Jagna

Spokojnie, kopia zawsze jest;)

Rano okazuje się, że nie jesteśmy sami na polu namiotowym. Jest jeszcze jakiś kamper – widmo ;)

Efekt uboczny nocowania na nadrzecznej łące to kompletnie mokry namiot, więc rano intensywnie suszymy w słońcu:

A poza tym zmarzłam przeraźliwie, mimo spania w puchowym śpiworze w polarze ;)

Spaliśmy tuż obok małej elektrowni wodnej, która przyjemnie buczała całą noc ;)

Ruszamy dalej na południowy zachód.

Tracka już nie mamy, więc kierujemy się na azymut. Pewnie część leśnych dróżek była niezbyt legalna ;) ale widać ślady, że ktoś tu jeździ

Przejeżdżamy ponownie przez Charzykowy i ruszamy na zachód, tym razem polami:

ciut się kurzy ;)

Gdzieś na północ od Człuchowa:

Bardzo nam się podoba organizacja ruchu w Borach Tucholskich:

Bardzo dużo takich dróg tam!

Czasem trafiają się resztki starych bruków:

A czasem resztki ogromnych, przedwojennych folwarków, na które wpadamy wyjeżdżając z lasu:

Tu Łoża, zagubiona w lasach na zachód od Człuchowa.

Jaka kiedyś była dbałość o detale architektoniczne! Od razu widać, że nie krowy tu hodowali!

Jesteśmy na północ od Piły, więc korzystając z okazji nocujemy u znajomego (oczywiście motocyklisty).

Całkiem przyjemna knajpa motocyklowa w tej Pile. Na szczęście zdjęć z nocnego zwiedzania Piły nie mamy ;)

cdn.

Dalszą część dnia wstyd nieco opisywać, bo zachowujemy się jak przeciętni turyści.

Ale to wina Rafa, bo to on koniecznie chciał wdrapać się na Wieżycę oraz zobaczyć dom do góry nogami. ;)

Pogoda nam dopisuje, ale akurat w tym moemcie nie jestem z tego powodu szczęśliwa ;)

Wieżyca to najwyższy szczyt Kaszub, czubek moreny ze zlodowacenia Wisły ;)

Wieża niczego sobie:

Raf musiał użyć samowyzwalacza, bo Jagna powiedziała gromkie „NIE!” na dole ;)

Na swoje usprawiedliwienie powiem, że kiedyś się tam wdrapałam i mam na to jakiś 80 świadków spod znaku BMW ;)

Tuż pod Wieżycą znajduje się skansen (?) w Szymbarku.

To takie nie-wiadomo-co dla turystów. Jest tu wszystko.

Najdłuższa deska na świecie:

Przy okazji nazwana stołem noblisty:

Trochę opowieści o Syberii i wojennych wywózkach na Sybir:

I ogólnie o wywózkach:

coś o misiu Wojtku:

trochę zabudowy regionalnej:

No i hotel ;)

Jest jeszcze replika bunkra I domki kanadyjskiej Polonii. Misz –masz ogólny.

Najciekawsze jest to:

czyli dom do góry nogami

Błędnik w środku szaleje, choć podłogi są poziome, to i tak ma się wrażenie, że zaraz się upadnie ;)

i lepiej się dobrze trzymać ;)

wychodzi się z reguły dość chwiejnym krokiem ;)

Jednym słowem – kombinat turystyczny. Dobrze, że byliśmy poza sezonem ;)

Ale parking dla motków jest, i to za darmo!

Po zaspokojeniu potrzeb turystycznych Rafa możemy znów zanurzyć się w lasy i jechać lekkim offem na południowy zachód.

Mamy upatrzone leśne pole namiotowe, którego jednak nie udaje się nam namierzyć.

A ponieważ strona www „leśnych pól” nie chce współpracować z komórką, nie było jak sprawdzić, co pomyliliśmy.

Kierujemy się zatem na kolejne pole, w miejscowości o prześlicznej i sympatycznej nazwie „Męcikał”.

Pole w Męcikale na szczęście jest, nad samą Brdą. Co niestety jest minusem, bo to jedyna zimna i okropnie wilgotna noc przez cały wyjazd.

Ale tradycji stało się dość, jakieś mikro-ognisko na mokrych patykach zdołaliśmy odpalić.

Odwiedził nas lis oraz dwa koty, z czego jeden miał również plany noclegowe, ale Raf zamknął mu namiot przed nosem ;)

cdn

Wieczorem zapada decyzja o rezygnacji ze zlotu w Białej.

Musielibyśmy zacząć już jechać na południe, a później drzeć asfaltami 500 km.

500 km w jeden dzień DRką praktycznie bez gąbki na kanapie ? Aaałaaaa …

Biała następnym razem, teraz pokręcimy się jeszcze tu, i powoli, offem wycofamy się na z góry upatrzone pozycje, czyli zachód ;)

Rano szybki montaż nowego obuwia:

Z czystym sumieniem polecamy chłopaków z Hard Enduro w Kartuzach:

I w nowych laczkach można eksplorować okolice ;)

Jagnie wpadł wieczór wcześniej w ręce w pensjonacie lokalny przewodnik, a że czyta wszystko co jej wpadnie w ręce (włącznie z etykietami na słoikach), to wyczytała kilka ciekawostek.

Niektóre zaraz zawiodą nas na manowce ;)

Ale najpierw – najmłodszy zamek w Europie.

Ba, może nawet na świecie!

Czyli niespełniony zamkowy sen pana Kazimierczaka:

Najlepsze jest to, że pozwolenie na budowę mówiło o małej pracowni artystycznej ;)

Właściciel jednak uważa się za pokrzywdzonego przez władzę i państwo. I odwołuje się od decyzji o rozbiórce.

Władze nieco się ugięły, i po dostarczeniu projektu budowlanego (bo to wszystko było budowane ot tak) podobno zezwoliły na kontynuację prac pod jakimś warunkiem (uzupełnienie projektu).

Inwestor nie uzupełnił i w 2013 uprawomocniła się decyzja o zakazie dalszych prac.

Brama wjazdowa wielkości mojego domu ;)

Ciekawe, jakie będą dalsze losy budowli.

Ciężko jednak ukryć , że pasuje do Kaszub jak pięść do nosa.

