Leaderboard

Jak obiecałem, a ja zawsze dotrzymuję obietnicy, tak i zrobiłem, i specjalnie dla Ciebie @Dziadek przetłumaczyłem ten artykuł. Zapraszam jednak wszystkich chętnych. Za marzeniem na motocyklu (autor: @Katrina) Onliner.by Wszystko zaczęło się a może, to było moje przeznaczenie. Wpisuję w szukaczu „Koniec świata” przeglądam obrazy, linki i w jednej z nich pierwszy raz widzę dźwięczną nazwę Szykotan. Koniec świata — to przylądek, oficjalnie noszący taką geograficzną nazwę, znajduje się na wyspie Szykotan, południowo-kurylski rejon, obwód sachaliński. Wyspa należy do Rosji, co kwestionują Japończycy. Serce już wali w zawrotnym tempie, i w głowie tylko jedna myśl — „jadę tam!” Myśli aby przejechać bezgraniczną Rosję pojawiały się wcześniej, ale w tej chwili cel nabrał znaczenia, forme i nazwę. Szykotan tłumaczy się z języka ajnuskiego jako „Najlepsze miejsce” (w innych interpretacjach — „Duża osada”. Dotrzeć do go nie jest łatwo, a po to aby dostać się na samą wyspę, trzeba na dwa miesiące przed załatwić graniczne pozwolenie w Służbie Bezpieczeństwa Federalnego FR. Ale decyzja podjęta. Teraz — tylko do przodu! Droga do portu Wanino (10 000 km) zajęła mi 14 dni. Kontynentalne przygody zasługują na oddzielnie opowiadanie, ale po tych dwóch tygodniach mocno zmieniłam mą opinię o Rosji. Osławione rosyjskie drogi okazały się nie takie znowu i złe, chociaż i były odcinki bardzo nieprzyjemne. Bajkał jest ogromny i zachęca by zatrzymać się na dłużej. Spotkanie z tutejszym świtem — bezcenne. Miasta łączą w sobie współczesną architekturę i czar rosyjskiej prowincji. A jeszcze — ogrom. Wszystko tu pobudza wyobraźnię swoimi rozmiarami i przestrzenią, albo kopalnia Korkińska z niemowlęcymi-BiełAZami bądź wielka bezkresna tajga. Im bliżej końca kontynentu, tym większe nasycenie kolorów i jaskrawość piękna naturalnego. Ale nie można zapomnieć by zadzwonić do dyspozytora w pobliżu znaku „Lidoga” i powiadomić go, że się jedzie, inaczej twoje miejsce na promie mogą oddać komuś innemu, a łączności aż do samego portu już nie będzie. Na promie gra sowiecki hymn, pachnie starością a kompleksowe wyżywienie „cieszy” pełnością diety. Ale przez 18 godzin drogi stopniowo rośnie w duszy przedsmak nowych odkryć i wrażeń. Oto i Chołmsk. Wita mnie znak drogowy, informujący, że to „Najlepsze miasto, gdzie szczęśliwy jest człowiek”. Na Sachalinie spędziłam cztery dni, odwiedziłam muzeum krajoznawcze, dowiedziałam się wiele o historii wyspy, Ajnach, Niwcha, miejscowej faunie i florze, znalazłam ślady japońskiego dziedzictwa, spróbowałam gotowanych krabów i wykąpałam się w Morzu Ochockim. Ale Sachalin — nie jest punktem końcowym mojej drogi, a tylko krokiem ku Marzeniu i pora mi już udać się do bliskiej sercu wyspy Szykotan. Dlatego muszą spakować mego wiernego BMW do skrzyni i załadować na pokład statku „Igor Farkhutdinow” (nosi nazwę na cześć gubernatora obwodu sachalińskiego, który zginął w katastrofie helikoptera). W porównaniu z promem „Sachalin- 9” ten właśnie „Farik” (tak delikatnie nazywają miejscowi statek) jest o wiele bardziej komfortowy i współczesny. Prawie 30 godzin drogi, i oto już koła Henry'ego dotknęły szykockiej ziemi. Tu wszystkiego są dwie miejscowości — wsie Małokurylskie i Krabozawodskoje. Długość całej wyspy to 27 km, szerokość — od 5 do 13 km. Ludność — około 3000 osób. Do 1994 roku było tu prawie 8000 mieszkańców, ale bardzo wielu wyjechało po szykotańskim trzęsieniu ziemi i tsunami. Teraz na całej wyspie można zobaczyć tabliczki, ostrzegające o tym, że w przypadku tsunami trzeba uciekać na wzniesienia a budynki na górze są oznaczone jako sejsmiczne. Na wyspie znajduje się przetwórnia ryb, tutaj na dobry zarobek przyjeżdżają tymczasowi