Leaderboard

Zaufaj mi - jestem weterynarzem! Uświadamiam sobie, że ze snu wybił mnie chrzęst opon Kajmanowozu na podjeździe. Jest kilka minut po wpół do pierwszej - no to sobie pospałam :) Zwlekam się z łóżka i idę po swoją torbę [tak, tak, jest równouprawnienie - nie ma lekko, nie ma się żadnych przywilejów, mimo, że jest się słabą białogłową! ;) ] z tak upragnionymi przeze mnie akcesoriami: szamponem, ręcznikiem i szczoteczką do zębów! Kajman jest cały zziębnięty i mocno zmęczony - ponad 12 godzin za kółkiem, najpierw upał w Marakeszu, potem surowy chłód w górach, a ostatnie kilkadziesiąt kilometrów to wycieńczająca jazda po oberwanej drodze na półce skalnej. W celach rozgrzewczo-ostresowywujących raczymy się wiśniówką [w ilościach aptekarskich ;) ] i gadamy… o życiu, o śmierci, o przypadkach i zrządzeniach losu… W końcu idę się myć i ładuję pod kołderkę, próbuję zasnąć, ale nagle słyszę… ŁUP [to było duże łup!]. Eeeee? - Kajman? -.... - Kajman! Żyjesz?! - no.o…. Kamień spada mi serca… ...prosto na nogi, bo gdy Kajman wynurza się z łazienki minę ma nietęgą. I jest jakiś taki… wymięty. Biedaczek wywrócił się na śliskiej posadzce, waląc przy tym głową w kafelki i rozwalając skórę na łokciu. Zadaję mu pytania, na które nie potrafiłam odpowiedzieć po moim wstrząśnieniu mózgu [jak się nazywa?, jaki jest dzień tygodnia?, adres zamieszkania?…] - odpowiada z sensem, więc chyba wszystko ok. Patrzę na łokieć i lecę do motocykla po opatrunki. Kurde - brzydkie, 3-4 centymetrowe poprzeczne przecięcie, które “uśmiecha” się przy zginaniu łokcia. Kombinuję jakby tu zbliżyć i ufiksować brzegi rany - nie mam nic do szycia… Po głowie chodzi mi kropelka [superGlue] :D W nocy tymczasowo kleję toto plastrem [muszę przyznać, że jak na prowizorkę, to całkiem fajnie wyszło] i bandażuję. Kajman powoli robi się dziwnie szarawy. Wpada w hipotermię... Tętno nitkowate... Przy próbie wstania z łóżka - osuwa się nań z powrotem i odlatuje… Co robi blondynka wychowana na amerykańskich filmach? No wiadomo - szast prast po twarzy :) Nie pomogło, to drugi raz, trzeci… coraz mocniej, bo przez chwilę myślałam, że sobie jaja robi… W międzyczasie sprawdzam odruch rogówkowy… … i skóra mi cierpnie na plecach… odruchu brak - u psów to nie wróży dobrze :/ No to robię raban na cały dom, a w międzyczasie jeszcze kilka razy walę kontrolnie Kajmana po pysku... ---------------------- Mała dygresja - abstrahując od okoliczności, zauważam mimochodem, że kobieca ręka jest jakby stworzona do tej czynności. Plaskacze siadały, aż miło, a dłoń wspaniale się kleiła do policzków ;P ----------------------------- …. w momencie gdy do pokoju wbiega Wojtek i gospodarz, to z ust Kajmana nagle słychać żałosne “Gosiu… ale dlaczego mnie bijesz?” Ufff… poznał mnie. Patrzy całkiem przytomnie… Ale czy na pewno? Może jeszcze raz mu przyłożyć? ;) Emocje powoli opadają. Chłopaki idą spać. Robię opatrunek na łokieć. Przykrywam Kajmana całą stertą kocy, bo biedak wpadł w dygotki… ...i kładę się spać. Sen nie nadchodzi. Najpierw nerwowo nasłuchuję, czy Kajman oddycha - gdy kilka razy wydaje mi się, że niezbyt, to wstaję i podchodzę do jego łóżka. A później, gdy już zaczyna spokojnie pochrapywać, to w moim mózgu ciągle przewija się film z całego zdarzenia. Wszystko analizuję i wysnuwam wnioski… oj trzeba było inaczej... Nie śpię aż do rana. Ale jestem tak nakręcona, że gdy trzeba wstać, to nie czuję zmęczenia. I w sumie cały dzień jadę na adrenalinie :) Rano śniadanie, pakowanie… Wczoraj w miasteczku widziałam aptekę. Ciekawe czy mają tam coś co by się mogło