Ale niestety w PL ład przestrzenny nie jest priorytetem władz…

a tu jeszcze z sieci wyszukana fota z góry.

Małe toto nie jest ;)

Oczywiście na obiekt obowiązuje zakaz wstępu, teren prywatny itp. ;)

Wychodząc, spotykamy Niemca, który pyta nas o szczegóły.

Nie bardzo wiedzieliśmy, jak mu to zjawisko wytłumaczyć ;)

Ruszamy dalej, trackiem wymyślonym dzień wcześniej na podstawie wspomnianego przewodnika oraz staruteńkiej mapy.

Jagna, na swoje i Rafa nieszczęście, wyczytała o jaskini.

Jaskinia na północy Polski, w dodatku w osadach żwirowych? Geolog nie daruje, musi dotknąć ;)

Jedziemy dalej na północy zachód.

Track wiedzie drogami gruntowymi ode wsi do wsi.

W każdej wsi widzimy piękne drogowskazy na wszelkie możliwe atrakcje turystyczne, w tym Groty Mirachowskie.

Ostatni raz w Mirachowie, gdzie piszą „2 km prosto”.

No to jedziemy. Po 2 km jednak nic nie ma. Wracamy, raz jeszcze i znów nic.

Trudno, jedziemy na kreskę.

Groty mają być tuż za Ameryką:

Ale droga do Ameryki jest mało uczęszczana i nieco zarosła:

Za zakrętem dowiadujemy się, dlaczego.

Bo droga się osunęła w dół ;)

Trudno, powrót.

I tak próbujemy jeszcze ze 4 razy.

No nie, ja tych grot nie daruję!!!

W końcu stajemy przy leśniczówce, bo z mapy wynika, że groty powinny być gdzieś hen w lesie, a oczywiście jest zakaz wjazdu.

Napotkany leśniczy jest normalnym człowiekiem i obiecuje, że nie będzie nas widział, jak wjeżdżamy do lasu ;)

Droga leśna okazuje się brukowana. Gdyby nie wskazówki leśniczego, w życiu byśmy tych grot nie znaleźli.

W głowie kołacze mi się pytanie: po co opisywać (nawet w obcych językach!) jaką atrakcję, której nie sposób znaleźć? Po co robić drogowskazy, które nagle się urywają i nigdzie nie prowadzą?

Gdyby ktoś był zainteresowany (groty nie-geologów raczej nie powalą z nóg), to należy kierować się na rezerwat Lubygość.

a oto i same groty:

Groty powstały w warstwie żwiru, który został częściowo scementowany węglanem wapnia (taki scementowany żwir to zlepieniec).

Dla fachowców ciekawe warstwowania:

a po drodze spotykamy kawałki zlepieńca, nie do odróżnienia od betonu ;)

W każdym razie na Pomorzu są jaskinie o takiej samej genezie i zdecydowanie bardziej godne zwiedzenia :)

cdn.

aaa, to nie lubię ;) znaczy kaszy gryczanej nie lubię ;)

Na Hel jedziemy ciut szutrami, reszta boczne asfalty, no a na koniec prosta nuuuuda ;)

Przekonuję się o szybkiej potrzebie wymiany opony oraz klocków, bo mało nie parkuję w klapie samochodu jadącego przede mną, który nagle przypomina sobie, że miał skręcić.

Dobrze, że nic nie jechało z naprzeciwka i mogłam go wyminąć…

Bałtyk we wrześniu

Raf spełniający swoje marzenie:

Dobijamy do właściwego Helu. Skoro we wrześniu nie ma gdzie zaparkować, to jak tu jest w lecie?

Chyba nawet nie chcę tego wiedzieć ;)

Jakby co, to na Helu byłam. I starczy.

Wszędzie stragany i pamiątki

Ale rybka była przednia, fakt ;)

Wracając zahaczamy o Rozewie.

Jest tu latarnia:

i dość wysoki klif.

Na geografii mnie uczyli, że Rozewie to najbardziej na północ wysunięta część Polski.

A tymczasem:

Znad morza wracamy na kreskę – nie mamy już tracka.

Pagórki, jeziorka, zielono, niebiesko, ładne te Kaszuby ;)

Nawet nie chciało nam się aparatów wyciągać ;)

A wieczorem robimy sobie krótki spacer po Kartuzach.

XIV wieczna kolegiata Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny:

I zakupy w Biedronce.

„czterdzieści dwa pięćdziesiąt, jo!”

„proszę”

„Dziękuję, jo!”

Lubię Kartuzy ;)

No właśnie, mam rzut beretem do Pstrąża, a nigdy nie byłam i pewnie już po ptokach, bo intensywnie burzą.

Przejechaliśmy offem (no dobra, lajtoffem ;) ) całkiem spory kawałek i szczerze mówiąc jesteśmy całkiem zmęczeni.

Ja ogólnie, a Raf narzeka na kanapę (było sprzedawać Afrykę?), a dokładniej na stan swoich czterech liter.

Podczas wieczornych zakupów w Kartuzach zapada decyzja. Szukamy czegoś pod dachem i zostajemy na 2 noce, żeby jutro polecieć na pusto na Hel.

Hel jest niespełnionym marzeniem człowieka z południa, czyli Rafa ;)

Znajdujemy pierwszy lepszy nocleg na Google Maps i okazuje się być strzałem w dziesiątkę. Ładny pensjonat na skraju Kartuz, a właściciel enduro-maniak ;)

Bardzo podoba nam się śpiewny kaszubski akcent (choć z kaszubskiego słownictwa słyszymy tylko „jo” na końcu każdego zadania ;) )

Wieczorem stwierdzamy, że DR nie ma już w zasadzie z przodu kostek. W teren może jeszcze, ale na asfalcie katastrofa.

A tu planowane odwiedziny w Białej i asfaltowy powrót do domu, czyli jakieś 1000 km razem.

A w domu opona wyglądała na taką, co jeszcze pożyje…

Co robić? Kombinujemy, myślimy, googlujemy, piszemy na forum. Tymczasem rozwiązanie czai się za rogiem w postaci sklepu Hard Enduro w Kartuzach ;) Jo!

