemy indywidualnie na piwo.

Kolejny dzień to bardzo wczesna pobudka i w końcu kanion!

cdn.

  • Like 9

Udostępnij tego posta


Odnośnik do posta
Udostępnij na stronach

Raf przypomniał mi jeszcze, że wzmiankowanej przełęczy stoją sobie (podobno) dwa najwyżej na świecie położone kible.

Oto one:

DSC05933.JPG

Nie mieliśmy potrzeby skorzystania, relacji szczegółowej więc nie będzie ;)

  • Like 4

Udostępnij tego posta


Odnośnik do posta
Udostępnij na stronach

Czas kończyć opowieść, bo już następna czeka niecierpliwie.

Jakoś to Peru idzie mi jak krew z nosa…

No nic, sprężam się zatem:

Dzień 10, czyli El Condor pasa, cokolwiek to znaczy

Pobudka skoro świt. pakowanie, śniadanie.

Śniadanie??

Nie wiem, kto z większym zdziwieniem patrzy na stół. Hiszpanie, czy my.

Stół jest nakryty na 4 osoby (mamy więc przewagę na d Hiszpanią, bo nas jest troje).

Nakrycie to zawiera: 4 małe bułeczki, jedną porcję masła podzieloną na 4 kosteczki o wymiarach 1 cm3 oraz spodeczek z łyżeczką dżemu.

Krzychu grzecznie pyta gospodynię, czy aby na pewno to wszystko jest dla nas ;)

Na szczęście przed nami Kanion Colca ;)

Zatrzymujemy się na chwilę w mijanym miasteczku, gdzie podobno codziennie rano miejscowe dzieci tańczą dookoła fontanny. Ciekawe, czy jak nie ma turystów, to też tańczą ;)

IMGP3006.JPG

Kończy się asfalt, autobus zapina 4x4, jedziemy dalej

IMGP3015.JPG

IMGP3024.JPG

IMGP3026.JPG

DSC05989.JPG

Podobno to pre-inkaskie tarasy uprawne:

IMGP3033.JPG

I docieramy na najbardziej znany punkt widokowy: Mirador Cruz del Condor.

Wszyscy turyści chcą tu być rano, kiedy kondory korzystają z porannego prądu wstępującego i wylatują do góry z dna kanionu.

Ale na razie kondorów brak.

Ale kanion jest ;)

IMGP3038.JPG

Oczywiście żadne zdjęcia nie oddadzą ogromu głębokości.

Ściany kanionu wznoszą się z lewej strony na ponad 3200 m nad poziom rzeki, zaś z prawej - na 4200 m.

Jest dwa razy głębszy od słynnego Wielkiego Kanionu Colorado, ale wcale nie najgłębszy. Tyle, że ten najgłębszy (też w Peru) jest bardzo trudno dostępny.

IMGP3077.JPG

rzeczka płynie sobie gdzieś tam, hen, 3 km niżej…

IMGP3042.JPG

DSC05997.JPG

Turystów na szczęście nie za dużo, kanion jeszcze widać ;)

DSC06001.JPG

DSC06004.JPG

Kondorów nadal brak. Śmiejemy się, że zaraz przyleci jakiś osobnik i zacznie krakać „un sol, un sol” , czyli „jeden sol”, i dopiero po zapłaceniu przyleci reszta ;) doskonale wpisywałoby się to w peruwiańskie łupienie turystów ;)

DSC06006.JPG

DSC06008.JPG

w końcu słyszymy: „El Condor, El Condor!”

no i jest:

IMGP3056.JPG

DSC06040.JPG

DSC06019.JPG

Upojeni widokami ruszamy na krótki spacer wzdłuż krawędzi kanionu (oczywiście barierek brak) i odsłaniają się przed nami jeszcze piękniejsze widoki.

DSC06050.JPG

IMGP3075.JPG

IMGP3082.JPG

IMGP3083.JPG

IMGP3085.JPG

IMGP3092.JPG

DSC06048.JPG

Przewodnik raczy nas opowieścią o odkryciu kanionu – aż zdumiewa, że było to tak niedawno.