przydać. Wchodzę - za ladą oczywiście mężczyzna - i zaczynam trochę na migi, trochę po łacinie, trochę rysuję wzorów [ufff… pani Marszałek byłaby ze mnie dumna :D ],trochę w języku, który wydaje mi się francuskim, a trochę rysuję [niech żyje zabawa w kalambury!] Nabywam: - bandaże i kompresy - tutaj bez problemu, po francusku jest podobnie - H2O2 - potem było ciężej - na słowo analgesia [a wcześniej mówiłam, że jestem lekarzem weterynarii] pan podaje mi buteleczkę z Acepromazyną do iniekcji domięśniowych dla koni i bydła :P Na samą myśl co bym mogła zrobić Kajmanowi po obezwładnieniu tym specyfikiem, przewracam się ze śmiechu :) Pokazuję łokieć i mówię “analgesia punctata” - i bez problema dostaję 10ml Lignocainy do znieczuleń miejscowych [kurde… taka dystrybucja leków, to raj na ziemi!]. - potem łatwizna - rysuję strzykawki, nić do szycia - dostaję do wyboru z igłą okrągłą, albo trójkątną… No bajer! Szybko wskakuję na moto, łapię Kajmana wsiadającego właśnie do auta - wrzucam mu zakupy na siedzenie i z uśmiechem mówię: - Kajman, masz spirytus, to się znieczulaj, wieczorem będziemy szyć. Jedynka w dół, nie czekam na odpowiedź… Dzisiaj wszyscy grzecznie jadą w grupie. Przynajmniej na początku, gdy jedziemy asfaltem. Potem zjeżdżamy na cudną szutrówkę. Wcześniejsza gliniasta czerwień prawie całkowicie ustępuje miejsca skałom w kolorze piaskowym. A zamiast jaskrawozielonej roślinności mamy jakieś żałosne szarawe kępki. Wtaczamy się z Wieśkiem pod górkę. Reszta nas wyprzedziła - spotkamy ich dopiero wieczorem. Zaczyna mnie tak śmiesznie boleć głowa. Wczoraj też tak było, i przedwczoraj. Kojarzę fakty - wygląda na to, że przy przekraczaniu magicznej poziomicy 2300m n.p.m. mam pierwsze objawy choroby wysokościowej. Ale jajo! :D Zatrzymujemy się na chwilkę, w celu odpoczynku, wzmocnienia się batonikiem. Ból głowy ustępuje… Wyjeżdżamy wyżej i wyżej - i oto stajemy na najwyższym punkcie naszej całej wycieczki - przełęcz Tizi-n-Ouano ok. 2900m npm. Na górze spotykamy grupę Rosjan, z którymi dogadujemy się po angielsku - dziwny jest ten świat ;) Kilka fotek… Za DRką jest kanion, ino słabo widać ;) Taki sobie pomniczek-drogowskaz ...i zjeżdżamy w dół, znów płajem na stromym zboczu. Czasem trzeba minąć osiołki, które z jukami zajmują całą szerokość drogi. Za którymś razem prawie dostaję zawału, gdy po wyprzedzeniu grupy mułów zerkam za wieskiem w tylne lusterko i widzę tylko jakąś postać z pomarańczowymi akcentami w ubiorze stojącą przed zwierzętami. Przez chwilę jestem pewna, że to Wiesiek, a że jego KTM wylądował w przepaści. Całe szczęście się myliłam ;) Wiesiek z KTMem po prostu utknęli w oślim korku :) Pyrkamy wolniutko serpentynami w dół kanionu. Trochę drobnego żwirku zalega. Trzeba być uwaznym, ale jedzie sie przyjemnie i generalnie na luzie. Im niżej, tym cieplej. Potem kawałek drogi asfaltowej przez wioski, szybki posiłek regeneracyjny i wracamy na offa. Omlet - moja główne jedzenie ;) Początkowo szutrowa, lekko kręta droga leci przez śliczne pustkowie w kolorze brudnopiaskowym. Tak jak lubię. Ale z czasem drobny żwirek zamienia się w żwir, żwir w kamyki, a kamyki w kamienie luźno leżące na drodze… Zakręty się zacieśniają. A my lądujemy w korycie, wyschniętej obecnie, rzeki. Nie jest lekko, w dodatku wśród pionowych skał wąwozu upał coraz bardziej dokucza. DRka jest super motocyklem, ale w kamienistym terenie ujawnia swoją chyba największą wadę - fatalne zawieszenie [po przesiadce z KTMa, to był dla mnie szok ;) ] - tłumienie zero. Ciągłe drgania i podskoki kierownicy męczą okrutnie kończyny górne i