Rano zamawiamy oponę i ruszmy na Hel. To co jest musi starczyć ;)

W pięknych okolicznościach przyrody i pogody postanawiamy wyregulować łańcuchy

DRkowy wygląda ok., ale szarpie. Po podciągnięciu przestaje ;)

Problem braku klucza 24 rozwiązujemy z pomocą 2 złotych:

Słaba ta polska waluta, naprawdę ;)

Teraz czas na KTMa, prosto po pierwszym przeglądzie.

Nie wiemy, czy panowie z serwisu sprawdzali napęd i czy używali przy tym klucza dynamometrycznego.

Wiemy natomiast, do czego nadaje się KTMowy klucz z narzędziówki ;)

Tak więc KTM pojechał dalej bez regulacji ;)

Jo!

Wstawię wszystkie tracki na końcu, muszę korektę zrobić, żeby nikt znów w Kępę Zagajną nie wjechał ;)

Google twierdzi, że poniższe zdjęcie zostało zrobione o 5:30 rano.

Nie wiem, z pewnością ja byłam wtedy w ciepłym śpiworze w namiocie.

Mimo bliskości wody, noce są ciepłe i suche, fajny ten wrzesień ;)

poranne mgły:

rano ruszamy znów na track, mniej więcej równolegle do DK 22, w kierunku Chojnic.

Może w końcu uda się dotrzeć na te legendarne Kaszuby ;)

Betonowa droga z lat 30.tych i ochrona przeciwczołgowa. Ciekawe, czy jeszcze działa ;)

W okolic Bornego musimy jeszcze powalczyć z drogami leśnymi (ale dopuszczone do ruchu), gdzie na szutrze znajdują się resztki asfaltu, niekiedy wystające na 10 cm.

Slalom to mało powiedziane.

Ale dalej jest lepiej.

Niekończące się leśne dróżki

Jagna i jej ulubione wersja of fu, czyli lajt-off ;)

Gdzieś przed Człuchowem trafił nam się ulubiony motyw tracka robionego palcem po mapie, czyli oficjalnie droga jest, a realnie, no cóż ;)

Ale przecież widać, że jakiś traktor jechał jakiś czas temu, no to co, ja nie dam rady?

Ale kilkaset metrów dalej krzaki były wyższe od Rafa, więc wybraliśmy jazdę ścierniskiem.

Obiad w Chojnicach i kierujemy się na północ.

Można powiedzieć, że w końcu jesteśmy na Kaszubach!

Pogoda robi się bajeczna:

Tylko ciut offa nam zakostkowali!

Jedziemy cały czas na północ wzdłuż jeziora Charzykowskiego:

Dróżki rewelacyjne

Raf szaleje na KTMie, moja DR tyle nie wyciąga ;)

Nie wiem, po czym takie czerwone rżysko: (ale z chęcią się dowiem ;) )

Taaa daaaam! Swornegacie do już stuprocentowe Kaszuby!

ruszamy w szuter-autostrady (legalne!) na północ.

Mostek nad Brzycą:

Piękne lasy, piękne szutry, piękne Kaszuby.

Laska też piękna ;)

W lasach są zagubione małe wsie, albo pojedyncze gospodarstwa.

Układając tracka, byłam pewna, że w dużej mierze prowadzi lokalnymi asfaltami (tak wyglądało na zdjęciach satelitarnych), a tu proszę - piękne szutry i piachy!

Jedna z takich zagubionych wioseczek:

Myślałam, że do Kalisza ciut dalej ;)

I w prawo ładnie, i w lewo!

Jadąc trackiem na północny wschód widzimy dziesiątki pięknych dróg we wszystkie strony. Jest potencjał na dłuższe latanie!

cdn

Na początku 1945 żołnierze niemieccy opuścili Groß Born, po czym zajęła je Armia Czerwona.

Utworzono tu doskonale strzeżoną bazę Północnej Grupy Wojsk. Mimo że obszar ten został w 1945 formalnie włączony do Polski, a w ewidencji gruntów figurował pod nazwą „tereny leśne”, to faktycznie był on oderwany od Polski.

Do 12 października 1992 wojsko radzieckie (później już rosyjskie) liczyło 15 tysięcy żołnierzy. W kwietniu 1993 miasto zostało przekazane polskim władzom cywilnym i rozpoczął się proces zasiedlania.

Teraz miasto liczy prawie 4,5 tys. mieszkańców.

Borne to schludne, ładnie rozplanowane miasteczko składające się z kilkudziesięciu bloków – przedwojennych koszarowców.

Na mnie zrobiło wrażenie nieco sanatoryjne ;)

Podobno przeprowadziło się tu dużo górników na emeryturze, może dlatego ;)

Nico gorzej jest na obrzeżach, gdzie można znaleźć jeszcze niezamieszkałe budynki, choć nie są to jakieś rozpadające się ruiny. Po prostu opuszczone budynki.

Najważniejsze dwa „zabytki” niestety są w najgorszym stanie.

To ruiny (w zasadzie fundamenty) willi Guderiana – jednego z najważniejszych hitlerowskich generałów, oraz kasyno.

Pamiętam, jak w 2003 był to po prostu zamknięty budynek – do remontu.

A teraz? Ehhh… Kolejny przykład, że trudno zmusić osobę prywatną o dbanie o zabytki…

a w środku takie smaczki, jak sala koncertowa na 1000 osób.

Chyba nie musze pisać, że Rosjanie oddali nam to w stanie bdb?

Tu jeszcze przedwojenny stan:

Na szczęście większość budynków w mieście jest użytkowana i wygląda tak:

Choć da się zauważyć mnóstwo mieszkań na sprzedaż.

Dla zainteresowanych całkiem fajny artykuł.

my postanawiamy zajrzeć na leśne pole namiotowe, którego koordynaty mamy w Garminie.

Zakupy w Biedronce (motków pod sklepem pilnuje nam miejscowy żulik-inteligent, przy okazji przeprowadzając z nami bardzo interesującą rozmowę), tradycyjnie śledź w tomatach w puszce + białe wytrawne i możemy jechać.

Jedziemy na zachód, betonową drogą, zapewne również made in III Rzesza.

Gdzieś po prawej nad jeziorem Pile, ma być pole. Tyle, że nie ma żadnej drogi w bok. Coś nie tak.

Już mam zawracać (niestety mapa leśnych pól namiotowych online na telefonie nie chce działać i nawet nie ma jak sprawdzić), gdy Raf zauważa ścieżkę w bok.