robotnicy, jest współczesny szpital, szkoła, urząd pocztowy, cerkiew, filia „Sbierbanku”, remiza, policja, kafejki i kilka sklepów. Mało, ale jest wszystko to, co potrzeba do życia. Stacji paliw nie znalazłam ale są ludzie, u których zawsze można kupić benzynę. Ceny, co prawda, nieludzkie, ale co poradzić —„północny współczynnik”. Wile pojazdów, konstrukcji, okrętów a nawet pomnik mówiący o odkryciu wyspy okrywa się rdzą i zapomnieniem, mocno kontrastując z otaczającym pięknem. Przejdźmy do najprzyjemniejszej i widowiskowej części podróży. Koniec świata. Jak często słyszymy to połączenie słów w codziennym życiu. A on istnieje, i droga do niego, oj jak bardzo niełatwa. Na Szykotanie asfalt obiecują położyć już ponad 10 lat, a na razie cała powierzchnia wyspy to szutrówki, kamienie, piasek, glina, dziury, kałuże, błoto i grząskie błotnisko. Droga na przylądek zajęła mi kilka godzin. Dotarłam na wskroś przemoczona od bryzy rzek, które wypadło przekroczyć, albo od potu, ale to nieważne. Przecież oto on, sam Koniec świata. Serce kołacze ale chcę milczeć i się zachwycać. Dałam radę, dojechałam. Wiecie, jestem bardzo rada, że droga na Koniec świata właśnie jest taka — całkiem nieprosta. Ona i powinna być taka — trudna, aby włożyć wysiłek do osiągnięcia celu. Potem był przylądek Niepokorny i latarnia morska Spanberg. Martin Spanberg — rosyjski żeglarz morski, który odkrył wyspę Szykotan. Latarnia morska zbudowana została przez Japończyków, wokolo wiele zardzewiałych części od jakichś morskich podzespołów, obok swobodnie pasą się dwa konie. Wszystkiego ich na wyspie trzy — jeden żyje w Małokurylskim i dwa tu. Przylądek Niepokorny stał się moim ukochanym. Tu można siedzieć w nieskończoność myśląc o sensie życia i wielkości Przyrody. Jeszcze na wyspie jest ogromna ilość zatok, pagórków i niewydeptanych przez turystów ścieżek. Szczególnie chcę wyróżnić przylądek Szykotanu w pobliżu Małokurylskiego. O zachodzie słońca rozpościera się stąd wspaniały widok. To prawdziwy wierzchołek świata. Pod tobą ścielą się obłoki, horyzont zalewa różowe światło, widać wulkan Tiatia na Kunaszyrze, i wierzę, że nawet widzę Japonię choćby kątem oka. Nie mogłam wyjechać nie spróbowawszy prawdziwej ikry pięciominutówki. Miejscowe dzieci zgodziły się zabrać mnie na ryby! Nadmuchujemy łódź, rozstawiamy krabołowki, zastawiamy sieci. W gruncie rzeczy na wszystko trzeba otrzymywać licencję ale łapaliśmy nie na przemysłową skalę, także będziemy uważać, aby miejscowa fauna nie ucierpiała zbyt mocno. Opływamy na wiosłach Koniec świata ze strony Oceanu Spokojnego. Zaczynają znosić nas fale, trzeba wracać. W czasie kiedy pływaliśmy, w krabołowku już wpadły dwa pierwsze kraby, a w sieciach są już cztery gorbusze! Dzieci wprawnie rozcinają rybom brzuchy, nas trzy dziewczyny z jajami! Otóż to powodzenie! Słona woda morska gotuje się na ognisku, następnie tam wrzucą ikrę, i wuala gotowa — słynna ikra pięciominutowa. Smaczniej w życiu nie jadłam! Soczysta, duża, nawet chleba do niej nie trzeba. Teraz przyszedł czas na kraby, których złapało się wiele. Po prostu je wrzucają do wody morskiej i gotują, aż one staną się pomarańczowo-czerwone. Smakołyk! Jeszcze gorbuszę upiekli w folii z przyprawami. Po prostu święto brzucha po szykotańsku. Doskonałe towarzystwo, wspaniali ludzie. W przedostatni dzień jedziemy na Czetyrkę — tak miejscowi nazywają górę Szykotanu, która ma wysokość 412 metrów. Jest najwyższa na wyspie. Wierzchołek góry cała okryty jest mgłą, ale ruiny wojskowych lokalizatorów w taką pogodę dają wrażenie tego, iż znalazłam się raptem w Stonehenge. Żegnam się niestety z Szykotanem. To moje miejsce mocy, moja święta wyspa. Kto wie, może kiedyś odwiedzę ją znów. Tłumaczenie własne.