A jego odkrywcami byli Polacy z krakowskiego klubu kajakowego AGH "Bystrze" podczas wyprawy kajakowej w 1981. Zresztą , zastał ich w Peru stan wojenny...

Uczestnicy wyprawy nadali w Kanionie Colca kilka nazw, zatwierdzonych następnie przez Instytut Geograficzny w Peru, np. Wodospady Jana Pawła II, Kanion Polaków czy Kanion Czekoladowy.

Uczestnicy wyprawy to prawie narodowi bohaterowie Peru, spotkał się z nimi prezydent Peru Fernando Belaúnde Terry. Nasz przewodnik stwierdził wprost: „Dzięki tym Polakom zarabiamy teraz dużo pieniędzy”.

Nasze pytanie o zniżki dla Polaków pozostało bez odpowiedzi :)

Powrót do Arequipy też był ładny:

IMGP3118.JPG

IMGP3109.JPG

IMGP3136.JPG

IMGP3138.JPG

Bardzo ładny, ekologiczny parkan kolczasty:

DSC06074.JPG

IMGP3140.JPG

IMGP3150.JPG

Prosta jak drut droga przez Altiplano:

IMGP3157.JPG

padało trochę:

IMGP3161.JPG

i na koniec wieczorny widok z okna hotelu. Widać nawet zarys wulkanu!

DSC06080.JPG

cd (chyba) n...

  • Like 7

Udostępnij tego posta


Odnośnik do posta
Udostępnij na stronach

Odcinek 11, czyli czas kończyć relację ;)

Następnego dnia postanawiamy ciut odpocząć od atrakcji, poszwędac się po mieście (czyli Arequipie), a wieczorem wsiąść do autobusu zmierzającego na północ.

Bo jakby nie patrzeć, czas na urlop powoli się kończy…

Łazimy po mercado, czyli rynku:

IMGP3172.JPG

nadal nieznane jest nam kilka rodzajów owoców:

IMGP3173.JPG

i chyba nie spróbowaliśmy jeszcze wszystkich odmian pyr:

IMGP3175.JPG

to też moglibyśmy jeść w dowolnych ilościach:

DSC06086.JPG

w knajpie próbujemy w końcu chichy (wym. czicza), czyli przefermentowanego (czyli alkoholowego ;) wywaru z kukurydzy. Tu akurat chicha morada:

chicha_morada.jpg

całkiem to smaczne i orzeźwiające.

Łazimy po Arequipie:

IMGP3179.JPG

podziwiamy taksówki:

DSC06093.JPG

oraz lokalny korowód (mamy luty = karnawał)

DSC06098.JPG

Chłopaki znajdują w sklepie żelaznym idealną pamiątkę z Peru – maczetę. Ciekawe, co na to służby lotniskowe ;)

Kupujemy w biurze podróży bilety do miasta Ica, jedyne 700 km.

Autobus nocny, sypialny, piętrowy, polecany przez wszystkich globtrotterów.

Górny pokład droższy, ale panie sprzedające zaklinają się, że niczym się nie różni. Siedzenia rozkładają się jak łóżka, kolacja i śniadanie w cenie.

Trzeba próbować ;)

Oczywiście na miejscu okazuje się, że owszem, siedzenia rozkładają się w pełni, ale tylko na górnym, droższym pokładzie… po raz n-ty zostaliśmy zatem zrobieni w Peru w przysłowiowe bambuko…

Jednak na komfort nie można narzekać ;)

IMGP3186.JPG

Krótka Jagna mieści się w całości, długi Raf wystaje ;)

Siódma rano wysiadamy w Ice, i łapiemy taxi do dzielnicy Huacachinero.

Takiej ładnej:

DSC06119.JPG

Na koniec peruwiańskich wojaży postanawiamy zaszaleć i po burżujsku rezerwujemy hotel. Prawdziwy hotel, nie hostel ;)

Taksówkarz oczywiście usiłuje polecić nam inny hotel , gdzie podobno jest „najlepsze disco w mieście”.