I nawet po kilkuset metrach jest znak „do pola namiotowego”

A pole normalnie pięciogwiazdkowe!

- a kupiłaś zapałki?

- eeee, myślałam, że Ty kupisz…

No pięknie. mamy kuchenkę, mamy garnczek od Kuby i co?? Znów będziemy skazani na wino?

I bez ogniska?

Mamy jednak szczęście. Na pola zajeżdża na chwilę terenówka, a my napadamy kierowcę z pytaniem o zapalniczkę.

Jesteśmy gotowi odpalić nawet papierek od zapaliczki samochodowej, kiedy pan z uśmiechem wręcza nam zapałki. Miłego ogniska!

Uff, znów nas ktoś „ratuje” ;)

I możemy spędzić romantyczny wieczór przy ogniu, w środku lasu...

cdn.

Z Kłomina (zatrzymujemy się tylko przy pomniku ofiar oflagu) lecimy asfaltem do Bornego.

Kamyk dzień wcześniej opowiadał nam o Kłominie i coś wspominał o pieknych wrzosowiskach.

Mmmm, wrzosowiska we wrześniu... może być pięknie ;)

Tyle, że nie do końca załapaliśmy gdzie one są ;)

Za to widzimy znak leśny na wieżę widokową i piękny szuter. Od razu skręcamy, choć to w bok od naszego tracka.

Czy już pisałam, że w końcu mamy pogodę?

Czy to nie przypadkiem rzeczone wrzosowiska??

Sesja foto w takich okolicznościach przyrody obowiązkowa ;)

KTM się pręży ;)

Fragment sesji dla Rafa i jego nowego nabytku:

Na mojej DR to już nie robi wrażenia ;) Właśnie jej przeleciało 35 000 ;)

Droga przez wrzosowiska ma chyba 7 km

I czasem są ślady asfaltu

Tu właśnie ćwiczył Rommel z Afrika Korps.

I na pewno testowali tu BMW i Zündappy, głowę daję ;)

Leśny (ale legalny) szuter krzyżuje się z gminną drogą, która zakręca na północ i znów prowadzi nas w stronę Bornego.

Ciężko określić typ nawietrzni. Na pewno był tu kiedyś asfalt. Zostało go jakieś 30-40%, ale podbudowy tłuczniowej brak.

Obstawiam, że to wyrób radziecki ;)

Jazda przypomina slalom i naprawdę byłoby dużo lepiej gdyby tych resztek asfaltu nie było.

Dojeżdżamy w końcu do Bornego Sulinowa i doznaję lekkiego szoku, szczególnie po Kłominie.

Borne jest:

-ładne

-zadbane

-czyste

-zielone

- i ma Biedronkę ;)

I znów mały, tym razem rysunkowy ;) rys historyczny ;)

Uwielbiam stare mapy.

Mogę godzinami analizować przedwojenne mapy zachodniej Polski i porównywać.

(choć niestety porównanie to wypada najczęściej na niekorzyść. Był folwark - nie ma. Był młyn â- nie ma. Była fabryka - nie ma...)

Borne Sulinowo powstało pod koniec lat 30. XX wieku, nie załapało się więc na wydruk najważniejszej niemieckiej mapy - Meßtischblatt.

Ale znalazłam je w pełnej krasie na amerykańskiej sztabówce z 1952, zapewne kalce mapy niemieckiej.

Widoczny cały zamysł miasta.

A tak prezentowało się Borne według map polskich (do dziś nie wydano nowej mapy topograficznej!)

Oczywiście, gdyby wtedy ktoś chciał tę "wioseczkę" odwiedzić, to i tak by go cofnęli na szlabanie ;)

A tak Borne wygląda na aktualnej, cyfrowej mapie.

W Bornym nie zmieniło się prawie nic od 90 lat, a jaka różnica na mapach ;)

Tyle kartografii :D

cdn.

PS - ciekawa jestem, co o takich radzieckich miejscowościach wiedzieli okoliczni mieszkańcy?

Jedziemy przez niekończące się lasy dawnego województwa pilskiego. Czasem się zastanawiam, czy tu w ogóle ktoś mieszka ;)

Dojeżdżamy do miejsca, gdzie w latach „zimnej wojny” przechowywano głowice jądrowe do rakiet.

To jakieś 10 km na północ od Wałcza. Oczywiście wtedy ściśle tajne.

Dziwna to była niepodległość, kiedy obce wojska robiły u nas, co chciały…

Niewiele się zachowało, a szkoda.

Jak się ma latarkę, można się wczołgać do środka.

Ja miałam okazję tam być, kiedy nie było to jeszcze zasypane, chyba w 2003.

I wyglądało to wtedy jakoś tak:

Miałam okazje widzieć fotki zrobione tuż po opuszczeniu obiektu przez Rosjan. Były w stanie idealnym.

No cóż, złomiarze dali radę nawet pancernym drzwiom, podobno odpornym na WSZYSTKO ;)

Wyglądało to tak (zdjęcie z innego, zachowanego obiektu):

Ja się czasem zastanawiam: był sobie obiekt, który teraz przyciągałby turystów. Wystarczyło pilnować przed złomiarzami.

Czego zabrakło? Wyobraźni? Pieniędzy na 2 etaty ochroniarzy? Ehhh…

Resztki (niestety nie robiące wrażenia, chyba, że wejdzie się do środka, ale oczywiście jest to nielegalne) są dobrze oznaczone i opisane – jeden plus.

Ruszamy dalej na północ, w stronę Bornego.

Przed nami nieistniejące już miasteczko, obecnie osada leśna Kłomino, zamieszkała przez 12 osób.

Uwaga, będzie rys historyczny ;)

W latach 30tych XX wieku, kiedy Rzesza Niemiecka zaczęła myśleć o podbiciu Europy, powstało mnóstwo nowych koszar i innych obiektów wojskowych na wschodnich rubieżach Niemiec.

Borne Sulinowo, Kłomino, Żagań, Tomaszowo, Wędrzyn – można by tak długo wymieniać.

Większość tych obiektów po wojnie nie straciła charakteru wojskowego, ale zmieniła właściciela i nie byli to niestety Polacy.

Borne Sulinowo to dawna niemiecka wieś Linde, przemianowana później na Groß Born. Już w 1919 założono na południe od Linde poligon, a w latach 30. wysiedlono ludność i wybudowano koszary.