Drodzy Forumowiecze, nadszedł czas rozstania z moim niezawodnym osiołkiem na którym odbyłam dwa razy w Bałkany oraz Alpy. Czas rozstania to też czas zmian. Wychodzę z założenia, że nie należy przywiązywać się do jednego motocykla :P wbrew opiniom znajomych, którzy twierdzili, że wszyscy użytkownicy bmw spotykają się codziennie w serwisie :P postanowiłam zakupić BMW F650GS rocznik 2008 i przetestować je. Motocykl ten okazał się najwygodniejszym motocyklem jakim dotąd jeździłam. Kupiłam go aby odbywać długie podróże po Europie. Sprawdził się do tego świetnie. I choć już nie jest "najmłodszy" nigdy nie zwiódł mnie Moto kupiłam od drugiego właściciela w Polsce. Poprzedni właściciel był członkiem grupy BMW F650GS POLSKA na facebook. Po zakupie mocno doinwestowałam go, aby jazda na nim umożliwiała długie podróże oraz dawała komfort. Dodatkowo moto posiada: - kufry boczne GIVI Monokey - kufer centralny GIVI (sprzedaję go bez tego kufra chyba, że ktoś mocno będzie chciał) - przedłużenie błotnika - wysoka szyba GIVI, która rewelacyjnie chroni przed wiatrem przy większych prędkościach (mam również oryginalną niską szybę BMW) - gmole HEED - osłona silnika HEED - centralny podnóżek Moto ma również - podgrzewane manetki - komputer pokładowy - opony pirelli scorpion trail II (r.2017) Wszystkie rzeczy eksploatacyjne były wymieniane na czas. Motocykl posiada aktualne OC i przegląd techniczny. Posiadam komplet dwóch kluczyków. Dla osoby, która zakupi moto dorzucam książkę serwisową Haynes do BMWF650GS. Cena 17000zł, do negocjacji. O więcej informacji proszę pisać na PRIV.

Na początek zapraszam do Przywitalni.

Kuruj się i szybko wracaj na drogę! Powodzenia. Ride, eat, sleep, repeat!

Przy CSie i cenach ASO myślę, że cokolwiek do roboty i byłaby szkoda całkowita... Dużo zdrowia! Wytapatalkowano z magicznego pudełka

Trzymaj się! Wysłane z Tapatalka

Dużo zdrowia i nigdy więcej takich ‚przygód’. Trzymaj się.

Dużo zdrowia i jeszcze więcej szczęścia Wysłane z mojego SM-G965F przy użyciu Tapatalka

Współczuję i życzę szybkiego powrotu do zdrowia, mam nadzieję że nie Masz nic połamanego.

Dramat kolego, szkoda mi Ciebie i wracaj do zdrowia.

Szybkiego powrotu do zdrowia.

Zdrówka.

co poradzić, rodzinnie nie jesteśmy uroczy

Kupuje mieszkanie w Białymstoku

Jarku... sugerujesz że dumny i blady niegdyś tekst, ze ściany bloku w Bobolicach... "Masz mordę jak akumulator, ino ładować" ...jest wiecznie żywy [emoji28] Wysłane z mojego SM-J530F przy użyciu Tapatalka

Gdyby nie my wątek byłby zakopany, a tak ciężko pracujemy, żeby ciągle był na górze -> niewdzięczniku jeden

Prawda jak zawsze po środku. Nikogo z nas tam nie było, nikt z nas tego nie widział. W takich sytuacjach mam zasadę że nie podejmuję się żadnej oceny. Mnie w tym wszystkim natomiast w oczy kłuje jedna kwestia, choć to chyba idealnie się wpisuje w dzisiejszą rzeczywistość i sposób funkcjonowania wielu ludzi. Jak dużo tupetu i arogancji trzeba mieć by w sytuacji motocyklisty wykłócać się czy wręcz żadać kary dla kierującego busem..? Morda w kubeł, uszy po sobie, przyjąć mandat i przeprosić... W takich sytuacjach uważam że system sprawiedliwości jest zbyt liberalny i pozostawia za dużo dowolności w kwestiach interpretacji.

Ale żeśmy zapomli :-D To nie sprzedaję, będzie rzeźba ;-) Wytapatalkowano z magicznego pudełka

W takiej sytuacji to naprawdę nic się nie da zrobić :/