obręcz barkową. W dodatku znów zapomniałam dopompować opony, więc nie mogę się rozpędzać na prostych, bo przy natrafieniu na większy kamol czuję mocne uderzenie o felgę [tak, tak, wiem… to karygodne... dobrze, że DRka jest blondi-odporna i dużo wybacza :) ]. Oczywiście zamiast stać na podnóżkach, to siedzę [widzę te Wasze pełne politowania spojrzenia ;) ]. Takie przyzwyczajenie z jazdy konnej, gdzie też wolę wysiadywać galop, niż robić półsiad - lubię ta pracę dosiadem ;) Wstaję dopiero, gdy teren robi się taki naprawdę hardcorowy [piach, doły]. Ale teraz uczę się nowej rzeczy - DRka jest na tyle lekka, że kierując kolanami można wykonywać szybkie skręty i slalomy między co większymi kamieniami - na siedząco, żeby nie było. Ale fajnie! Pewnie wyważam kolejne otwarte drzwi ;) W tych najgorszych miejscach nie robiłam zdjęć - wolałam sie nei zatrzymywać ;) Docieramy na przełęcz, tam spotykamy grupę turystów z Łotwy i Finlandii. Oni z kolei wynajęli motocykle [obute w Enduro Sahara - kurde, lubię te opony!] wraz z marokańskim przewodnikiem. Wyruszyli z Marrakeszu i robią kilkudniową objazdówkę. Tez fajna opcja. Przewodnik wygląda na nieco mrukliwego, ale konkretnego i budzącego zaufanie chłopaka [info dla kobiet: niezłe ciacho! ]. Chwilkę rozmawiamy i powoli staczamy się w dół drogą biegnącą głównie po zboczu, ale czasem schodzącą do koryta, gdzie jedziemy po tak nielubianych przeze mnie luźnych kamieniach. W końcu urokliwy wąwóz zostawiamy z lewej, a sami jedziemy po jego prawej krawędzi. Znów jest bajkowo. W momencie, gdy kanion się kończy, a przed nami rozciąga się widok na bezkresną równinę zamieramy w zachwycie. Niestety nie mam zdjęć, bo wpadam na pomysł, żeby przyjechać tutaj na zachód słońca - wówczas dopiero musi z butów wyrywać. Ale tak się złożyło, że troszkę popsuła się pogoda, że była kolacja, że były inne rzeczy do zrobienia :( Ech…. Po dalszych kilkunastu minutach docieramy do miasteczka, gdzie czeka już reszta grupy. Chłopaki z DRzet zmianiają olej, Wojtek zmienia tylne koło w 1190. No i niestety lewa laga mastodonta się zrzygała. Do cna chyba :/ © Wojtek Ja w ramach serwisu klepię moją DRkę w zakurzony zadek, a potem wskakuję pod prysznic, aby zmyć trudy dzisiejszego dnia, przebieram się w spódnicę i glebię w cieniu z książką :D Widok z "tarasu" - tuż pod nami mieszkają ludzie. I osioły :) Po odpoczynku i kolacji pora na gwóźdź programu - szyjemy Kajmana :D Mam właściwie wszystko czego potrzeba z wyjątkiem pęsety i igłotrzymacza:/ Ale… jeszcze nigdy tak nie było, tak żeby jakoś nie było! - po przeglądzie narzędzi znajduję coś, co się nada - multitool i kombinerki :) Z braku laku, dobry kit! Jeszcze tylko spirytus do odkażania pola, rąk, narzędzi i zabieramy się się z Wojtkiem do pracy. © nie wiem kto :) On jest głównym anestezjologiem - tłum obserwatorów - znieczulenie idzie mu pięknie! Potem ja biorę narzędzia w dłonie… wszyscy jakoś wolą siedzieć pod baldachimem i przeprowadzać super interesujące dyskusje. Mając czasem w pracy do czynienia z mdlejącymi mężczyznami uważam, że to świetny pomysł. Asystuje Wojtek. Szybko zmierzcha, więc w ruch idą czołówki. Tak to wyglądało w czasie… © Wojtek Pierwszy szew wyszedł nieładnie, drugi tak se, trzeci to już super! Muszę pochwalić Kajmana - dostał naklejkę za odwagę! © bestom.pl Wrzucamy wszyscy na luz. Puszczamy muzyczkę. Delektujemy się delikatnymi drinkami - Kajman straszy, że jutro najdłuższy odcinek, że dość ciężki, że rano pobudka - nie ma co szaleć. Powoli schodzi ze mnie całe napięcie ostatnich kilkudziesięciu godzin. Błogo...