1936 zakończono budowę miasteczka militarnego dla szkoły artylerii Wehrmachtu, którego otwarcia dokonał 18 sierpnia 1938 Adolf Hitler.

W garnizonie Groß Born stacjonowały jednostki dywizji pancernej Heinza Guderiana. Na poligonie ćwiczyły oddziały Afrika Korps dowodzone przez gen. Rommla.

Na południe od Bornego istniał obóz niemieckiej Służby Pracy, zwany Westfalenhof. Później zorganizowano tam obóz jeniecki.

W listopadzie 1939 roku w stalagu znajdowało się 6 tysięcy polskich jeńców wojennych oraz 2300 cywilów aresztowanych na terenach Polski.

W 1940 roku miejsce to zajął Oflag II D Gross-Born. Do polskich jeńców dołączyli Francuzi i Rosjanie.

Przetrzymywany był m.in. Leon Kruczkowski, a także trafiła tu duża część żołnierzy powstania warszawskiego. W lutym 1941 w obozie było 3731 Francuzów, a w styczniu 1945 – 5391 Polaków.

W okresie powojennym rozebrano 50 budynków poniemieckich, by odzyskać cegłę do budowy Pałacu Kultury w Warszawie. Po przejęciu przez Rosjan Westfalenhof przemianowano na Gródek, wybudowano tu bloki, szpital, garaże, sklepy i kino.

Miasto opustoszało dopiero w 1992 roku, kiedy wyjechali stąd ostatni żołnierze rosyjscy. Nazwano je Kłomino.

Jeden z przedwojennych budynków przejęło nadleśnictwo, kilka jest prywatnych.

Pozostały dwie ruiny:

Ta lepiej utrzymana:

Podsumowując: Rosjanie pozostawili nam 20 lat temu kompletne miasteczko. A teraz mamy krajobraz postapokaliptyczny…

Nie mogłam wyjść ze zdumienia, jakim cudem w całości uchowała się poniemiecka droga z kostki granitowej, kilkukilometrowa.

Teren dookoła resztek Kłomina zarasta lasem i tylko gęsta sieć dróg zdradza, że coś tu było.

I na tym kompletnym odludziu o mało co nie przejechał mnie na skrzyżowaniu LandRover leśniczego. Ani on, ani ja nie spodziewaliśmy się, że coś może z boku wyjechać…

Na szczęście zdołałam wyhamować i auto przejechało metr od mojego przedniego koła…

Ruszamy do Bornego. Czas zobaczyć jakieś lepiej zachowane budynki ;)

cdn.

Bunkry co prawda były, ale i tak było… fajnie było!

Lało całą noc. No cóż, nie będzie się za to kurzyło ;)

Zakręcamy na wschód w stronę Tuczna, bynajmniej nie asfaltem ;)

Nie kurzy się, faktycznie ;)

W okolicy kupa leśnych dróg dopuszczonych do ruchu, to te z zielonego drogowskazu:

Piękne , lajtowe offy, od czasu do czasu mijamy jakieś wioseczki na środku niczego i zastanawiamy się, z czego ludzie tu żyją.

Zamku w Tucznie chwilowo nie obejrzymy, remont

Łapie nas krótki deszcz (wrzesień w końcu), ale nie zdążył nas przemoczyć.

Dalej na wschód, równolegle do DK 22:

Mając na uwadze ostatnią fascynację Rafa historią II wojny na ziemiach zachodnich, wynalazłam po drodze ciut miejsc godnych uwagi.

Tuż za Tucznem, w Strzalinach, można pooglądać zniszczone bunkry na tzw. Wisielczej Górze.

Bunkry były częścią umocnień Wału Pomorskiego i jeden z największych obiektów tego typu. Powstały w latach 1935 – 1938 r.

Obiekt był oblężony w 1945 przez Armię Czerwoną. Bunkry zostały po wojnie wysadzone ale zostały ocalone częściowo podziemia, które można dziś zwiedzać.

Na zwiedzanie się nie załapaliśmy, trzeba by się wcześniej umówić.

Tu więcej info

Jadąc takim asfaltem ma się wrażenie że to obszar zapominany przez boga i ludzi…

... a ja mam jeszcze skojarzenia z The Walking Dead ;) tylko liści na drodze brakuje ;)

Dojeżdżamy do Wałcza, gdzie krzyżują się w centrum miasta dwie krajówki.

Oj, fajniej było w lesie, niż w korkach!

Jemy szybko obiad i wynocha z miasta ;)

Kolejne bunkry przed nami.

Tym razem porządne, do zwiedzania.

Taaa, tyle, że poniedziałek to dzień święty muzealników ;)

Więc tylko przez płot:

Bunkry, położone przy ulicy Południowej w Wałczu, to także fragment umocnień Wału Pomorskiego.

Obiekty wybudowane w latach 1932 – 1935 miały za zadanie bronić nie tylko Wałcza, ale także szosy biegnącej w kierunku Piły oraz linii kolejowej.

W ich skład wchodzi kilkanaście obiektów. Trzon stanowią dwa schrony typu B tzw. B – Werki.

Więcej info tu.

Robimy małą pętelkę na północ, bo Raf nigdy nie był w Bornym Sulinowie.

A ja byłam tam ostatnio chyba w 2001, kiedy miasto było jeszcze na wpół opuszczone. Ciekawe, ile się zmieniło.

Ale najpierw trzeba załadować kolejnego tracka, bo pierwszy za nami.

cdn.

Ja się za podróżniczkę nie uważam, ale odpowiem ;)

Nie mamy kamerki, raz była pożyczona (do Namibii).

Jakoś nie przepadam za oglądaniem siebie i drogi na wizji ;)

Aparaty wyjmujemy co jakiś czas. Z tego wyjazdu jest ich wyjątkowo mało, bo jakoś nie miałam ciśnienia na foty...

Na północ od Puszczy Noteckiej, gdzie było raczej płasko, zaczynają się lekkie pagórki i Drawieński Park Narodowy.

Daaawno temu tam byłam, w czasach, kiedy moje 2 kółka nie miały jeszcze silnika ;)

Rower miał tę przewagę, że mogliśmy wszędzie wjechać, tu niestety mocno się gimnastykowałam, żeby track omijał asfalt i był legalny.