Na naszą odpowiedź, że niezbyt przepadamy za disco, natychmiast stwierdza:

„Nie szkodzi, i tak nie działa”.

Niesamowita elastyczność względem klienta ;)

Nasz hotel niczego sobie:

IMGP3242.JPG

Nie wiemy jak, ale Krzychu nawet tu zdołał jakoś wytargować rabat cenowy ;)

ponieważ jest wcześnie nie ma jeszcze wolnych pokoi i czekamy sobie przy basenie.

Tuż za płotem „malutka” wydma:

IMGP3187.JPG

jakieś nieznane ptaszki:

DSC06137.JPG

a tu koliber:

DSC06138.JPG

Chłopaki idą na wydmę, ja przysypiam na leżaku:

IMGP3191.JPG

Nagle budzi mnie recepcjonistka:

„Seniora, nie chciałaby Pani przejechać się na wydmy? Za darmo?”

Za darmo? W Peru nie ma takiego określenia!

„Jak to za darmo?”

„Mamy tu ekipę filmową i potrzebują białych statystów”

No to się wyjaśniło ;)

i tak to zaliczyliśmy główną atrakcję Iki, czyli przejazdy buggy przez wydmy.

DSC06173.JPG

Klatka dookoła, pasy 3-punktowe…

DSC06166.JPG

DSC06168.JPG

Nie wiem, czy tak jest zawsze, czy kierowca bardziej się starał na potrzeby filmu, ale…

wołami mnie nie zaciągną do tego więcej ;)

DSC06150.JPG

IMGP3218.JPG

IMGP3220.JPG

Buggie latało , fruwało w powietrzu, skakało po wydmach…

IMGP3209.JPG

a później kolejna atrakcja czyli sandboarding ;)

Krzychowi pozwolono zjechać na brzuchu:

IMGP3225.JPG

IMGP3227.JPG

IMGP3229.JPG

Po tym wszystkim musieliśmy pójść na piwo:

DSC06187.JPG

oraz wieczorną lampkę wina:

DSC06200.JPG

Rano jeszcze ciut byczenia się w słońcu:

IMGP3247.JPG

po czym 6 godzin w autobusie (tym razem dziennym) do Limy.

Na lotnisku mały zonk, bo mamy (promocja w końcu) kupione bilety do Brukseli, a lecimy tylko do Madrytu.

Panienka z okienka upiera się jednak, że nie może nadać bagażu do Madrytu, bo jej „system nie pozwoli”.

Tłumaczymy, gadamy, prosimy – na nic.

Mamy w Madrycie 2 h, może uda nam się odzyskać bagaże ;)

11 h w samolocie do Madrytu, poszukiwanie okienka Iberii, gdzie anulowali nam bilety do Brukseli i powiedzieli, gdzie odebrać bagaż. Uff…

Jeszcze tylko lot do Berlina i jazda do Zielonej Góry.

A na koniec Raf i Krzychu wyrównali wszystkie rachunki za pomocą peruwiańskich maczet ;)

IMGP3249.JPG

PS.

Sporo w tej relacji było marudzenia na ceny i podejście do turystów.

Proszę jednak nie obierać nas jako malkontentów czy też wymagających jakiś luksusów ;)

Po prostu zbyt często czuliśmy się jak dojne krowy, a regułą w turystyce są opisy nijak przystające do rzeczywistości.

Na jakiekolwiek uwagi odpowiada się „No co chcecie, przecież to Peru!”…

Niestety psuje to obraz kraju.

Poza tym, Peru to przepiękny kraj, gdzie znajdziecie nie tylko inkaskie zabytki, ale przede wszystkim fascynująca przyrodę – Andy, dżunglę, pustynię, Altiplano…

Polecamy!

Dziękujemy za uwagę

Jagna, Raf & Krzychu

  • Like 5

Udostępnij tego posta


Odnośnik do posta
Udostępnij na stronach

Żeby dodać komentarz, musisz założyć konto lub zalogować się

Tylko zarejestrowani użytkownicy mogą dodawać komentarze

Dodaj konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj nowe konto

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się tutaj.

Zaloguj się teraz

×