Dzięki za radę ale jakoś do tej pory nie brałem vstrom'a pod uwagę.. Co spowodowało, że zmieniłeś Dakara na DL650? (patrząc po historii moto w stopce Twojego postu) Oczywiście, że nie będzie dłuższa ;) Wiem, że ludzie na różnym sprzęcie tłuką piękne kilometry i nie narzekają. Ja chciałbym po prostu kupić wygodną maszynę, z której nie wyrosnę po 1-2 sezonach. Poza tym dwa cylindry to chyba trochę większa kultura pracy no i zapas mocy jakiś już jest. Wiadomo, że jak kasy nie styka to trzeba się zadowolić tym na co starcza ale na razie próbuję dozbierać i upolować Twina. No ale Pawel zadał mi też nowy temat pt. DL650... kurna, czasem mieć wybór to przekleństwo :)

Witam, 24 maja moim gościem w Łodzi będzie Krzysztof Wróblewski, który w 2012 roku wyruszył razem ze swoim przyjacielem Maksymilianem Starościakiem na motocyklową podróż dookoła świata. W planach mieli przejechanie przeszło 50 tysięcy km, zwiedzenie 36 krajów położonych na 5 kontynentach i 365 dni podróży przed sobą. Wyprawa nie zakończyła się szczęśliwie. Na miesiąc przed jej planowanym końcem chłopaki mieli wypadek w Ameryce Południowej, w którym Max zginął na miejscu. Serdecznie zapraszam w imieniu Krzysztofa i swoim na relacje z tej wyprawy. Sam byłem na podobnym wydarzeniu we Wrocławiu. Ta historia wywarła na mnie ogromne wrażenie, dlatego postanowiłem zaprosić Krzyśka do Łodzi, żeby opowiedział ją raz jeszcze. Zgodził się. Jak już napisałem, spotkanie będzie miało miejsce 24 maja (sobota). Miejsce - Politechnika Łódzka, Wydział WEEIA, audytorium E1, ul. Stefanowskiego 18/22 - godzina 16:45. Zapraszam serdecznie, dajcie znać znajomym! Wstęp bezpłatny. Link do wydarzenia na FB -> https://www.facebook.com/events/1432995013618975 (będę niezmiernie wdzięczny za udostępnienie swoim znajomym) Pozdrawiam!

A może by tak 1,5 m może 2 bardziej po lewej byłoby bezpieczniej ? I taki ,,rzut" kątem oka na wyprzedzanego ? Przez całą swoją ,,karierę " miałem takich sytuacji ... no chyba kilkanaście - i żadnej gleby. Klakson , przyhamowanie , przyśpieszenie - zawsze jakoś ratowałem swoją dupę . A ten w wyprzedzanej puszce na 100 % miał go w martwym polu lusterka . A to że dodatkowo nie zerknął przez lewą szybę co się dzieje obok auta świadczy o jego braku doświadczenia . Wydaje się mi że tu brak doświadczenia i cyklisty i puszkarza spotkały się w złym momencie . ot i efekt . A wina - - no i co z tego że puszkarza - dupę poobijał motocyklista - a mogło i skończyć się gorzej .