Mandat w parku narodowym mógłby boleć ;)

Okazuje się jednak, że sporo dróg leśnych ma znaczki „dopuszczone do ruchu kołowego”. Fajne to!

Droga na północ wzdłuż Drawy. Drawa po mojej prawej, gdzieś hen w dole. Ale widzimy kajakarzy ;)

Przejeżdżamy przez piękne wioski, do których nawet nie asfaltu. Widać, że większość domów przerobiona na letniskowe…

Przeskakujemy DK22 i dalej na północ. Wjeżdżamy do Drawieńskiego Parku Narodowego

Podobno mogą nas zaatakować niebezpieczne drzewa. Będziemy ostrożni!

Mamy plan objechać park od zachodu i północy.

Nie-asfalty okazują się być brukiem.

Raf zadaje swoje nieśmiertelne pytanie: skąd oni brali tyle kamieni? i jedziemy dalej

Bardzo trzęsie na tym bruku, aż zdjęcie rozmyte ;)

Las głównie bukowy, jest więc dość mrocznie ;)

Kto wie, może za klika lat trzeba będzie jechać z maczetą ;)

Niekończące się bruki… Już nas wszystkie plomby bolą ;)

Do tego zaczyna padać.

Stwierdzamy patrząc na prognozę pogody: trzeba poszukać noclegu pod dachem.

Wydawać by się mogło, że w tak turystycznej okolicy będzie agroturystyka za każdym rogiem, ale mocno się rozczarowujemy.

Coś mi się przypomina, że w Barnimiu powinno coś być, ale nie ma nic.

Za to wykonałam popisowy numer (normalnie zaćmienie umysłu chwilowe), hamując tyłem na mokrym, drewnianym moście nad Drawą.

Oczywiście skończyło się tak jak musiało, czyli pięknym ślizgiem bokiem po mokrych deskach :)

(dla usprawiedliwienia muszę dodać, że był to pierwszy i ostatni upadek tej wycieczki)

Na szczęście DR jest odporna na takie wydarzenia, skończyło się siniakiem na łydce.

A nocleg znaleźliśmy dopiero w pensjonacie Drawnie, korzystając z Google Maps, bo przecież w niedzielę po południu informacja turystyczna nie jest otwarta.

I wtedy zaczęło lać na całego ;)

cdn.

Jesteśmy nieco zdziwieni brakiem znaków na DW 161 do Przedborowa, którą Raf jechał rok temu. Fakt, z drugiej strony.

Ale nic to, mamy przecież Garmina oraz track po DRODZE WOJEWÓDZKIEJ.

Taaaa.

Za wsią z drogi brukowanej robi się polna, a na niej znak „tylko dla mieszkańców Kępy Zagajnej” .

Hm. Droga wojewódzka tylko dla mieszkańców?

Trudno, udajemy, że nie widzimy tego znaku. Jedziemy.

Po kolejnych kilkuset metrach znak „teren prywatny”. WTF?

Droga robi się coraz cieńsza, trawiasta, aż kończy się pastuchem w poprzek.

No przecież nikt tu nie jeździ! A Garmin oraz Google twardo twierdzą: jesteś na DW 161.

Kępa Zagajna jakiś kilometr przed nami. Widać nawet kawałek dachu. Tylko jak tam dojechać??

Próbujemy przez prawie godzinę. Wzdłuż torów (nasyp), wzdłuż linii energetycznej (rzeczka), w końcu rezygnujemy i robimy odwrót.

Początek DW 161 Anno Domini 2016 w pełnej krasie:

Wszystko pięknie, tylko chyba musimy wrócić aż do Drezdenka, żeby dalej jechać trackiem.

Ale przypomina mi się, że od tego pięknego bruku odchodziły w bok drogi leśne z drogowskazami. Czyli legalne.

Przed objazdem ratuje nas droga z Sarbinowa do Przedborowa OBOK Kępy Zagajnej.

I nawet ma ciut asfaltu na bruku:

a później po prostu leśny szuter.

Od drugiej strony też zakaz wjazdu. Zlikwidowali drogę, czy co?

Koniec końców wyjechaliśmy tam , gdzie powinniśmy, czyli w Przedborowie.

I mkniemy dalej szuter-autostradą na północ, w stronę Drawy :)

A wieczorem udaje mi się wygooglować, o co chodzi z tą nieszczęsną drogą, która jest jednocześnie i wojewódzka i prywatna.

I od stycznia 2016 nieprzejezdna.

Takie rzeczy tylko w Polsce ;)

http://www.fakt.pl/wydarzenia/polska/droga-wojewodzka-wiedzie-przez-podworko-miedzy-domem-a-stodola/8j6jmjz

Po interwencji w telewizji Zarząd Dróg Wojewódzkich rozwiązał problem.

Zdjął oznaczenia DW 161 :)

Ale Google Maps jeszcze nie jest na bieżąco.

Folwark Kępa Zagajna i DW 161 przechodząca przez samiuśki środeczek:

ciekawe, czy gdzieś w Polsce jest taka druga ;)

cdn.

Piękna wojewódzka dopiero będzie ;)

Pustynny piasek przynudził nieco chyba ;)

Takie rzeczy tylko w Polsce, czyli droga wojewódzka, której nie ma

Rankiem pole namiotowe jest puściutkie – za to kochamy leśne pola namiotowe ;)

Poranne pogaduchy, śniadanie, pakowanie, i już po 2 godzinach można jechać

Przy śniadaniu uświadamiam sobie, że owszem, mamy z czego pić wino (kubeczki forumowe zostały wyparte przez te z Orzeppentreffen, bo termiczne), ale nie mamy w czym ugotować wody.

QbaR07 ratuje nam życie pożyczając garnczek. Qba, dzięki raz jeszcze. Myśleliśmy o Tobie przy każdej herbacie ;)

Jedziemy kawałek wszyscy razem, na północ, fajnym zakręciarskim asfaltem, po czym my odbijamy w krzaki.

Chłopakom weekend się kończy, a my dopiero na początku urlopu ;)

W Puszczy Noteckiej mnóstwo łatwych dróg gruntowych, ciągnących się kilometrami:

Czasem na skrzyżowaniach dziwię się, dlaczego akurat ta w lewo jest legalna, a ta w prawo nie, skoro są identyczne.

Ale różnica jest zasadnicza. Jedna jest gminna (=publiczna), a druga leśna (=czasem płatna) ;)

Czasem fajne bagienka mijamy:

Nagle, pod Drezdenkiem atakują nas znaki i asfalt. Skrzyżowanie ze ścieżką rowerową w stylu autostradowym ;)

i w dodatku trzeba tym rowerom ustąpić pierwszeństwa!

Za Drezdenkiem mamy zaplanowany mały objazd krajoznawczy.

Przy „rysowaniu” tracka Raf wołał od czasu do czasu: „jedźmy jeszcze tam, tam jest fajnie”.

I tym sposobem mamy jechać drogą wojewódzką przez Kępę Zagajną. Piaszczystą drogę wojewódzką odkrył kiedyś Raf przy okazji badań pod stację bazową telefonii komórkowej.

Piaszczysta droga wojewódzka – brzmi nieźle, jedziemy.

Już w Drezdenku znaki ostrzegają, że DW 164 jest w złym stanie technicznym i zalecają objazd przez Mierzęcin.

„Zły stan techniczny drogi” to nasz ulubiony termin!

Oj tam, zaraz zły stan techniczny.

Ja myślę, że bardzo dobry.

Jak na przedwojenny bruk oczywiście ;)

Gdyby ktoś nie wierzył, że wojewódzka:

Droga jest malownicza, coraz węższa i ruchu na niej brak.

Tylko trochę trzęsie ;)

ale można się dowolnie rozglądać i zauważyć różne fajne rzeczy:

Po kilkunastu wytrzęsionych kilometrach dojeżdżamy do cywilizacji, czyli zapadłej wsi Podlesiec, gdzie DW 164 ma swój koniec dochodząc do DW 161.

I jest nawet kawałek asfaltu!

Przejeżdżamy przez piękne ruiny dawnego PGRu:

I jesteśmy nieco zdziwieni brakiem znaków na DW 161 do Przedborowa, którą Raf jechał rok temu.

Fakt, jechał od drugiej strony.

Ale nic to, mamy przecież Garmina oraz track po DRODZE WOJEWÓDZKIEJ :)

taaa...

Zwierzu Cię polubi za łódki - tzn tak mi się wydaje ;-)

Jakie łódki??

Spokojnie, przecież to dopiero wstęp jest ;)

Mało motocyklowe początki (ale później będzie lepiej)

Czasu starcza na zrobienie przeglądu w KTMie, w DRce już nie, no ale to nie DRki się w końcu psują ;)

Udaje się też zrobić tracka offowego do Kartuz, co bardzo ułatwia jazdę, bo nie trzeba się zastanawiać, czy w prawo, czy w lewo no i czy legalnie ;)

Korzystając z portali leśnych wytyczamy legalną i całkiem fajną ścieżkę.

Nasze plany najpierw lekko koryguje Kamyk i Sp. z o.o., bo robią sobie weekend w Puszczy Noteckiej i miło byłoby się spotkać.

Korekta No. 2 dzwoni w piątek rano : bo nam się kajak zwolnił właśnie i zapraszamy.

Na mój słaby protest, że jesteśmy na wieczór umówieni pod Skwierzyną słyszę: „ale my właśnie do Skwierzyny płyniemy!”

No dobra. Czyli sobota rano szybki (ha, ha DR i szybko…) sprint do Skwierzyny, jeszcze szybszy skok w krótkie spodenki i płyniemy.

Kto spływał Obrą, wie o co chodzi. Jest cudnie, i tyle.

Czasem trzeba pod czymś przepłynąć, czasem nad czymś …

A najbardziej podobał mi się tekst Rafa: nie musisz wiosłować, lekko jest ;)

Chyba jednak ciągnęło nas na w kierunku Kaszub, bo dopłynęliśmy jako pierwsi ;)

Po południu łapiemy tracka gdzieś na północ od Pszczewa i od razu jest ładnie:

Raf jest zafascynowany zachodnim zwyczajem dożynkowym, podobno gdzie indziej tego nie ma:

A tu każda dożynkowa wieś robi scenki rodzajowe z beli słomy.

Zakupy w Międzychodzie i możemy powoli zmierzać w kierunku spotkania z Kamykiem i resztą.

Wbijamy się na leśne pole namiotowe, o dziwo nie jesteśmy sami. Może dlatego, że jest tu ładne i czyste jeziorko.

Leśne pole namiotowe nad jeziorem Solczyk pod Lubiatowem - polecamy ;)

Temperatura wody jest odpowiednia dla Rafa, dla Jagny już niekoniecznie ;)

Oczywiście Kamyki docierają spóźnione, bo w Afryce QbyRD07 padła pompa.

Raf jako były już Afrykańczyk udziela smsowo cennych rad i w końcu trzech jeźdźców dociera nad jezioro.

Kamyk – pierwszy surfer wśród KTMiarzy ;)

Eh, miło się tak spotkać w forumowym towarzystwie!

I nawet udało nam się nie gadać za dużo o polityce ;)

PS - Poczęstowali nas kiełbasą z Lidla!

cdn.

Króciutki wrześniowy wstęp

Urlop we wrześniu w Polsce. Ha, ha.

Motocyklem? Z namiotem? HA, HA!

Przecież będzie lało! Przecież będzie p…, znaczy będzie zimno jak w Kieleckiem!

Trudno, wyszło, jak wyszło, zaczynamy urlop 8 września.

Na szczęście od lipca wiemy gdzie jechać. Był wschód, był zachód. Czas zatem na północ.

Ale nie uderzyliśmy się w głowy tak mocno, żeby we wrześniu jechać nad Bałtyk ;)

Mają być pagórki dla prawie górala – Rafa.

Mają być lajtowe, szutrowe offy dla Jagny.

Mają być jeziora i mało ludzi.

Wyjście jest jedno – jedziemy na Kaszëbë!

cdn

Odcinek ostatni, czyli na koniec było gorąco…

Wieczorem namawiam rafa na sen pod gołym niebem (niestety nie ma rewelacyjnego gwiaździstego nieba, bo jest pełnia), ale Raf twierdził, że na pewno oblezie nas kupa robactwa i skorpiony.

No cóż, skorpionami mnie przekonał.