Piszu piszu... Doczekać się nie mogę wyszło spod kciuka :-)

Generalnie to był taki żart, ale na poważnie, to nie należę do tych co zbierają tego typu pamiątki. Poza tym w przyszłym roku pewnie będzie kolejna ;)

Bajerka

Mygosia nadziei tylko narobiłaś na nowy odcinek, tak się nie traktuje kolegów :(

Mygosiu- przyszły tydzień to już dzisiaj. Wczoraj też był, ale to poniedziałek, więc się nie liczy ;)

Po jednym sezonie na Dakarze doszedłem do wniosku że bardziej ciągnie mnie szosa niż polne dróżki. Dwa cylindry, lepsze hamulce, wygodna kanapa, o niebo lepsza ochrona przed wiatrem, duży zbiornik, 13 koni więcej w porównaniu do BMW, masa ta sama - to kilka z rzeczy jakie przekonały mnie do zmiany.

Można żyć Wysłane z mojego Nexus 5

Myślisz ze jak kupisz Twina to podróż będzie dłuższa ? Zobacz na czym podróżują , i jakie kontynenty tym zaliczają

Zestaw pomp z szajstrekowym czy też odysejowym Alem gryzie w zęby szanowne towarzystwo :) Pozdrawiam. A

Albo kumpela nie " dała", nie pozwoliła się zobaczyć w lusterku. Abstrahując od tej sytuacji...Wielu na moto nie mysli kategoriami "pozwolę" się zobaczyć . Niedawno puszką zgarnąłbym motodebila, bo taktycznie jechał po bandzie tak, że nie miałem szans go widzieć , a patrzę w lusterka i pamiętam o "takich jak ja " na moto...

Nie, żebym usprawiedliwiał, ale dynamikę wyprzedzania miał taką sobie. A z innej beczki - 2 dni temu - koleś ściął by kumpelę drzwiami samochodu - patrzył w lusterko jak wysiadał bo mnie widział, ale chyba nie spodziewał się drugiego moto, kumpela na szczęście była na tyle daleko od auta, że nie zaczepiła o drzwi.

Co najwyżej widok jednośladu nie będzie tak dziwił, wątpię aby oszołomy na 125 ccm skuterach kręcący się po mieście jakoś wyjątkowo poprawiły opinię.

Trzeba pisać do Bajera - być może coś się znajdzie. ;) Powtarzam być może!

Musisz chyba spojrzeć bardziej realne na rzeczy. W pierwszej kolejności kup strój: kask, porządne buty, kurtkę i spodni. Wtedy możesz się rozejrzeć za f650gs w wersji po liftingu (2004). Za pozostałą kwotę możesz całkiem dobrą sztukę trafić, ale wersję z jednym cylindrem.

Ciekaw jestem dalszych losów Bajerowego twina - pewnie sprawa wkrótce się wyjaśni ;)

wysłano z wodoszczelnego

no mam jeszcze kupę umiejętności i zalet oraz wiaderko wad ;)

masz imponujace umiejetnosci.... bardzo przydatne w terenie :) zimna krew, bezwysilkowe walenie po pysku, szycie na zywca, traktowanie mezczyzn jak zwierzeta (ktorymi tak naprawde sa), a kto wie co jeszcze w Tobie drzemie... :)

Bondzie - lubisz na ostro? ;)

Mygosia, rozmarzylem sie myslac o wyjezdzie z Toba..... :)

pelek, jeśli te lagi są dłuższe niż te które miałeś wcześniej, to nie ma sensu. Oddaj je. Opis na aukcji świadczy, że sprzedawca nie wie co sprzedaje. Inne są lagi do Dakara, inne do GS a inne do GSL (lejdis) Powinien podać nr OEM i wszystko byłoby jasne.