I chyba ciut miał rację, bo rano dookoła namiotu kupa śladów zwierzątek, choć życia na pustyni nie widać ani trochę.

Lilka i SDtach na porannym foceniu:

Nasz obóz za wydmą:

Spaliśmy przy „głównej drodze” ale nic nas nie minęło nawet

postanawiamy zjechać z tej głównej drogi, ale zbytnio zaszaleć też nie można pożyczonym autem z niezbyt terenowymi oponami.

Staramy się więc jechać po śladach

Na wielkie szaleństwo po wydmach jednak nie możemy sobie pozwolić. Co nie znaczy, że nie było momentów, gdzie Jagna solidnie piszczała ;)

Trochę lansiarskich fot:

Nie wiem, co te wielbłądy tu jedzą i co piją:

Jak zwykle miejscowy nas pozdrawia i życzy wszystkiego dobrego:

po „szaleństwach” pustynnych zajeżdżamy do Nizwy, gdzie znajduje się dość znany fort oraz duży targ. W końcu trzeba nabyć jakieś pamiątki dla rodziny ;)

Kawałek starego miasta:

Fort od środka:

No ileż można zwiedzać ;)

widok na miasto:

Chyba najciekawszy zabytek, kilkusetletnia armata:

oraz ciekawe tabliczki na WC:

Idziemy na targ. Raf zamiast omańskiej czapeczki wolał tradycyjną arafatkę ;)

Ja wynajduję księgarnię, gdzie wyhaczam przewodnik geologiczny po Omanie. Rychło w czas ;)

Okazuje się jednak nie wart swojej ceny. Omańczycy zdecydowanie mało jeszcze wiedzą o swoim kraju…

Brama wyjazdowa z Nizwy:

Mamy z Rafem taką tradycję, że w ostatni dzień wyjazdu musi padać. Nieważne, czy jest się w Afryce , czy w Azji.

Musi. W Omanie też.

Chmury po południu zatem nadciągają. Idzie wieczór, szukamy miejsca na biwak.

Jednak na wszelki wypadek jeszcze się nie rozbijamy, bo to koryto rzeki.

Najpierw grill. Tym razem kurczak

Kończymy pieczenie w deszczu, a z konsumpcją przenosimy się to Toyoty.

I zmieniamy szybko miejsce biwaku, bo jednak koryto rzeki po deszczu staje się rzeką ;)

Na szczęście pod wieczór przestaje padać, rozbijamy namioty. To jedyny wieczór, kiedy przy ogniu siedzimy w polarach ;)

Rano wczesna pobudka, szybkie pakowanie i jazda na lotnisko. mamy do niego 100 km autostradą.

A na niej nie lada atrakcja, wojsko omańskie po manewrach zwija się do koszar.

A trzeba przyznać, że Omańczycy w arafatkach moro w otwartych pojazdach… Jest na co popatrzeć ;)

Lilka

zafascynowana wojskiem (albo wojskowymi ;) ) wychyla się aż z auta, żeby zrobić foty.

I oczywiście nie mija 10 minut, jak wyprzedza nas wojskowy gazik i każe zjechać na bok.

Szlag!

„Po co Pani te zdjęcia? w Jakim celu? itp. itd.”

A do tego za kierownicą Raf – bez prawa jazdy…

Wojskowi proszą o dokumenty nasze i auta. Rzucam im wszystko co mamy, łącznie z moim dowodem osobistym i prawem jazdy. Uff, nie zauważają braku Rafowych dokumentów…

Ja się tylko modlę, żeby nie kazali nam jechać na jakiś posterunek i tłumaczyć – w sumie mogą nas spokojnie zamknąć na 48 h i żegnaj samolocie…

Wojskowi najpierw chcą zarekwirować Lilki aparat, później już tylko kartę, Lilka w krzyk, że ma tam wszystkie zdjęcia z wakacji, krzyk oczywiście po polsku, bo angielskiego nie zna…

Nie wiem, jakim cudem, ale staje na skasowaniu zdjęć przy wojskowych i jesteśmy wolni…

uff…

Jeszcze tylko przebrnąć przez Muskat na lotnisko – drogowskazy sobie, GPS sobie, w końcu jedziemy na azymut na wieżę lotów ;)

Siedzimy w samolocie do Dohy. I podziwiamy z góry kraje „nieco” bogatsze od Omanu.

Ale to chyba tylko kwestia czasu. No i cen ropy ;)

Zatem.

Jeśli zanęciliśmy Omanem – śpieszcie się.

Póki ludzie traktują turystów jak dobro narodowe i zostały jeszcze jakieś

szutry ;)

Ukłony dla tych do doczytali do końca i jeszcze większe dla komentujących.

Do usłyszenia ;)

Drodzy przyjaciele!

Jak co roku i tym razem mamy zamiar wydać dla Was kalendarz podróżniczo-motocyklowy, wpierając przy tym potrzebujących.

Jak co roku… potrzebujemy Waszej pomocy i Waszych ujęć.

Sezon na podróżowanie wprawdzie nigdy się nie kończy, ale mamy już kalendarzową jesień i czas chłodnych wieczorów sprzyja przeglądaniu zdjęć z tegorocznych wypadów – dalszych i bliższych.

Podzielcie się z nami Waszymi wspomnieniami i pomóżcie współtworzyć Kalendarz Izi Meeting 2017. Może Wasza fotografia będzie zdobić jeden z przyszłorocznych miesięcy?

Końcem lata zginął Damian, młody motocyklista. Był w podróży poślubnej, która zakończyła się tragicznie w Czarnogórze.

Rodzina Damiana potrzebuje pomocy finansowej, by pokryć ogromne koszty związane ze sprowadzeniem Obojga do kraju, żona Damiana, Ewelina, wymaga rehabilitacji.

Cały dochód ze sprzedaży kalendarzy chcemy przekazać właśnie im.

Teraz trochę szczegółów technicznych – zdjęcia prosimy nadsyłać z dopiskiem Calendar 2017 w tytule na adres mailowy: info@izimeeting.com do końca października.

Prosimy o nie przekroczenie limitu 3-ch fotografii w jak najlepszej rozdzielczości (zdjęcia z telefonów komórkowych się nie kwalifikują) z dopiskiem gdzie zostały zrobione.

Czekamy z niecierpliwością!

Izi Meeting Team